Ik ken nóg het vaste telefoonnummer van Yvette, ruim dertig jaar geleden mijn beste vriendin, uit het hoofd. Als vijftienjarige zat je dagelijks uren aan de telefoon. Het nummer van je bestie draaide (of drukte) je zo vaak dat het voor eeuwig in je geheugen gegrift staat. De gesprekken duurden een eeuwigheid, tot internet kwam. Toen moest je het ineens kort houden omdat je vader het wereldwijde web op wilde… via de telefoonlijn.
Hoe heerlijk is het voor huidige pubers dat je niet eerst een vader of irritante zus aan de telefoon krijgt als je je crush wil bespreken met de enige vriendin die daarvan op de hoogte is? Want hoe gênant is het als je midden in het gesprek ineens gestoord wordt door moeders die de andere telefoon oppakt en meteen een nummer toetst, terwijl jullie zitten te dwepen?
Ik werk met leuke collega’s van wie er velen begin twintig zijn. Als ze hun telefoons opnemen is het áltijd met video. Dat vind ik, als diep-veertigplusser, vrij heftig. Zo zat collega Alex eens bij mij aan de borrel toen we het over Elisa hadden. ‘Kom, we gaan de meid nu even bellen’, zei hij. Het was al bijna middernacht. Ze nam op, met video uiteraard. Ik zag haar halfnaakt in bed liggen en ze kletste honderduit alsof ze het dagelijks zo deed. Maatje Stijn belt me wel eens buiten adem, met video, als hij gehaast door de stad naar zijn hippe skatebar of sportklasje loopt. Ik kan me slecht op het gesprek focussen bij bewegend beeld… Voor hen is het juist normaal.
