‘Reis van m’n leven’

“Het is de reis van mijn leven”, begint Souad. Ze groeide op in de rustige havenstad Larache in Marokko. “Ik heb een prettige jeugd gehad, maar ik had een strenge vader die erg beschermend was. Ik wilde economie studeren aan de universiteit en op kamers gaan wonen, maar dat mocht niet.”

Souad mocht van hem pas het huis uit als ze getrouwd was of “met een witte doek in het graf lag”. “Volgens mijn moeder moest ik het maar accepteren. Wat mijn vader zegt, is wet.” Maar dat kon ze niet.

Vluchten

Toen Souads nicht contact met haar opnam, durfde ze de overstap naar Nederland te maken. “Zij was al ‘afgestoten’ door de familie omdat ze met een Nederlandse man ging. Volgens haar overkwam mij nu hetzelfde door mijn liefde voor studeren.” Souad pakte stiekem haar spullen en is midden in de nacht met haar nicht mee terug gegaan naar Nederland. “Ik had geen leven, dus ik moest weg.”

Lees ook
Nederlandse in Syrisch vluchtelingenkamp: ‘Ik wil terug, maar weet niet hoe’

Ze ging bij haar tante – de moeder van haar nicht – wonen, maar zij wilde Soaud niet onderhouden. Ook door haar werden Souads ambities om te studeren de kop ingedrukt. “Ik kreeg een verbod op onderwijs, maar mocht wel schoonmaken.” Zo kwam ze voor het eerst in aanraking met het bouwbedrijf.

Geheim naar school

Souad vertelt dat ze de eigenaar liever ontweek. Hij zou niets met allochtonen hebben en een vrouw zou de mannen afleiden. “Tot die keer dat hij zijn kamer binnenkwam toen ik het schoonmaakte. ‘Noem je dat ontwikkelen?’, vroeg hij. Vervolgens riep hij naar zijn assistente dat ik naar school moest.”

Drie jaar lang ging Souad in het geheim naar school. Ze vertelde haar tante dat ze extra uren schoonmaakte. Souad is haar oude baas eeuwig dankbaar. “Hij is echt de engel die mij de eerste handgrepen van mijn toekomst overhandigde.”

Lees ook
Vijf partijen Tweede Kamer: ‘Nederland moet snel migranten uit Libië opvangen’

‘Het was een taboe’

Souad groeide daarna van telefoniste naar administratief medewerker tot hoofd van de boekhouding. “Toen mijn baas uit het bedrijf stapte, vroeg hij of ik meeging naar een ander bedrijf. Maar ik kon mijn ‘familie’ – het bedrijf – niet achterlaten.”

In 2014 ging het bouwbedrijf failliet. “Daar ging m’n veilige haven. Ik belde naar de eigenaar dat ik het bedrijf wilde overnemen. Ik had een grote mond, want ik had geen cent te makken, maar ik moest vechten voor ‘m’n kind’.”

Eigenaar

Maar dat was niet makkelijk. “Niemand geloofde in vrouwen in de bouw, helemaal niet in 2014, in zo’n topfunctie. Ook was het een taboe in de Marokkaanse cultuur dat een vrouw een eigen bouwbedrijf zou hebben.” Toch kreeg Souad het voor elkaar: sinds 2014 is ze de eigenaar.

Souad moedigt vrouwen aan die net zoals zij ‘klein’ zijn begonnen. “Durf groot te dromen en maak je dromen waar, ondanks alle tegenwerkingen. Zelfs van je directe omgeving.”

Lees ook
‘Invloed vrouw in Nederland blijft nog steeds achter’

Dag van de Migranten

Over bijna vijftig jaar migratiegeschiedenis zegt Souad dat het een halve eeuw hard werken is. “Er is nog veel te doen aan een gezamenlijke toekomst. Dat begint met de acceptatie van onze geschiedenis. We moeten openstaan voor elkaar. Kijk niet naar kleur of afkomst. We kunnen er samen iets leuks van maken, we kunnen van elkaar leren.”

Fatima

Souad is ook onderdeel van het platform FATIMA waarbij vijftig vrouwen uit Amsterdam worden gepresenteerd. Het platform heeft als doel om met het verhaal van de Marokkaanse vrouw in Amsterdam mensen te inspireren en te motiveren en daarmee de verbinding te zoeken met alle vrouwen uit de stad.