Sophia (24) beviel afgelopen juni van zoon Charlie. Het jongetje kwam met een spoedkeizersnede ter wereld terwijl Sophia onder narcose was. “Ze waren stellig en zeiden: jij gaat nú slapen, of je nu wil of niet.”
In de rubriek Bijzondere bevallingen horen we de bijzonderste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
Een jaar geleden komt Sophia erachter dat ze in verwachting is. “We waren het niet echt aan het proberen, maar dachten: als het gebeurt, dan gebeurt het.” De twee zijn dolblij en de zwangerschap verloopt voorspoedig. “De baby groeide goed en er waren geen complicaties.”
Als ze 41 weken zwanger is, gaat ze naar het ziekenhuis. “Er werd een ballonnetje geplaatst, maar dat bleef niet zitten en het deed veel pijn. De verloskundige werd ondertussen steeds weggeroepen. Dan lag ik weer een half uur te wachten met mijn benen in de beugels.” En dan blijkt waarom het niet lukt. “Ik had al drie centimeter ontsluiting. Dat ballonnetje had nooit geplaatst moeten worden.”
Het is een rommelige start van een bevalling waar ze zich later niet veel van zal herinneren. “Ik ging naar huis, maar in de lift van het ziekenhuis kreeg ik al weeën. Ik dacht dat het kwam door het gerommel met het ballonnetje en besteedde er geen aandacht aan. Maar de weeën werden steeds heftiger. Thuis belde ik de verloskundige. Zij zei dat de bevalling begonnen was.”
Sophia heeft inmiddels vier centimeter ontsluiting. “We belden het ziekenhuis waar we nog geen uur geleden vertrokken waren, maar ik mocht niet terugkomen, want het was inmiddels vol. Daarna belden we nog zes andere ziekenhuizen, maar ook die hadden geen plek. Ondertussen had ik heftige weeën. Ik wilde graag in het ziekenhuis bevallen, maar begon te vrezen dat het toch een thuisbevalling zou worden.”
Lottie was na traumatische ervaring bang voor tweede bevalling: 'Gilde het hele ziekenhuis bij elkaar'
Uiteindelijk vindt het stel een ziekenhuis waar ze terecht kunnen. “Maar dat was drie kwartier rijden. Ik sprak met de verloskundige af dat we op de vluchtstrook zouden stoppen als de bevalling echt zou beginnen.”
Het is 15.00 uur als ze – tegelijkertijd met de verloskundige – bij het ziekenhuis aankomen. “De weeën bleven maar komen.” Haar vriend en de verloskundige rennen met Sophia in een rolstoel naar de verloskamer. “Twee uur later had ik nog steeds maar vier centimeter ontsluiting, maar wel een weeënstorm. Ik dacht: geef me maar een ruggenprik, ik trek dit niet meer.”
Sophia eet, kletst en slaapt. Tot ze een paar uur later druk voelt op haar stuitje. “Alsof iemand heel hard op mijn rug drukte. Tegelijkertijd kwamen er drie verpleegkundigen en daarna een gynaecoloog de kamer binnen. Ze waren gestrest: de hartslag van mijn kind viel weg. Ze zetten me in allerlei houdingen om te kijken of ze zijn hartslag weer konden opkrikken. Ook werd er een draadje op zijn hoofd geplakt om zijn hartslag te checken.”
De ruggenprik begint uit te werken. “De gynaecoloog zei: we gaan hem nú halen en jij gaat slapen. Ik raakte in paniek. Bedoelde ze narcose of coma? Ik haalde de ergste dingen in mijn hoofd, wist niet wat er komen ging en wilde niet slapen. Maar ze waren heel stellig: je gaat slapen, of je nu wil of niet.”
Met spoed wordt ze naar de operatiekamer gereden. “Ik hoorde ze zeggen dat het code rood was, de baby was in gevaar. Ik was bang, maar niemand had mij tijd om me rustig uit te leggen wat er ging gebeuren.”
Sheling beviel staand naast de wc: 'Mijn partner ving onze zoon op'
Om 20.30 uur wordt zoon Charlie geboren, om 21.45 uur doet Sophia haar ogen weer open. “Het eerste wat ik de verpleegkundige vroeg was: is hij gereanimeerd? Hij werd naar me toegebracht en ik heb heel hard gehuild.”
Drie nachten moeten Sophia en Charlie in het ziekenhuis blijven. “Ik had veel pijn aan mijn litteken, mijn buik was bont en blauw. Volgens mijn vriend hebben ze mijn buik in ongeveer vijftien seconden opengesneden. Ik kon alleen maar platliggen in bed en had een katheter.”
De kraamweek is een waas. “Ik weet niet veel meer van de geboorte en de kraamweek. Zat in een overlevingsstand en had veel moeite met de situatie. Ik kon Charlie door de pijn aan mijn litteken langer dan een week niet zelf verschonen of in bad doen.”
Inmiddels gaat het goed met het jonge gezin. “Charlie doet het supergoed. Ik voel me heel verbonden met hem. Voor hem zou ik het zo overdoen.” Zelf hoopt ze de bevalling door middel van EMDR-therapie een plekje te kunnen geven. “Het was een traumatische ervaring, ik dacht dat ik doodging. En als anderen vertellen over een mooie bevalling, dan word ik verdrietig: waarom was mijn bevalling niet mooi en heb ik het volledig gemist? Maar ik ben ook dankbaar. De artsen hebben goed en snel gehandeld. Ze hebben hem er veilig uitgekregen en hij heeft er niks aan overgehouden. Dat had heel anders kunnen zijn als ze langer hadden gewacht.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
De huilbaby van Jacky ontwrichtte het gezin: 'Heb getwijfeld of we hier wel uit zouden komen'
