In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag herdenkt Robin (25) haar moeder Natasha (57).
“De verjaardag van mijn zoon is ook de sterfdag van mijn moeder. Dat zal altijd moeilijk blijven”, vertelt Robin aan LINDA.
Robins moeder kampt al jaren met haar gezondheid. Een paar jaar geleden krijgt ze steeds meer last van longklachten. Na onderzoeken blijkt dat ze COPD en longfibrose heeft. “Tegen de tijd dat de artsen hierachter kwamen, waren de ziektes al zo ver gevorderd dat een longtransplantatie noodzakelijk was.”
Hiervoor moet haar moeder aan strenge eisen voldoen. “Ze moest afvallen en stoppen met bepaalde medicatie. Dat ging heel goed.” Tot er in het laatste gesprek voor de screening blijkt dat er een miscommunicatie is geweest. “Voor de transplantatie moest ze een jaar medicatievrij zijn, en dat was nog niet het geval.”
Natasha verliest hoop. “De longarts zei dat ze dringend een transplantatie nodig had, anders zou ze overlijden. Het was toen wel duidelijk dat het een pittige tijd zou worden.” Twee maanden later wordt Natasha ernstig verkouden. Op aandringen van Robin belt ze met de longarts.
Eenmaal op de spoedeisende hulp blijkt Natasha voor de vierde keer corona te hebben. “Het was al een wonder dat ze de drie eerdere besmettingen had overleefd”, zegt Robin. “De arts wilde een MRI-scan maken van haar longen, om te kijken hoe ver de longziektes zich hadden ontwikkeld.” Maar dan gaat het mis.
Moniques man Jeroen (39) overleed aan zegelring-maagkanker: 'Pas in zijn laatste dagen begon de levendigheid te doven'
“Mijn moeder raakte zo in paniek van de aankondiging van de MRI dat ze het bewustzijn verloor. Ik werd gebeld door de arts, die zei dat het niet goed ging en of ik naar het ziekenhuis kon komen.”
Robin is op dit moment hoogzwanger van haar tweede kind. Die ochtend was een ballonkatheter geplaatst voor Robins geplande inleiding. “Ik had zelfs al weeën op dat moment. Met weeën en mijn vriend ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Mijn moeder was wel aanspreekbaar, maar heel benauwd. Om elk woord hapte ze naar adem.”
Na een paar uur gaat het beter, en dus keert Robin in de avond terug naar huis. “Ik zei tegen haar dat alles goed zou komen, en dat ik haar de volgende dag zou bezoeken met de kleine zodra hij geboren was. De volgende dag zou ik namelijk bevallen in hetzelfde ziekenhuis waar mijn moeder op dat moment lag.”
De volgende ochtend wordt Robin opgelucht wakker als ze ziet dat ze geen gemiste oproepen heeft. “Ze had de nacht gehaald, daar was ik heel blij om. Daardoor begon ik vol goede moed aan mijn dag. Om half zeven in de ochtend kwam ik aan in het ziekenhuis voor mijn bevalling. Een halfuur later waren mijn vliezen al gebroken.”
Terwijl Robin midden in de bevalling zit, gaat om half tien haar telefoon. Niet in staat om de telefoon op te nemen, geeft ze ‘m aan haar partner. Zonder iets te zeggen loopt hij na tien seconden de kamer uit. “Ik weet nog dat ik dacht: wat gebeurt hier?, maar het ging niet door mijn hoofd dat het over mijn moeder kon gaan.”
Ambers (20) moeder overleed aan kanker: 'Ik ben hartstikke jong, ik heb mijn moeder nodig'
“Nog geen minuut later kwam hij terug. Hij bleef in de deuropening staan met mijn verloskundige en barstte in huilen uit. Op dat moment wist ik genoeg. Hij had de woorden nog niet eens uitgesproken. Ik had meteen door dat mijn moeder overleden was.”
“Ik denk dat het hele ziekenhuis mij heeft gehoord; ik heb gegild, gekrijst, ben in elkaar gezakt. Ik weet niet eens meer wat er om me heen gebeurde.” Ongeloof overheerst bij Robin. “Dit is niet waar, dit is mijn moeder. Die gaat niet zomaar dood.” Eenmaal iets gekalmeerd komt er een verloskundige bij Robins bed zitten. “Ze zei dat alles aan mij was. Dat als ik het wilde, ze nu mijn weeënopwekkers zouden uitzetten en me in een rolstoel naar mijn moeder zouden brengen. Maar dat als ik door wilde, of juist even niets wilde, het ook goed was.
‘Geef mij maar een keizersnede’, riep ik impulsief. Ik had geen idee waar ik de mentale kracht vandaan moest halen om de bevalling te doorstaan.” Na een goed gesprek met haar vriend, kiest Robin toch voor een natuurlijke bevalling. “Als ik een keizersnede zou ondergaan, kon ik door de herstelperiode waarschijnlijk niet naar de uitvaart van mijn moeder en dat wilde ik niet missen.”
Een paar uur later bevalt Robin van een zoon. “Na de bevalling kwam pas het besef dat mijn moeder er niet meer was.” Robin vecht een interne strijd. “De geboorte van mijn zoon maakte me intens gelukkig, maar dat gevoel sloeg meteen om in schuldgevoel over mijn moeder. Ik had het gevoel dat ik niet blij mocht zijn, maar moest rouwen en huilen.”
Ook de uitvaart voelt onwerkelijk. “Iedereen komt naar je toe, kijkt even in de kinderwagen, gevolgd door een ‘gefeliciteerd en gecondoleerd’ in één zin.”
Robin had een turbulente jeugd. Tot haar zeventiende woonde ze bij haar opa en oma, omdat haar moeder door een drugsverslaving niet voor haar kon zorgen. Maar de laatste jaren waren ze de band weer aan het opbouwen, waardoor de klap des te harder aankomt. Zeker omdat ze tijdens Robins eerste zwangerschap dichter naar elkaar toe groeiden.
Tekst gaat verder onder de foto.
Fotograferen was een grote hobby van Natasha. Het was een uitlaatklep van haar ziekte.
“Vanaf moment één heeft ze mij gesteund en ging ze mee naar bijna alle afspraken in het ziekenhuis. Toen mijn dochter eenmaal geboren was waren ze dan ook onafscheidelijk. Ze waren echt twee handen op één buik.”
Het verlies valt Robin zwaar. “Het kwam extra hard aan, juist omdat we onze band net weer aan het opbouwen waren. Het voelt alsof ze voor de tweede keer van mij is afgenomen.” Dagen als Moederdag of verjaardagen zijn extra zwaar. “Dat zijn de dagen waarvan ik weet dat ze moeilijk worden.”
Het verdriet zit vaak ook in onverwachte momenten. “Soms sta ik in de supermarkt en zie ik haar lievelingssnoepje. Voor ik het weet sta ik te janken tussen de snoep. Of als ik ergens loop en ik hoor ineens een liedje wat ze leuk vond. Dat zijn de triggers waar je geen rekening mee houdt.”
Het navigeren van het rouwproces, met twee kinderen – waarvan haar zoon nog maar een halfjaar oud – blijft dubbel. “Het heeft lang geduurd voordat ik van mezelf verdrietig en gelukkig mocht zijn op hetzelfde moment.” Dat lukt steeds beter. “Mijn kinderen verlichten de pijn, zij geven me iets om voor te blijven vechten. Maar de verjaardag van mijn zoon, is ook de sterfdag van mijn moeder. Dat zal altijd moeilijk blijven.”
Toch ziet Robin het ook als iets moois. “Het klinkt gek, maar we hebben altijd iets te vieren op die dag. Het is niet alleen maar een dag van heel groot verdriet, maar een dag waarop we het leven vieren.”
Ter nagedachtenis aan Natasha Sara Augustinus: 7 juli 1967 – 12 november 2024.
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Monumentje’.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Kims zoon Ward (20) stapte uit het leven: 'Mijn huis stond vol bloemen, maar mijn kind was weg'
