Verlaten vrouw - Sarahs vriend vertrok na de geboorte van hun tweede kind naar New York en kwam nooit meer terug

'Nu ben ik alles kwijt. Niet alleen mijn man, maar ook mijn baan, mijn huisdieren, mijn huis'

26-12-2024 | Corine Koole

Als haar eeuwig charmante man haar niet afsnauwde of vreemdging, was Annemarie (50) echt gelukkig.

“Hij was een notoire vreemdganger, een brutale opschepper en een vrouwengek. En hoewel ik dat allemaal al vrij snel doorhad, was hij de man voor wie ik op mijn 24ste als een blok viel, en tegen een verliefde vrouw is kennelijk geen enkele ratio bestand.

Lang haar en een oorbel, zo’n man die alles fikste voor me. Een ridder, op het eerste gezicht. ‘Heb je een wasdroger nodig? Geen zorgen, ik regel het voor je. Een auto? Kijk, daar staat-ie al.’ Ik had geld gespaard, hij niet. Ik betaalde zijn schulden. Ik was een naïeve, goedgelovige trut en hij, ik kan niet anders zeggen, een narcist.

Zo eens in de zes à zeven jaar begon hij een affaire. Een keer heb ik hem de deur uitgezet, hij smeekte huilend of hij terug kon komen. Ik had vooral met de kinderen te doen, die enorm onder een scheiding te lijden zouden hebben, en streek mijn hand over mijn hart. Op één voorwaarde: dat we in huwelijkstherapie zouden gaan. Maar ook daar loog en manipuleerde hij alles bij elkaar. Hij kreeg ruzie met de therapeute, die verbijsterd was, dit had ze nog nooit meegemaakt.”

Jubileum

“Bijna 25 jaar zijn we getrouwd geweest. Toen hij die dag in september 2019 wegreed om nooit meer terug te komen, was ik volop bezig ons jubileum voor te bereiden. Het zou een heel groot feest worden in november, de catering was al besteld, de muziek geregeld. Ik heb in mijn eentje alle genodigden afgebeld. Het stomme is, als ik erop terugkijk, schiet mij de ene na de andere pijnlijke herinnering te binnen.

Zoals de keer dat we voor zaken in Ibiza waren en aten in een van de beste restaurants aan zee. Maar de catch van de dag was in zijn ogen niet de tonijntartaar op ons bord, maar de serveerster. Ze moet een jaar of 28 zijn geweest, ze droeg een klokkend leren rokje en een strak T-shirt en hoewel hij natuurlijk geen enkele kans maakte, liet hij zijn vork uit zijn handen vallen en keek haar kwijlend na. Maar toen ik er iets over zei, snauwde hij dat ik een bitch was die altijd alles overdreef en zelfs de mooiste momenten wist te bederven.”

Superkoppel

“Waarom, als ik alles wist, ben ik niet veel eerder zelf weggegaan? Jaren geleden zag ik op zijn telefoon, die hij toen nog liet rondslingeren, een bericht oplichten: ‘Are you coming to Russia for business or also for good sex?’ Dat nummer heb ik meteen gebeld, ik kreeg een laconieke Russin aan de lijn die zei: ‘Yes, I have sex with your husband.’ En dan al die telefoontjes van vrouwen, nog op de vaste lijn, die mijn man wilden spreken en als ik vroeg of ik een boodschap kon overbrengen, zeiden: ‘Nee, dit is heel erg privé.’ Mijn man had nooit enig idee waar dat over kon gaan. Nou, dan wist ik het wel. En toch, en toch. Hij was leuk en stoer en succesvol en tijdens de perioden die zijn overspelige avonturen en de ronduit grievende opmerkingen afwisselden, waren we echt gelukkig.”

Thumbnail voor 'Bedoelde hij echt dat hij nu al wachtte tot mijn kleuter van vier het huis uit zou gaan?'

'Bedoelde hij echt dat hij nu al wachtte tot mijn kleuter van vier het huis uit zou gaan?'Lees ook

“Ik had mijn baan opgezegd om in zijn zaak te komen werken. We waren een superkoppel, ik was heel goed met klanten, bracht zijn pakken naar de stomerij, ik was de duizendpoot die hij nodig had om zijn bedrijf te laten groeien en samen maakten we plezier op onze zakelijke trips. De selfies die we maakten in de liften van de luxe hotels waar we verbleven, waren magisch. Wij waren niet te scheiden.

Hij dankte zijn zakelijke succes voor een groot deel aan mijn inzet. Dan sliepen we in kamers zo groot als eengezinswoningen en zei hij in zo’n spiegelende lift: ‘Vooruit, maak weer eens een liftfoto’, en dan hadden we lol. Hij zei dat hij trots op me was, dat-ie me mooi vond. Eén keer, niet zo heel lang voor hij definitief vertrok, reden we in een grote pick-up over een tropisch eiland, ik stond op een rots, helder water spatte onder me uiteen, en hij zei: ‘Wat ben je een mooie vrouw.’”

Van botox naar bijstand

“En nu ben ik alles kwijt. Niet alleen mijn man, maar ook mijn baan, mijn huisdieren, mijn huis. Hij zit nog steeds in onze villa. Ik woon in een huurflat, mijn haar valt uit van de zenuwen, ik slik allerlei pammetjes tegen angst en depressie, en tegen mijn vriendinnen zeg ik: ‘Kijk naar mij, hoe diep kun je zinken, van botox naar bijstand.’

Die dag in september waarop hij definitief vertrok, zakte ik in elkaar op de afrit. Hij liet het raam van zijn auto zakken en beet me toe: ‘Stel je niet zo aan, sta op en donder op naar kantoor.’ Had ik maar mijn economische zelfstandigheid behouden tijdens mijn huwelijk. Ik wilde natuurlijk ook heel graag geloven dat het goed zou komen, de verstrengeling van zaken en privé́ heeft mijn blik op de realiteit geen goed gedaan.

Maar wat het allervreemdst is – en je mag me uitmaken voor een slechte verliezer, een zeurpiet, of de trut waar ik mezelf voor houd – nu we aan het scheiden zijn, blijkt keer op keer dat hij ten onrechte aan het langste eind trekt. Soms denk ik: het is niet waar, we leven niet meer in de negentiende eeuw, waarin gescheiden vrouwen geen rechten hebben, maar in het dorp waar wij wonen heeft hij de benodigde korte lijnen met gezagsdragers. En dan kun je honderd keer tegen me zeggen dat we in een rechtsstaat leven en dingen als macht en aanzien geen rol zouden moeten spelen, steeds blijkt dat ik, als in de steek gelaten vrouwtje op een flatje, het zelfs tot in de rechtszaal afleg tegen de machtige zakenman en voorzitter van de plaatselijke Rotary, die de taal spreekt van de rechters.”

Brainwash

“Vorig jaar december was mijn absolute dieptepunt, maar een vriendin bezwoor me naar haar feestje te komen, en met de moed in mijn schoenen zette ik mijn vrolijkste gezicht op en ging. Daar gebeurde een klein wonder: ik ontmoette een man met wie ik een leuk gesprek had, iemand die belangeloos aardig was en mij zijn nummer gaf.

En hoewel ik aan liefde lang niet toe was, heb ik – op advies van mijn zoon nota bene – toch een afspraak gemaakt. ‘Ga mam, denk nu eens aan jezelf.’ Met zweet in mijn handen reed ik erheen, telkens wilde ik omdraaien en teruggaan, maar ik ging toch, en nu zijn we een stel. Maar zelfs nadat ik verlaten was en met daten begon, werd ik geplaagd door schuldgevoel; dat hele huwelijk was één lange brainwash, waarvan de effecten nog niet zijn gestopt. Al die 25 jaar heb ik nog niet de hand van een andere man vastgehouden, altijd de trouwe echtgenote, loyaal als een oude hond, zelfs toen hij allang niet meer loyaal was naar mij. En hoewel ik het van mijn huisarts niet mag zeggen, ik voel me zo dom.

Ik zou me sterk willen maken voor vrouwen als ik, die scheiden van machtige mannen, van eeuwig charmante en charismatische, narcistische types die iedereen om hun vinger winden. Mijn man pakt iedereen in. Mijn schoonmaakster die in de rechtszaal wilde getuigen, maakte hij bang; ze trok zich terug als getuige in een proces over geld. Het is onvoorstelbaar hoe iedereen in zijn leugens trapt. Maar zelf deed ik natuurlijk 25 jaar lang niks anders.”

Dit artikel verscheen eerder in LINDA.