In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Marijn (39), moeder van drie zonen (14 en 4 jaar, 9 maanden). De zwangerschap van haar jongste was er een vol onzekerheid en angst: had haar kleintje nou wel of geen Trisomie 18?
“Tijdens mijn laatste zwangerschap besloten we een NIPT-test te laten doen. De verloskundige belde ons naderhand met slecht nieuws: er was een aanwijzing gevonden voor trisomie 18 (het Edwards syndroom). Dit is een chromosoomafwijking, waarbij er iets misgaat in de celdeling. Het kindje ‘mankeert’ daardoor op zoveel plekken iets dat het geen overlevingskans heeft. De zwangerschap mondt uit in een miskraam of het kindje overlijdt tijdens of vlak na de bevalling. Het is een zeldzame aandoening en meestal niet genetisch: pure pech, dus.
We belandden in een traject bij een academisch ziekenhuis, met het idee dat we zouden bespreken hoe we deze zwangerschap moesten gaan beëindigen. Dat bleek iets te voorbarig, het ziekenhuis wilde namelijk meer onderzoeken doen om te kijken of dit wel echt nodig was. Toen uit de eerste echo niets afwijkends naar voren kwam, belandden we in een emotionele rollercoaster: er was dus nog wél een kans dat we een gezonde baby zouden krijgen. Er volgden nog drie van dit soort echo’s, met steeds een paar weken ertussen. Elke keer weer in die verschrikkelijke spanning zitten.”
Quinty (22) kreeg vier miskramen: 'Mensen zeggen 'het lukt nog wel', maar zo voelt het niet'
“Rond de 20 weken kregen we eindelijk te horen dat ze niet verwachtten dat het syndroom in ons kindje zou zitten, maar misschien alleen in de placenta. Garanties kregen we niet, maar goed: het leek toch écht de goede kant op te gaan. De rest van de zwangerschap zou ik controle-echo’s krijgen voor de zekerheid, om de groei en ontwikkeling van ons kindje in de gaten te houden.
Een roze wolk was natuurlijk ver te zoeken, de hele zwangerschap was veel te spannend geweest tot nu toe. Zou ons kindje gezond zijn? Zou hij het uberhaupt overleven? En het was nog niet voorbij: tijdens een van die controles kwamen de artsen erachter dat ik een verhoogde kans had om flink ziek te worden door een zwangerschapsvergiftiging. Resultaat: ik moest de laatste weken opgenomen worden tot aan de bevalling. Een rare gewaarwording, want ik voelde me helemaal nog niet ziek. Een paar weken bleef het relatief goed gaan, maar op een avond werd ik inderdaad zieker. En snel ook.”
“In een mum van tijd stonden er drie artsen aan mijn bed en mocht de verpleegkundige mij niet meer alleen laten. Ze besloten dat ze de bevalling met 37 weken zouden inleiden, omdat langer wachten te gevaarlijk zou zijn. Ik werd steeds zieker en het kindje begon daardoor ook gevaar te lopen.
De bevalling zelf verliep goed, al heb daar ik door de zware medicatie niet alles van meegekregen. Mijn zoontje belandde op de high care afdeling voor kinderen, ik op die voor volwassenen. Ons zoontje had wat opstartproblemen, mede door een te laag geboortegewicht, en kreeg sondevoeding. Maar samen herstelden we gelukkig snel, dus na een paar dagen mochten we naar huis.”
“Ons zoontje is nog steeds klein en heeft wat extra aandacht nodig, maar hij doet het ontzettend goed. Bij de nacontrole door de arts is bevestigd dat de trisomie 18 inderdaad in de placenta zat. Van het idee dat dit verschrikkelijke syndroom zó dichtbij ons zoontje is geweest word ik nog wel eens misselijk, maar dan zie ik hem naar me lachen en dan probeer ik weer te genieten.
Eerlijk gezegd is dat niet altijd makkelijk. De zwangerschap was verschrikkelijk, acht maanden vol onzekerheid en angst. Dat wens ik geen enkele (aanstaande) ouder toe, niet weten of je een gezond of überhaupt levend kindje zult krijgen.
Ik heb het nog niet helemaal verwerkt, al is het uiteindelijk goed afgelopen. Ik probeer te relativeren, er zijn zoveel mensen die het veel zwaarder hebben, maar deze periode achtervolgt me nog wel. Toch zie ik ook de lichtpuntjes: natuurlijk dat ons kind gezond is, maar ook dat de relatie tussen mij en mijn man hierdoor veel hechter is geworden.”
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Gesloopt door zwangerschapsvergiftiging: 'Ik heb vier maanden niemand gezien'
