In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk’ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Ava (32), moeder van een zoon (1). Hoewel ze ontzettend veel van hem houdt, merkt ze dat ze dat grootse moedergevoel mist.
“Voordat wij een relatie hadden, kreeg mijn vrouw te horen dat ze endometriose had en geen kinderen zou kunnen krijgen. Dat had flink impact op haar, want de kinderwens was er zéker. Ze heeft het er heel lang moeilijk mee gehad, ook toen wij samen waren. We volgden therapie en praatten ook samen uitgebreid over alles. Ik had namelijk ook een levendige kinderwens, terwijl die van haar juist enorm naar achteren geduwd was.
Uiteindelijk besloten we ervoor te gaan, met hulp van een donor. Ik droeg ons kind, dus ik wilde ervoor zorgen dat haar rol óók belangrijk was. Onze zoon droeg als tweede en derde naam die van haar vader en broer, en ik besloot bijvoorbeeld geen borstvoeding te gaan geven. Maar vanaf het moment dat onze zoon ter wereld kwam, bleek juist mijn lief een geboren moeder. Die kant kwam meteen naar voren, het voelde heel natuurlijk voor haar.”
Lees ookNa drie miskramen is Doris (39) klaar met aannames over haar kinderwens: 'Kap met vissen'
“Bij mij bleven die gevoelens een beetje achter. Waar mijn vrouw een fantastische band heeft met onze zoon, voel ik niet de verliefdheid die zij wel heeft. Ik mis mijn kind niet continu als ik even niet bij hem ben en voel geen vlinders als-ie brabbelt. Natuurlijk houd ik van hem, ontzettend veel zelfs, maar dat ‘allesoverheersende moedergevoel’ dat je overal hoort en ziet ontbreekt bij mij.
Dat vind ik moeilijk, want ik heb jarenlang nagedacht en gefantaseerd hoe het zou zijn als ik moeder zou worden. Ik keek er zó naar uit. En ik ben heel blij dat het eindelijk zo ver is, maar het voelt alsof ik iets mis. Mijn lief is de moeder die ik ook had willen zijn.
Als mijn zoontje huilt, wil hij het liefst naar mijn vrouw. Soms begint hij zelfs harder te huilen als ík hem pak. Dat raakt me: ik heb juist zo hard voor hem gevochten. Had ik niet meer aandacht aan mijn eigen binding met hem moeten geven? Had ik tóch voor borstvoeding moeten kiezen?”
“We kunnen hier gelukkig heel goed over praten. Mijn vrouw geeft me soms ook wat extra quality time met ons kind, zodat ik kan werken aan de hechting. Maar écht forceren gaat natuurlijk ook niet. Het zit gewoon minder in mijn natuur. Misschien moet ik eens met iemand gaan praten om te kijken of er ergens een blokkade zit.
Ik vind het vooral lastig dat ik niet veel herkenning tegenkom. Daarom vertel ik dit verhaal, denk ik: misschien heeft een ander hier nu wel iets aan. Iemand die in hetzelfde schuitje zit. Wéét dat je dus niet de enige bent. Er zijn meer mensen wiens wereld niet volledig op zijn kop staat door een kind, maar dat betekent niet dat je niet eindeloos veel van hem of haar houdt. Je hoeft niet zo’n perfecte oermoeder te zijn die je op social media ziet.”
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Lees ook3x 'Zeg eens eerlijk': 'Mijn ouders weigerden op kraambezoek te komen'
