Ruzie, verraad en verstoting: het komt voor in de beste families. In deze rubriek vertellen vrouwen over de pijn, de botsingen en het loslaten van wie hen ooit het meest dierbaar waren.
Deze week vertelt Sandra (30) hoe het gevoel er nooit bij te horen ertoe leidt dat ze het contact met haar ouders verbreekt.
Van buiten oogt het gezin van Sandra perfect: twee ouders die al lang getrouwd zijn, twee (oudere) broers en een jonger zusje. Maar voor haar is het anders. Door het grote leeftijdsverschil – negen en elf jaar met haar broers – voelt Sandra zich al jong niet thuis in het gezin. “Ik voel me sinds mijn jeugd alleen. Alsof ik niet pas. Voor mijn gevoel waren zij met z’n vieren compleet, en ben ik erbij gekomen als ongelukje. Dat hebben ze altijd ontkend, maar zo ervaar ik het wel. Doordat mijn broers zoveel ouder zijn dan ik, hoorde ik er nooit echt bij.”
Op familiedagen en verjaardagen ervaart Sandra steevast dat ze buiten de boot valt. Ze trekt zich dan terug op haar kamer. “Je voelt heus wel dat ze van je houden, maar ik paste er niet tussen. Ik was het kleine zusje dat overal naast stond. Ik kon geen aansluiting vinden met mijn broers of met de oudere kinderen. Ik voelde me altijd heel alleen.” In de puberteit botst ze vaker met haar vader en moeder. De afstand groeit. “Ik was lastig en dwars, waardoor mijn ouders geregeld met de handen in het haar zaten. Ze dreigden soms dat ik maar naar een kindertehuis moest. Ik dacht altijd: dat menen ze niet, dat doen ze toch nooit.”
Suus (47): 'Mijn hele leven deed ik alles om mijn vader te pleasen, tot het genoeg was en ik het contact verbrak'
Totdat haar ouders thuis een website van een kindertehuis laten openstaan. “Ik vermoed dat ze dat deden, om een boodschap over te brengen. Dat moment hakte erin. Nu ik zelf kinderen heb, begrijp ik niet hoe je dat kunt doen. Alleen al de gedachte dat zij zouden denken dat ik ze weg zou sturen, breekt mijn hart. Dat wil je je kind nooit laten voelen.”
Als volwassene krijgt Sandra een relatie met iemand die achteraf narcistisch blijkt. “Zelfs toen ik vertelde dat hij mij had geslagen en mijn keel zolang dicht kneep dat ik er bijna niet meer was, kwam er een koude reactie van mijn ouders. Sterker nog, mijn moeder nam het vaak voor hem op.” Sandra krijgt, nadat ze moeder was geworden van twee kinderen, meerdere miskramen. “Tijdens die miskramen merkte ik weinig tot geen steun. Ik scheidde van mijn ex en stond er als jonge moeder alleen voor.
Ik begon niet op nul, maar op min tien. De steun van mijn ouders voelde als voorwaardelijk. Ik heb mijn hele leven het gevoel gehad dat mijn moeder mij niets gunde en zelfs beter leek te functioneren wanneer het slecht met míj ging. Mijn vader deed zijn best en probeerde er te zijn, maar mijn moeder blokkeerde emotioneel. Het leek alsof ze alleen achter me stond zolang ik voldeed aan het plaatje dat zij voor ogen had. Als mijn leven leek op dat van mijn broers – getrouwd, stabiel, alles op orde – hoorde ik erbij. Maar zodra dat niet meer zo was, voelde ik me vooral een last.”
'Ik besta niet meer voor haar': Geertje over de verloren band met haar dochter
De maat is vol wanneer Sandra’s zoon ernstig ziek wordt. “Dan hoor je je ouders niets te hoeven vragen. Ze zijn er simpelweg – vind ik. Maar ze waren er niet. Dat brak iets. Ook het zakelijke conflict rond het door ons gehuurde, ongezonde huis – waarin zij noodzakelijke reparaties weigerden en ruzies ontstonden waar mijn kinderen bij waren – bevestigde voor mij dat de grens écht bereikt was.” Sandra kiest ervoor om afstand te nemen. “Tot hier en niet verder. Ik wil niet dat mijn kinderen later ook hiervan moeten helen.”
In een brief laat Sandra weten dat ze tijd en ruimte nodig heeft. De reactie van haar ouders voelt voor haar als een pijnlijke, maar duidelijke bevestiging dat ze de juiste keuze maakt. “In hun reactie ging het alleen maar over henzelf. Er werd niet één keer stilgestaan bij wat ik schreef of voelde. Dingen die ik al honderd keer heb aangegeven, lijken nog steeds niet binnen te komen.”
Sinds de breuk voelt Sandra lucht. “Het wordt lichter. Voor het eerst leef ik zoals ík dat wil. Ik besef nu hoe groot de last op mijn schouders eigenlijk was. Het herstellen van het contact met mijn ouders sluit ik niet uit, maar dan moet er iets wezenlijks veranderen. Begrip, erkenning en excuses vind ik op zijn plaats. Een oprechte ‘sorry’ zou al zoveel verschil maken. Dat woord heb ik thuis nooit gehoord.”
Wil jij net als Sandra jouw verhaal delen over ruzie in de familie? Mail dan je verhaal, samen met je naam, leeftijd en telefoonnummer, naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘In de beste families’. Dit kan uiteraard ook anoniem.
Voel je je onveilig in je eigen huis of heb je het gevoel dat iemand in je omgeving in een onveilige situatie verkeert? Je kunt Veilig Thuis 24/7 bellen op 0800 2000 voor advies of om een melding te maken. Ook kun je hen anoniem chatten. Heb je te maken met direct gevaar, bel dan 112.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Fee sleepte haar vader voor de rechter: ‘Daarna kon ik het contact met hem niet meer aan'
Mirjam Rasmussens is redacteur bij LINDA. Je kan haar kennen van de rubriek In de beste families, maar ook over vrouwengezondheid, lifestyle en media schrijft ze met liefde. Als ze haar toetsenbord even met rust laat, danst en schildert ze graag.
