De droom van Pauline (36) komt uit als ze zwanger raakt. De zwangerschap verloopt voorspoedig, maar aan de bevalling lijkt maar geen einde te komen. Ze raakt totaal in paniek en scheurt volledig uit. “Een traumatische ervaring.”
In de rubriek Werpsterren deelt een moeder sterren uit voor haar zwangerschap, bevalling en kraamweek. 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Ik heb mijn hele leven al een kinderwens gehad”, vertelt Pauline. “Dus toen ik zwanger bleek te zijn, was ik dolblij. Ik vond het heel bijzonder, maar ook onwerkelijk. Mijn man had al een kind uit een eerdere relatie, maar hij verzekerde mij dat het voor hem niet minder bijzonder was. We vertelden het meteen aan onze directe familie en vrienden. Als het mis zou gaan, hoefde ik het niet alleen te doen. Toen ik tijdens de eerste echo hoorde dat het hartje klopte, barstte ik in tranen uit.”
Pauline is blij en voelt zich goed. “Natuurlijk had ik wat bijkomende kwaaltjes, maar eigenlijk had ik niks te klagen.” De enige tegenvaller is dat ze – door de coronapandemie – alleen online kan deelnemen aan cursussen en bijeenkomsten. “De pufcursus heb ik online gevolgd en de verloskundigenpraktijk had wat filmpjes op YouTube gezet die ik kon kijken ter voorbereiding op wat komen ging.”
Isabelle werd overvallen door een stortbevalling: 'Ik had een totaalruptuur'
Twee dagen voor de bevalling beginnen de voorweeën. “Ik moest om de twintig minuten plassen en had om de twintig minuten weeën, maar dat stopte weer.” Haar conclusie: dat hoort er waarschijnlijk bij. Pauline pakt haar rust, maar die avond begint het opnieuw te rommelen. “De weeën kwamen heel onregelmatig en deden veel pijn. Ik liep rondjes, ging op de stoel zitten en over de bank heen liggen. Maar ik dacht: het is prima, dat hoort erbij.”
Om 02.00 uur ’s nachts houdt ze het niet meer vol en belt ze de verloskundige. “Ik had het gevoel dat ik moest persen. Toen de verloskundige gearriveerd was, bleek dat ik drie centimeter ontsluiting had. Omdat het zo langzaam ging, belden we het ziekenhuis. In het ziekenhuis bleek dat het er allemaal prima uitzag. Ik kreeg een ruggenprik en werd weer wat rustiger.”
Bij vier centimeter blijft het hangen. “Ze besloten om mijn vliezen te breken en mij weeënopwekkers te geven. De artsen zagen dat de baby in het vruchtwater had gepoept. Ik was blij dat ik in het ziekenhuis was, dat stelde me gerust. Maar ondertussen bleef het maar duren. Toen de verloskundige opnieuw voelde, zat ik op vijf centimeter ontsluiting. Ik raakte lichtelijk in paniek. Bovendien dacht ze dat het kindje was gedraaid. Als dat het geval zou zijn, zou ik een spoedkeizersnede moeten.”
Tekst gaat verder onder de foto.
De gynaecoloog moet dat vermoeden bevestigen. “Zij kwam met een echoapparaat en wat bleek? De baby was niet gedraaid en ik had tien centimeter ontsluiting. Het ging ineens razendsnel en ik moest onmiddellijk gaan persen. Ik raakte in paniek, kreeg mijn ademhaling niet onder controle. ‘Pauline, je moet nu echt goed luisteren naar wat we zeggen.’ Ik hoorde het wel, maar het kwam niet binnen. Na vijf kwartier persen, kon ik niet meer. Hij moest eruit. Ik heb nog één keer zo hard geperst dat ik mijn zoon bijna lanceerde.”
Ze vervolgt: “Door de druk had ik een subtotaalruptuur: ik was uitgescheurd tot mijn anus. Het was een grote ravage, maar door de drukte in het ziekenhuis kon ik niet naar de OK. Ik had het idee dat de verdoving nauwelijks werkte en het hechten deed ongelooflijk veel pijn.”
Als de kinderarts zoon Jessy daarna controleert, blijkt dat zijn ballen niet zijn ingedaald. “We werden doorverwezen naar een ander ziekenhuis, waar ze konden checken of hij wel ballen had. De arts vertelde me dat het mogelijk was dat hij zowel een piemel als vrouwelijke geslachtsorganen had. Zo lang dat niet was vastgesteld, konden we ons kindje niet aangeven. Ik werd er verdrietig van. Voor mijn gevoel was hij heel duidelijk een jongen.”
Vivianne lekte meer dan drie dagen vruchtwater: 'Ik begon te hallucineren'
De kraamweek is er – ondanks de ongemakken – een waar Pauline met een goed gevoel op terugkijkt. “In het Sophia Kinderziekenhuis werd vastgesteld dat Jessy een jongetje is. Zijn ballen zaten heel hoog, bijna tegen zijn blaas aan. Zijn geboorteakte werd meteen aangepast en we konden hem aangeven bij de gemeente. Later is hij geopereerd.”
Thuis wordt ze ondersteund door een fantastische kraamhulp. “Een oudere Rotterdamse dame, zo’n fijn mens. Ze gaf me eenvoudige tips die me enorm hebben geholpen. We zaten in een hittegolf en ze adviseerde me om zonder ondergoed op bed te gaan liggen, omdat de hechtingen het beste zouden genezen in de open lucht. Traplopen was niet goed en ik kon het beste op een harde ondergrond zitten in plaats van op een donut.” De adviezen werpen hun vruchten af. Pauline herstelt goed en heeft geen last meer van de subtotaalruptuur. “Het heeft zo’n zes maanden geduurd voordat ik mijn lichaam terug had, maar ik ben ontzettend goed genezen.”
Het gezin maakt het goed. “Jessy is nu een kleine draak van tweeënhalf. Hij is heel ondeugend, maar heeft een lief karakter.” De bevalling was een traumatische ervaring. “Ik durf niet meer te bevallen. Gelukkig zijn we heel erg gezegend met een (bonus)dochter en een zoon en is ons gezin zo compleet.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Werpsterren’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Nikita over zwangerschap na stilgeboorte: 'Bang dat ik weer zou bevallen van een dood kindje'
