Een ontspannen gezinsvakantie verandert in een nachtmerrie wanneer de zoon (1,5) van Mirjam (32) plotseling stikt en buiten bewustzijn raakt. Gelukkig komt hij bij, maar als hij later die dag wéér stikt, weet Mirjam dat er iets flink mis is.
“Ik dacht dat mijn kind doodging, dat hij door mijn handen heen zou glippen. Dat gevoel wil je als moeder nooit ervaren.”
In augustus 2024 vertrekt Mirjam vanuit Bunschoten-Spakenburg voor drie weken naar een camping in Noord-Limburg. Samen met haar man, twee dochters (nu 10 en 7) en zoontje Rowin. “Mijn broers verbleven ook op de camping met hun gezinnen. Het was ontzettend gezellig: we hadden goed weer, we hebben gezwommen en deden leuke dingen met zijn allen. Iedereen voelde zich goed, niemand was ziek.”
“Op de twaalfde dag gingen we ontbijten en ik was me in de caravan nog even aan het omkleden, terwijl mijn man en de kinderen al buiten waren. Mijn man had Rowin in zijn stoel gezet om hem een broodje te geven. Plotseling riep hij dat Rowin moest spugen en dat ik snel een emmer moest brengen. Ik stond nog in m’n ondergoed, dus wilde eerst snel een shirt aantrekken. Maar toen riep hij: ‘Hij raakt bewusteloos. Er is iets mis.'”
Tekst gaat verder onder foto
Mirjam rent naar buiten en ziet haar man met Rowin in zijn armen. “Hij was toen al buiten bewustzijn. Mijn man klopte hem op zijn rug, maar er gebeurde niets. Toen heb ik het overgenomen. We bleven hem steeds aan elkaar doorgeven in paniek, op zoek naar een reactie. Even kwam hij bij, maar we hoorden dat hij geen lucht kreeg – er zat iets in zijn keel.”
Rowin begint blauwgrijs te worden en Mirjam belt 112. “Mijn man had al eens een EHBO-cursus gedaan, maar op zo’n moment raak je in paniek en vergeet je compleet wat je moet doen. Dus we zijn als gekken over de camping gaan rennen, op zoek naar mijn broer en naar hulp. Ondertussen had ik 112 nog aan de lijn voor instructies. Mijn man hield Rowin vast en bleef hem op zijn rug kloppen terwijl we renden. Ik dacht dat hij doodging, dat hij door mijn handen heen zou glippen. Dat gevoel wil je als moeder nooit ervaren.”
Wanneer ze bij de kampeerplek van haar broer aankomen, krijgt Mirjam aan de telefoon te horen dat ze hem moet reanimeren met mond-op-mondbeademing. “Maar toen we Rowin neerlegden schoot er ineens iets uit zijn keel. Hij was gestikt in een klein stukje brood.” Ze zet haar zoontje rechtop en hij begint meteen te huilen. Ook krijgt hij zijn kleur langzaam terug. Opgelucht meldt Mirjam aan de 112-medewerker dat het weer goed gaat met haar zoon. “Ze vroegen of de ambulance nog steeds moest komen. We hebben samen overlegd en besloten dat het niet meer nodig was.” Het lijkt met een sisser af te lopen.
Ankes dochter ademde niet na de bevalling: 'Ik wachtte op het moment waarop ik haar zou horen'
“Het incident duurde nog geen vijf minuten, maar het voelde voor mij als een uur. Alles gaat gewoon in slowmotion”, vertelt Mirjam. De rest van de dag durft Mirjam haar zoon nog geen eten te geven, uit angst dat er weer iets fout gaat. Ook Rowin durfde niet meer te eten, behalve wat flesvoeding. Die avond komen er vrienden langs op de camping en gaan ze met z’n allen een frietje halen. “Ik besloot toch maar een frikandel voor Rowin te bestellen, omdat hij inmiddels al een tijdje vrijwel niet had gegeten. Ik sneed de frikandel expres in piepkleine stukjes, maar zodra ik hem een stukje gaf, ging het opnieuw mis. Hij stikte gewoon wéér.”
“Na het eerste incident had ik natuurlijk opgezocht wat je moet doen als je kind stikt. Dus dit keer wisten we precies wat te doen. Ik kon nog een klein stuk uit zijn mond vissen en wat al in zijn keel zat kwam eruit met een paar stoten op zijn rug. Gelukkig duurde het nu nog geen minuut.”
Omdat Rowin zich die dag al twee keer had verslikt, besluiten Mirjam en haar man contact op te nemen met het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Rowin is daar al onder behandeling vanwege problemen met zijn immuunsysteem. “Ik heb die avond nog contact opgenomen en werd de volgende ochtend meteen teruggebeld. In Utrecht was helaas geen plek, maar gelukkig konden we terecht in het kinderziekenhuis in Maastricht – niet ver van de camping. Diezelfde dag gingen we er al heen.”
Artsen waarschuwen voor verslikkingsgevaar bij kinderen: 'Snijd tomaatjes en druiven altijd in vieren'
In het ziekenhuis bieden ze Rowin een stukje aardappel aan om te kijken wat er gebeurt. En ja hoor, ook daar verslikt hij zich weer. Er wordt al snel vastgesteld dat Rowin last heeft van zogenoemde ‘kissing tonsils’: Dat betekent dat zijn keelamandelen zo groot zijn dat ze elkaar raken, waardoor er nauwelijks ruimte overblijft voor voedsel om door te slikken. Volgens de artsen was dit een gevolg van Rowins verzwakte immuunsysteem. Om het op te lossen, wordt hij direct opgenomen voor een keelamandeloperatie.
“Ik wist op dat moment niet hoe ik me moest voelen. Aan de ene kant was ik opgelucht: we wisten wat er aan de hand was en dat het opgelost kon worden. Maar aan de andere kant was Rowin nog zó jong. Zo’n operatie is behoorlijk ingrijpend. Normaal doen ze dat niet eens op zijn leeftijd, maar omdat het een spoedgeval was, móésten ze wel. Gelukkig kon de operatie de dag erna al plaatsvinden.”
Tekst gaat verder onder de foto
Rowins operatie verloopt goed, en daarna blijft hij een aantal dagen in het ziekenhuis zodat de artsen een oogje in het zeil kunnen houden. “We meldden ons aan voor het Ronald McDonald Huis zodat we dicht bij Rowin konden zijn. Onze twee dochters vonden het daar geweldig. Ze vroegen zelfs of Rowin nog wat langer in het ziekenhuis kon blijven omdat ze er nog niet weg wilden.”
Terwijl Rowin in het ziekenhuis ligt, schakelt het ziekenhuis een logopedist in. “Door de verstikking en de operatie had hij een angst ontwikkeld voor eten. Hij durfde gewoon niets te eten of te drinken. Na een paar dagen mocht hij weer naar huis, maar we bleven het spannend vinden om hem eten te geven. Toen hij nog maar twee dagen thuis was, is hij wederom in het ziekenhuis opgenomen in verband met bloedarmoede van de operatie. Hier heeft hij drie dagen gelegen. Hierna was het gelukkig écht klaar met de ziekenhuizen.”
Ook thuis krijgt Rowin logopedie en kreeg hij baby-EMDR. Dat is een vorm van therapie die gebruikt wordt om baby’s te helpen met traumatische ervaringen, als ze nog te jong zijn om erover te praten.
“Het duurde even, maar nu eet en drinkt hij alles weer. Hij heeft zich na de operatie gelukkig ook nooit meer verslikt, en ik heb de angst niet meer om hem eten te geven.”
Wanneer Mirjam terugkijkt op de vakantie, ziet ze vrijwel alleen het beeld van een bewusteloze Rowin. “Ik hoef de komende jaren niet eens meer naar Limburg toe. Als ik Limburg of Maastricht hoor of in het nieuws zie, denk ik meteen weer aan die verschrikkelijke week.” Toch gaat het gezin binnenkort wél weer met de caravan een lang weekend weg. “Het zal dan de eerste keer zijn dat ik die caravan weer opendoe sinds die vakantie. Hoewel ik het megaspannend vind en het nare herinneringen naar boven haalt, gaan we het toch doen.”
Debbie (35) kreeg knokkelkoorts op Curaçao: 'De artsen hadden nog nooit zoiets gezien'
