In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag herdenkt Michelle (30) haar overleden kinderen Nova en Lou.
“In plaats van na te denken over hoe de kinderkamer eruit komt te zien, moet je nadenken over of je je kindje een naam wil geven, wil begraven of cremeren”, vertelt Michelle in gesprek met LINDA.
In juli 2023 trouwt Michelle met haar man. De twee hebben een grote kinderwens. “We wilden meteen proberen om zwanger te worden, maar omdat ik al een tijdje niet meer ongesteld werd besloot ik naar de dokter te gaan. Na onderzoek in het ziekenhuis werd vastgesteld dat ik PCOS heb, omdat er veel blaasjes op mijn eierstokken te zien waren.”
Dat maakt het lastig om hun wens te verwezenlijken. “We hebben eerst drie maanden geprobeerd mijn cyclus op te wekken met Letrozol-pillen. We kregen elke drie dagen een echo. Maar het had helaas niet genoeg effect”, vertelt Michelle. Daarom stappen ze over op injecties, en die werken goed: na drie maanden is ze in verwachting.
Michelle en haar man zijn blij en opgelucht dat het met de injecties relatief snel lukt, maar tegelijkertijd is het ook een zwaar proces. “In september 2023 kwamen we erachter dat ik zwanger was. Op dat moment had ik al zo’n 35 inwendige echo’s gehad. Dat was best intens en heftig, maar ondanks alles was het fijn dat het zo snel was gelukt.”
De zwangerschap verloopt goed. “De 13 wekenecho was helemaal goed, net als de NIPT-test. Omdat het ons eerste kindje was wilden we heel graag het geslacht weten. Niet dat het ons uitmaakte, want zowel een jongen als meisje was enorm welkom. Maar we vonden het leuk om met kerst het geslacht bekend te maken aan onze familie, want ik leef voor kerst.”
Op 19 december hebben ze de geslachtsecho. “We hadden er echt zin in, want we waren zo nieuwsgierig”, vertelt Michelle. “De verloskundige zette de echokop op mijn buik en zei dat het kindje er gek bij lag. Verder zei ze niets. Ze bleef maar kijken naar de echo.”
De verloskundige verbreekt de stilte. ‘Ik denk dat ik slecht nieuws heb’, waren haar woorden. “We zagen op de echo dat Nova – zo hebben we hem later genoemd – behoorlijk ingekrompen in mijn buik zat. Het bleek dat Nova al een week eerder was overleden.”
Bij de laatste echo bleek Cindy's baby niet meer te leven: 'Toen kwam ik erachter wat een gebroken hart is'
“In die week ben ik nog naar de stad geweest, heb ik gewerkt, ik heb nog hard kunnen lachen, gejuicht bij voetbal. Terwijl er al die tijd een overleden kindje in mijn buik zat. Daar moet ik nog steeds niet te lang over nadenken, want het zorgt voor veel schuldgevoelens. Waarom heb ik het niet gemerkt?”
“In plaats van na te denken over hoe de kinderkamer eruit komt te zien, moet je nadenken over of je je kindje een naam wil geven, wil begraven of cremeren. Dingen waar je niet over na wil denken.”
Michelle moet medicatie slikken die ervoor zorgt dat ze ontsluiting krijgt. “Ons kindje was natuurlijk nog niet volgroeid, dus ik hoefde ook geen tien centimeter ontsluiting te hebben.” Drie uur later wordt Nova geboren, op 23 december. Ze kiezen ervoor om hem in het ziekenhuis te laten. Stichting Still maakt foto’s en het ziekenhuis maakt een afdruk van Nova’s voetjes.
Tekst gaat verder onder de foto.
Foto van Nova gemaakt door Stichting Still.
In februari wordt Nova gecremeerd, twee maanden na zijn overlijden. “Dat doen ze één keer per kwartaal met alle andere kinderen die te vroeg geboren zijn. We hebben een knuffel en een bloem van onze bruiloft achtergelaten en dat is meegegaan bij het cremeren.”
Eind maart mogen ze de as van Nova uitstrooien. “Bij het crematorium is een speciaal kabouterveldje voor alle overleden kinderen. Daar mochten we een plek kiezen om de as van Nova uit te strooien. Daar gaan we nog elke week naartoe om een bloem neer te leggen en even bij hem te zijn.”
Hoewel het verdriet om Nova groot is, kiezen Michelle en haar man ervoor om in januari het traject weer op te pakken. “Bij Nova was er geen oorzaak waardoor het mis is gegaan. In het ziekenhuis noemden ze het ‘domme pech’. We wilden zo graag, dus gingen we er opnieuw voor.”
Renate beviel van een stilgeboren baby: 'Niemand vraagt om een foto, terwijl hij voor ons de mooiste is'
De week na het uitstrooien van Nova’s as, heeft Michelle opnieuw een positieve zwangerschapstest in haar handen. “Dat was natuurlijk superfijn, maar om ons gerust te stellen hadden we een vroege echo bij vijf weken. Het hart klopt dan nog niet, maar je kunt wel zien of het embryo zich in de baarmoeder bevindt.” Tot juni hebben ze elke week een echo, en elke keer is alles goed.
“Het was allemaal zo dubbel. Ik probeerde te genieten van mijn zwangerschap, maar tegelijkertijd had ik daar ook nog niet echt de ruimte voor. Elke keer dat ik naar de wc ging, vond ik het spannend. Ik was zo bang om iets geks te zien.”
Dan is het op 6 juni tijd voor de 13 wekenecho, die deze keer behoorlijk veel spanning met zich meebrengt. “Bij elke echo dacht ik dat het afgelopen was. Misschien ook een vorm van zelfbescherming”, geeft Michelle toe. “Maar op een gegeven moment moet je wel vertrouwen gaan hebben. Dat verdient een tweede kindje ook.”
“Ze zette de echokop op mijn buik, en zei exact dezelfde woorden als in december: het kindje ligt er gek bij. De verloskundige zei dat de machine niet zo goed was, maar ik dacht meteen: dit is niet de machine, het is weer mis.” Tot hun grote verdriet verliezen ze ook hun tweede kind, die ze Lou hebben genoemd.
Tekst gaat verder onder de foto.
Tattoos die Michelle heeft laten zetten ter nagedachtenis aan Nova en Lou
Michelle en haar man weten niet wat hen overkomt. “We begrepen gewoon niet hoe dit weer kon gebeuren. Door de positieve NIPT-test en de goede echo’s konden we de angst net een beetje loslaten, maar het was gewoon weer mis.”
Op 11 juni moeten ze naar het ziekenhuis. “Ik lag weer in hetzelfde ziekenhuis, in dezelfde kamer met dezelfde verloskundige als bij de bevalling van Nova. Terwijl de uitgerekende datum van Nova eigenlijk 9 juni was. Dat alles maakte het extra onwerkelijk.”
De medicatie die ze bij Nova via haar mond had ingenomen, wordt deze keer vaginaal toegediend om het proces te versnellen. “Zo’n bevalling kan drie dagen duren, net als een bevalling na veertig weken, maar dan weet je tenminste dat je met een kindje naar huis gaat. Wij wisten dat we weer naar huis zouden gaan met lege handen.”
Bij Lou pakken ze alles hetzelfde aan als bij Nova. In augustus is de crematie en in september kunnen ze de as van Lou uitstrooien. Ook deze keer spreekt het ziekenhuis van ‘domme pech’. “Dat is onvoorstelbaar. Mijn kinderen verdienen meer dan domme pech.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Foto van Lou gemaakt door Stichting Still.
Michelle krijgt aanvullend onderzoek om te kijken of er toch een oorzaak te vinden is. Tot die tijd hebben ze besloten het traject stil te leggen. “Fysiek gezien gaat het wel redelijk, maar mentaal is het heel zwaar. Ik denk bij alles wat ik doe aan hen, en vraag me constant af hoe het had kunnen zijn.”
Toch hopen ze in de toekomst het traject weer op te kunnen pakken. “We willen nog steeds heel graag kinderen. Als iemand me nu vraagt: ‘Wilde je gisteren zwanger zijn of morgen?’, dan zeg ik gisteren.”
Ter nagedachtenis aan Nova: 23 december 2024 † en Lou: 11 juni 2025 †.
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Monumentje’ en wellicht nemen we contact met je op.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Julies dochter overleed toen ze 19 weken was: 'We hebben haar geboorte niet eens kunnen vieren'
