Van botsende rolpatronen en een scheve taakverdeling tot zoeken naar balans tussen moeder zijn en jezelf blijven. Floor Bakhuys Roozeboom schreef in 2025 weer tal van rake en bloedeerlijke columns over het ouderschap.
In aanloop naar het nieuwe jaar bundelen wij de drie columns van Floor die dit jaar het meest werden gelezen. ‘Prima idee om kinderen weer vrijer te laten, maar kan de omgeving dat ook aan?’
“Ik heb altijd al een groot talent voor schaamte gehad, maar ik vermoed dat het sinds ik kinderen heb gekregen toch een stuk erger is geworden. Alsof de rust, reinheid en regelmaat die mijn leven tegenwoordig dicteert in te schril contrast staat met de morsige losbandigheid van een avondje door het licht gaan. Alsof de identiteit die ik heb aangenomen sinds ik als een verantwoordelijke volwassene iedere ochtend vroom in pannen havermout sta te roeren, niet matcht met de identiteit van de onbezonnen feestganger die ik ooit was.
Maar vooral: alsof het feit dat ik nu Een Moeder ben, betekent dat ik ben toegetreden tot een andere orde van mensen. Een orde van mensen voor wie andere (heiligere) wetten gelden, die langs andere (heiligere) meetlatten worden gelegd. Voor wie de toorn van de ‘slechte moeder!’-roepende meute nooit ver weg is.
Toen ik een keer opgemaakt werd voor een foto, kwam het gesprek op moederschap. De visagiste vertelde me dat ze zelf nog geen kinderen had, maar dat ze vrouwen kende die nadat ze moeder waren geworden nog steeds naar festivals en feesten gingen. In haar stem klonk ongeloof door. Zij vond dat echt niet normaal. En ook een beetje triest eigenlijk. Als je een kind thuis hebt, een beetje gaan staan raven, dat is toch geen gezicht? De styliste viel haar bij. Als je moeder was, moest je toch ook gewoon accepteren dat je leven veranderde? Dat je niet meer alles kon doen wat je daarvoor deed?”
Lees hier het hele verhaal
Ze zei: 'Beetje triest, vrouwen die nadat ze moeder zijn geworden nog steeds naar festivals en feesten gaan'
“In mijn hoofd kwamen de rampzaligste vermissingscenario’s tot leven. Met paniek in mijn stem zei ik dat ze beter zijn vader konden bellen. De vraag kwam voor het eerst toen ik gebeld werd, op weg naar een zakelijke afspraak: “Maar jij bent toch de moeder?”
Een paar seconden eerder had de kleuterschoolmedewerker aan de andere kant van de lijn mij terloops medegedeeld dat mijn vierjarige zoon ‘kwijt’ was. De zoon die ’s ochtends netjes door zijn vader gebracht was en die middag ook weer door zijn vader opgehaald werd, omdat ik die dag werkte, zoals ik op donderdagen altijd deed.
Die zoon dus. Die konden ze nergens vinden. Daarom belden ze mij. Of ik even kon vertellen waar hij was. Terwijl ik in het stuur kneep, een wegversperring ontweek en in mijn hoofd de rampzaligste vermissingscenario’s tot leven kwamen, zei ik met paniek in mijn stem dat ze beter zijn vader konden bellen, omdat ik onderweg was en het ook even niet wist. En toen de vraag die eigenlijk geen vraag is: “Maar jij bent toch de moeder?””
Verder lezen? Dat kan hier.
'Geen vraag zo dodelijk als: 'Maar jij bent toch de moeder?''
“De laatste tijd verschenen er verschillende artikelen en opiniestukken waarin ouders op het hart gedrukt werd om kinderen vooral wat vrijer te laten. Kinderen zijn vandaag de dag zelden nog zonder toezicht van een bekende volwassene. Daardoor krijgen ze niet langer de vrijheid en het vertrouwen om zich tot zelfverzekerde, zelfredzame en zelfstandige volwassenen te ontwikkelen.
En in dit soort analyse krijgen de ouders meestal de schuld. Curling-ouders. Helicopter-ouders. Gps-tracker-ouders. Er wordt ieder jaar een nieuw woord bedacht voor ouders die te beroerd zijn om hun kinderen hun eigen boontjes te laten doppen. Maar wat ik zelden teruglees in die analyses, is waarom dat zo is.
Zijn ouders zelf de architecten van een steeds panischer samenleving? Of zijn ze er vooral het slachtoffer van? Als ouder van een zoon van acht en een dochter van vijf vermoed ik soms het laatste. De eisen die aan ouders worden gesteld en de druk die op hen wordt gelegd om alles in de hand te houden, is in de afgelopen decennia enorm toegenomen. Waar ‘laat het lossss, laat het gaaaaaan’ bij vorige generaties nog het gekoesterde opvoedingsmotto was, hoef je tegenwoordig je kind maar even uit het oog te verliezen (of hagelslag mee naar school te geven) en je hebt al het verwijt van nalatigheid aan je broek.”
De hele column lees je hier.
'Prima idee om kinderen weer vrijer te laten, maar kan de omgeving dat ook aan?'
Floor Bakhuys Roozeboom (40) is journalist en schrijver. Ze woont samen met haar vriend en hun zoon (7) en dochter (4) in Haarlem tussen alle andere burgerlijk geworden Millennials. Dit najaar verschijnt haar debuut Daar ben jij nou eenmaal beter in over mannen, vrouwen en ouderschap.
Lees hier alle columns van Floor.
