Van het leed dat daten heet tot het opvoeden van twee pubers: wekelijks schrijft Maaike Olde Olthof over het leven als alleenstaande moeder, maar ook over de zorg voor haar vader en verlies van haar moeder.
In aanloop naar 2026 delen we de drie meest gelezen columns van Maaike Olde Olthof.
“Het is vaak rond half zes in de vroege ochtend dat ik plots wakker schiet, ruim voordat mijn wekker afgaat. En dan beginnen meteen de kopzorgen.
Soms mondt dat uit in pure paniek. Hoe ga ik het financiële gat dichten zonder dat er ergens anders een gat valt? Want de uitgaven zijn om te huilen tegenwoordig. Dat krijg je als je alle lasten van je gezin alleen draagt. Bizar ook dat kinderen, als je gescheiden bent, een soort constante factor in het rekenmodel van overheid en justitie zijn, terwijl pubers qua spullen en school drie keer zo duur zijn als kleuters.
Sinds wanneer zijn de ogenschijnlijk routinematige, huishoudelijke zaken zo peperduur? Dan heb ik het niet over de basale weekboodschappen (zelfs bij de goedkopere supermarkt valt wat onderaan de bon staat zelden tot nooit mee). Nee, het zijn simpele toiletartikelen zoals deodorant of een knipbeurt en het onderhoud aan je huis. Een wasmachine die gerepareerd moet? Dat kan, maar dan moet je sowieso 50 euro aan voorrijkosten aftikken. Of gezellig een dagje weg: vroeger deden we het regelmatig, tegenwoordig zijn een cappuccino drinken of lunchen in een andere stad grotere kostenposten dan ooit.”
Lees hier de hele column van Maaike.
Financiële zorgen als alleenstaande ouder: 'Waarom betaal ik voor een kilo kaas vijftien euro?'
“Het bleek dat we gemeenschappelijke kennissen hadden, hij was geestig en produceerde harde lachsalvo’s. De aannemer bleek een kunstliefhebber. We bleken zelfs dezelfde favoriete schrijvers te hebben, zoals Dimitri Verhulst. “Ben je ook naar zijn laatste film geweest?” vroeg hij. “Waarom Wettelen!” zei ik enthousiast. “Ook een liefhebber?” Hij lachte z’n tanden bloot nadat hij ‘wauw’ zei.
Mees was inmiddels ook thuis, hij onderbrak ons samenzijn abrupt om het een en ander met Frederik te bespreken. Toen Tina vlak daarna nogal luid het kookproces startte, wist ik dat het een hint was om te vertrekken. Ik pakte mijn tas en liep richting gang. “Maaike, wacht even”, riep Frederik hard. “Ik ga ook.”
“Leuk je te ontmoeten, Maaike.”
Hij pakte mijn hand vast en legde zijn andere er bovenop. “God, wat jammer dat ik niet tien jaar jonger ben….” “Eh …” zei ik verward. “Zo oud zijn we toch allebei toch niet … of schelen we zoveel?” Wie weet was ie ouder dan zestig, maar dat leek me stug. “Nee … ik bedoelde …”, het kwam er ineens wat stamelend uit. “Nou, tien jaar geleden heb ik mijn huidige vrouw ontmoet.””
Verder lezen? Dat kan hier.
'Ik was verward toen hij mijn hand vastpakte en zei: 'God, wat jammer dat ik niet tien jaar jonger ben''
““God meis, je zal wel geschrokken zijn …”, zegt de verpleegkundige aardig, terwijl ze mijn arm streelt. We komen er, door pap vragen te stellen, achter dat hij zeker sinds ’s nachts,(het was nog donker toen hij viel), tot acht uur ’s avonds onder het bed heeft gelegen. “Ik kon me niet omdraaien en heb de kracht niet meer”, zegt hij licht hijgend, de ogen houdt hij dicht. “Vreselijk”, mompel ik. Stella belooft dat ze na haar laatste ‘klant’ nogmaals bij pap komt kijken.
We kletsen een beetje, ik knijp zachtjes in zijn steenkoude handen. Zijn stem is zacht en zwak. “Je moet er maar het beste van maken”, zegt hij moe. Hij kan nauwelijks zijn aandacht erbij houden. “Van wat? Onder het bed vastliggen?”, vraag ik. “Het is toch onmenselijk!” “Tja”, zegt hij gelaten, “maar in paniek raken brengt je nergens.”
Hij heeft helemaal gelijk natuurlijk. Het is lang geleden dat ik mijn vader überhaupt in een bed zag en dat was geen heuglijk moment. Hij lag toen lijkwit met een buis in z’n keel op de intensive care na een bypassoperatie. Die aanblik staat in mijn netvlies gebrand.
Ik weet het, pap is 86 jaar, hij heeft parkinsonisme en gaat ongetwijfeld binnenkort het loodje leggen. Maar liever niet op deze wijze: in je adamskostuum, onder het bed geschoven. Ik geef hem een kus als we vertrekken en leg de mobiele telefoon op het nachtkastje. “Goed rusten pap, Stella komt later. Ik zie je morgen. Ik zorg dat ik er heel vroeg ben, oké?” Hij antwoordt niet, want hij is al onder zeil. De gedachte dat Stella nog om de hoek kijkt vannacht, stelt me slechts een beetje gerust.”
Lees de hele column hier.
'Noodknop-ellende: mijn vader lag twaalf uur vast onder zijn bed, in de urine'
Maaike Olde Olthof is columnist bij LINDA.nl. Ze heeft twee tienerdochters in huis, een drie-dubbele-sandwich als levensfase en een gloeiende hekel aan huishoudelijke taken.
Ze is auteur van Wat een Scheidboek. Het rommelige co-ouderschap en het single veertigplus zijn geven genoeg inspiratie voor een roman of twaalf.
Lees hier alles van Maaike Olde Olthof.
