Jovana Strbac (46) raakt na twee miskramen opnieuw in verwachting. Ze is vastbesloten de zwangerschap tot een goed einde te brengen, maar met 30 weken komt haar eigen gezondheid in het gedrang en wordt er besloten tot een spoedkeizersnede.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Ik vond het spannend toen bleek dat ik zwanger was, omdat ik al twee miskramen had gehad”, aldus Jovana. “Door die ervaring schoof ik het kopen van babyspullen en het nadenken over een naam misschien wel voor me uit. Ook had ik nog niet nagedacht over hoe ik wilde bevallen, al had een natuurlijke bevalling mijn voorkeur.”
De aanstaande moeder is misselijk en moe, maar heeft verder geen gekke kwaaltjes. “Ik was gezond verklaard, dus kon ik toen ik 27 weken zwanger was zonder problemen op vakantie. Mijn vriend en ik gingen eerst naar Kroatië en reden daarna door naar Noord-Italië.”
Het is zomer en de hitte lijkt haar naar het hoofd te stijgen. “Het werd regelmatig licht voor mijn ogen en ik had veel last van hoofdpijn. Ik dacht dat het door de zon kwam. Ook hield ik vocht vast: ik dronk veel, maar plaste weinig. Mijn onderbenen waren veranderd in twee massieve blokken, enkels leek ik niet meer te hebben. Mijn schoenen paste ik daardoor niet meer. Noodgedwongen droeg ik mijn waterschoentjes. Overdag stond ik met mijn voeten in de zee of een ijskoude rivier.”
Zorgen maakt ze zich niet. Ze denkt dat het bij de zwangerschap hoort. “Na de vakantie zou ik weer aan het werk gaan, maar iedereen die ik tegenkwam vroeg of het wel goed met mij ging. Ik was veranderd in mijn gelaat: mijn hoofd, handen en benen waren dik. Ik besloot eerst een bezoekje te brengen aan de huisarts. Daar moest ik urine inleveren en werd ik meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis.”
Zorgen maakt Jovana zich niet. “Ik nam het niet serieus. Dacht dat ik na het ziekenhuisbezoek wel aan het werk zou kunnen gaan. Maar tegen mijn verwachting in werd ik meteen opgenomen. Ik had oedeem en mijn bloeddruk was te hoog. Volgens de artsen was mijn situatie kritiek. Het drong niet tot me door. Ik ging zelfs in discussie omdat ik naar huis wilde, maar dat was geen optie. Ik kreeg een kamer en moest bedrust houden op de afdeling Day Care.”
Die bedrust is niet tijdelijk, maar voor de rest van haar zwangerschap. “Een paar dagen nadat ik was opgenomen, hoorde ik dat ik het HELLP-syndroom had en werd mij verteld dat ik overgeplaatst zou worden naar een specialiseert ziekenhuis. Toen ik vroeg waar ik naartoe moest en wanneer, kreeg ik te horen dat ik binnen een half uur opgehaald zou worden door een ambulance en naar het academisch ziekenhuis in Antwerpen gebracht zou worden.”
Ze had geen rekening gehouden met het scenario dat ze naar België gebracht zou worden. “Toen ik was geïnstalleerd begon de in- en uitloop. Alles gebeurde in stilte: er werden onderzoeken gedaan, apparaten ingesteld en resultaten afgelezen. Ik rook onraad. Ondertussen begon ik me steeds beroerder te voelen. Ik kreeg een katheter, infuus, steunkousen en magnesiumsulfaat. Er werd bloed geprikt en een operatiejasje klaargelegd.”
De baby van Jovana blijkt te klein te zijn. “We verkeerden in kritieke toestand, alleen had mijn lichaam dat door de zwangerschapsvergiftiging niet door. Ons kindje zou te vroeg geboren worden. Er werd een kinderarts ingevlogen om me te vertellen over de risico’s van een vroeggeboorte, de mogelijke handicaps en het uiterlijk van een premature baby. Om mij hierop voor te bereiden zou ik de volgende dag worden rondgeleid op de afdeling neonatologie. Maar zover kwam het niet.”
De situatie van Jovana verslechtert dusdanig dat de artsen besluiten tot een spoedkeizersnede. Ze is op dat moment 30 weken zwanger. “Ik werd naar de operatiekamer gereden, moest op het randje van de operatietafel gaan zitten en me zover mogelijk naar voren buigen voor de ruggenprik. De anesthesist prikte pas de vijfde keer raak en voordat ik het wist begonnen ze te snijden.”
“Ik hoorde en zag alles, maar was van de kaart door de verdoving die ik had gekregen. Ons kindje – een meisje – werd meteen na de geboorte meegenomen door de verpleegster. Ze kreeg zuurstof toegediend en werd naar de afdeling neonatologie gebracht. Ik heb haar niet vasthouden en niet gezien. Ik heb haar alleen heel zacht horen huilen.”
Tekst gaat verder na de foto’s.
Rosalie kreeg hersenvochtlekkage door ruggenprik bij keizersnede, en pijnstilling werkte niet: 'In het donker lag ik te creperen'
De kersverse moeder is doodsbang. “Ik wist niet hoe ze eruitzag. Had ze twee handjes? Twee voetjes? Zat alles erop en eraan of was ze zwaar gehandicapt? Onze baby lag in een couveuse en was verbonden aan allerlei apparaten. Ons meisje zag er niet uit als een gewone baby. Ze had een zuurstofkapje op, plakkers op haar lijf en was erg behaard. Ze woog minder dan een kilo, was zo fragiel. Een naam hadden we niet, maar we besloten haar Wina te noemen, de eerste naam die in me opkwam.”
Het stel leeft tussen angst en vrees. “We durfden niks te plannen, waren bang dat we ons kindje zouden verliezen.” Vijf dagen na de bevalling wordt Jovana uit het ziekenhuis ontslagen. “We zijn naar een zorghotel verplaatst zodat we iedere dag naar het ziekenhuis konden om met Wina te buidelen. Ook kolfde ik melk zodat ze toch moedermelk kreeg.”
Een maand later mag Wina naar Nederland. “Toen kwam de discussie naar welk ziekenhuis ze dan zou moeten. Dat werd het streekziekenhuis waar we vandaan kwamen. Zij ging in een ambulance naar Nederland, begeleid door de neonatologie-verpleegkundige, wij gingen er met de auto erachteraan. Weer werden we overgeleverd aan nieuwe artsen en moesten we opnieuw het vertrouwen uit handen geven.”
Als Wina drie weken is aangesterkt in het Moeder & Kindcentrum, mag ze eindelijk naar huis, maar van een roze wolk is geen sprake. “Ik was vooral bezig met overleven en het regelen van zaken in plaats van liefhebben, rusten en goed hechten.” En dan gaat het opnieuw mis. “Ineens bewoog Wina niet meer, dus belden we 112. Binnen de kortste keren hadden we de brandweer en politie over de vloer en stond er een ambulance voor de deur. Wina werd afgevoerd en lag twee weken in het ziekenhuis. Ze bleek een ALTE (Apparent Life-Threatening Event, red.) te hebben. Soms verslikken baby’s zich of vergeten ze adem te halen waardoor ze wegvallen. Doodeng.”
Gelukkig herstelt Wina goed, maar Jovana komt niet ongeschonden uit de strijd. “Ik heb door het HELLP-syndroom nog steeds concentratie- en geheugenproblemen. Ook heb ik last van chronische vermoeidheid en een vergroot risico op hart- en vaatziekten.”
Inmiddels is Wina negen jaar oud. “Na de bevalling was ik het vertrouwen in mijn lichaam kwijt. Ik had het idee dat ik gefaald had, omdat het mij niet was gelukt om ons kindje te voldragen. Ik was op zoek naar antwoorden en verklaringen, maar die kon ik niet vinden. Mensen hebben het steeds over ‘loslaten’, maar dat lukte mij niet. Ik heb deze ervaring nu eenmaal, dat kan niet teruggedraaid worden en daar heb ik mee moeten leren dealen. Dat is me gelukt. Ik heb het omarmd. Het vertrouwen is terug, ik heb de balans hervonden, al blijft het wel een trigger.”
Ook met Wina gaat het goed. “Ze is gezond en doet het goed op school. Het is nog te vroeg om te zeggen of ze wat heeft overgehouden aan de vroeggeboorte. De tijd zal het leren. Nu is ze vooral een vrolijke meid. Ze kijkt zelf trouwens graag terug naar de foto’s waarop ze zo piepklein is.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Melanie beviel met keizersnede onder algehele narcose: 'Voelde me een waardeloze moeder'
