José’s dochter overleed toen ze elf jaar was aan een nierafwijking. Totaal onverwacht kreeg haar man vijf maanden later een hersenbloeding. Haar maatjes, de hond en de kat, stierven ook in diezelfde periode. “En toen was het huis leeg.”
José (59): “Het was echt shocking. Ik dacht: wie heeft het zo slecht met me voor dat me dit moet overkomen.”
Toen Lotte werd geboren, bleek al vrij snel dat ze niet helemaal gezond was. “De artsen zagen meteen dat er iets was.” Het bleek het syndroom van Moyamoya, een hersenaandoening, waardoor Lotte vaak infarcten en hersenbloedingen kreeg. Daardoor was ze ook gehandicapt, kon ze niet praten en niet lopen. “De artsen vertelden me dat Lotte niet lang bij ons zou zijn, maar toch heeft ze elf jaar mogen worden.”
Als José vertelt over haar dochter, is ze meteen enthousiast. “Het was zo’n mooi vrolijk meisje. Met heel veel humor en mooie blonde krulletjes.” Toch werd de zorg teveel en de laatste twee jaar woonde Lotte in een instelling. “De dag dat we haar brachten was een zwarte dag, maar ze werd daar heel liefdevol verzorgd.”
Niet de vele TIA’s en hersenbloedingen werden Lotte fataal, maar uiteindelijk overleed ze aan een nierafwijking. José en haar man Co moesten na al die jaren zorg even schakelen dat hun meisje er niet meer was. “We gingen kijken hoe we ons leven weer gingen oppakken.” Co en José gingen weer aan het werk en maakten veel plannen voor de toekomst. Ze wilden gaan reizen en op vakantie. Maar daar kwam het niet meer van. “Tijdens een etentje kreeg Co een hersenbloeding en die overleefde hij niet.”
“Dat was eind januari. Het regende heel hard en het was vies weer en daar had Co echt een pesthekel aan. Het laatste wat hij tegen mij zei was: ‘Als we nou alles verkopen, hoelang zouden we het dan vol kunnen houden in een warm land.’
Bij het verwijderen van zijn nieren, Co was orgaandonor, vonden ze een grote tumor die hem volgens de artsen fataal was geworden. “Hij had helemaal geen klachten. Behalve dat hij ongeneeslijk verdrietig was door het overlijden van onze Lotte. Ik geloof heel sterk dat onze dochter hem een handje geholpen heeft. Want die tumor had hij nooit overleefd en dat is hem en mij ook bespaard gebleven. Ze dacht: kom maar boven. Dat geloof ik echt.”
Ondertussen overleed ook de kat en een dag na de begrafenis van Co moest ze de hond laten inslapen. “En toen was het huis leeg.” José nam vervolgens een paar maanden vrij van haar werk. Haar buren brachten soep of deden boodschappen. “Maar eigenlijk heeft het niet zo heel lang geduurd dat ik dacht: arme ik. Ik wilde naar buiten, de mensen recht in de ogen kijken, ik wilde ze vertellen hoe het met me gaat en daardoor werd ik toegankelijker.”
Dankzij haar positiviteit kwam ze er weer bovenop. “Het heeft mijn rugzak gevuld, maar het heeft me ook gevormd tot diegene die ik ben. Ik ben heel erg positief. En als je binnen zes maanden alles kwijtraakt en je hebt niet het geluk om zo positief in het leven te staan, dan heb je echt pech. Ik hou gewoon heel erg van het leven.” José is inmiddels niet meer alleen. Ze heeft een latrelatie met Hans en samen hebben ze een camper waarmee ze naar Frankrijk reizen.
Lees ookTessa's zoons (7 en 4) kregen herseninfarcten: 'Je gunt dit geen enkel kind'
