Een schoonmoeder die zich (te) graag bemoeit met de opvoeding van de kinderen, of de schoonzus met bemoeizuchtige praatjes. Je krijgt ze er gratis bij: je schoonfamilie.
In de rubriek ‘Schone Schijn’ praten we met vrouwen over hun (ex-)schoonfamilie. Want je moet maar net geluk hebben.
Wie
Joke (54) en Martine (59)
Familielid in kwestie
Schoonmoeder
’t Geschil
(Hollandse) zuinigheid
LINDA. zoekt vrouwen met gênante, hilarische of absurde verhalen over schoonfamilie
Joke en haar partner hebben samen twee kinderen. En bij een partner, ‘krijg’ je vaak ook een schoonmoeder. “Ze was best aardig, maar zó krenterig. We aten daar één keer per week mee, samen met de kinderen.”
“Het was altijd te weinig, en alle pannen waren dan tot op de bodem leeg. Maar daar zeiden we niks van. Want het was ten slotte maar mooi meegenomen dat we zelf niet hoefden te koken die avond. Wel gingen we na het bezoek aan mijn schoonmoeder meestal linea recta door naar de afhaalchinees.”
Dus – denkt het stel – we brengen de dag van tevoren wat vlees naar onze (schoon)moeder. Zodat ze daar in ieder geval niet op hoeft te bezuinigen met het avondeten.
“Maar toen we de volgende dag met z’n allen aan tafel zaten, zag ik maar de helft van het meegebrachte vlees in de pan liggen. ‘Waar is het andere deel van het vlees?’, vroeg ik nog. ‘O’, zei ze. ‘Dat ligt in de vriezer voor de volgende keer.’ Je raadt het al: die avond gingen we gelijk door naar de Chinees.”
3 x jullie zuinige schoonmoeders: 'Sneed brie in héél dunne plakjes met de kaasschaaf'
Martine heeft haar (ex)schoonmoeder ook nog duidelijk op ’t netvlies. Als Belgische ergerde ze zich namelijk rot aan haar Nederlandse ‘zuinigheid’. “Op een dag vroeg ze mij wat ik die avond wilde eten. Ik opperde een bepaalde salade. Maar dat kon niet, want die was niet in de aanbieding.”
Al snel merkt Martine de keren daarop, dat – elke keer als ze komt eten – het om een maaltijd gaat uit de reclamefolder. “Alleen wat er in de aanbieding was, kwam op tafel.”
Prima, iedereen zo zijn of haar voorkeuren. Je kunt niet in de portemonnee kijken. “Maar waar ik ook versteld van stond, was het feit dat ik mijn theezakjes minstens twee keer moest gebruiken. Ik houd van een lekkere sterke kop thee.”
“Maar nee, het zakje werd op een bordje naast het kopje gelegd. Want ‘dat kon nog wel een keer.’ Echt: ik vind niets viezer dan een kop heet water waar vervolgens een afgekoeld theezakje in wordt gehangen. Ik hield het dan ook altijd bij één.”
*De namen van Joke en Martine zijn gefingeerd. Hun echte namen zijn bekend bij de redactie.
Jouw verhaal delen? Mail dan een korte beschrijving van de situatie naar michelle.vandermolen@linda.nl
LINDA. zoekt leraren, directrices en luizenmoeders met gênante school(plein)verhalen
