Iedereen verdient een uitvaart die recht doet aan wie hij of zij was, vindt uitvaartverzorger Iede Hoorn. Want hoewel de dood verdrietig en schrijnend is, is er ook zo veel liefde.
Elke twee weken schrijft Iede Hoorn over bijzondere mensen en hun uitvaart. Om de dood bespreekbaar te maken en te laten zien dat er veel meer is dan koffie en cake.
Soms zijn er van die uitvaarten waarvan je al bij de voorbespreking voelt: deze moet ik doen. Die van Joris was er zo eentje. Een verdrietig verhaal, maar de familieleden ware zulke fijne mensen en ze hadden een prachtige visie, het leek me geweldig dit allemaal voor ze te regelen. Maar de dood laat zich helaas niet plannen en het leven ging ondertussen door. Ik werd door de moeder van Joris anderhalve week voor mijn vakantie naar Griekenland gebeld. Haar zoon zou binnenkort komen te overlijden en ze wilde graag een voorbespreking met mij.
Thuis bij de familie zat de woonkamer vol: ouders, peetvader, broer, schoonzus en een kleintje rond dezelfde leeftijd als mijn eigen zoon. We praatten even kort over de baby’s en hoe de nachten gingen. Gesprekken die ik nooit begreep totdat ik ouder werd. Na de small talk, vertelden ze het verhaal van Joris. Jaren geleden had hij een zwaar auto-ongeluk. Hij overleefde, maar moest verder leven met niet-aangeboren hersenletsel. En dat is zwaar. Zien hoe alles en iedereen om je heen verder komt, behalve jij, is heel pijnlijk. En dat wilde hij niet meer. Hij was klaar met vechten, op. Hij wilde rust en verlangde naar de dood. Daarom was hij onlangs gestopt met eten en drinken. Hopende dat het einde snel zou komen.
Marlies wilde geen uitbundige uitvaart: 'Alles wat mensen willen zeggen over mij, hadden ze tegen mij moeten zeggen'
De familie was verdrietig, maar sprak met zoveel respect en trots over Joris. Zijn uitvaart moest focussen op de mooie tijden die ze samen hadden gehad en dan was er maar één locatie mogelijk: het Amsterdamse Bos. Dat moest het hart van de uitvaart worden. Het bos waar ze vroeger als gezin graag kwamen. Spelen bij de geitenboerderij, voorstellingen in het Bostheater; er zaten heel wat mooie herinneringen daar tussen de bomen.
Het plan was helder. Joris zou thuis blijven, opgebaard in een mooie mand. Mensen konden thuis afscheid van hem nemen. Op de dag van de uitvaart zou hij in stijl vertrekken. Eerst met een bijzondere rouwauto naar de geitenboerderij. Daar zou hij nog een laatste rondje krijgen. Daarna met paard en wagen dwars door het bos, een half uur lang. Een tocht richting The Fair House, een prachtige, tijdelijke evenementenlocatie. Extra bijzonder omdat de mensen achter die locatie goede vrienden van de familie zijn. Ze hoopten al dat de uitvaart daar zou kunnen, maar de locatie zou binnenkort weer afgebouwd worden. Gelukkig kwam het nu dus goed uit. Alles klopte en was perfect uitgedacht.
'Wat me vooral is bijgebleven van dit afscheid is de liefde die ik bij de kinderen voelde'
Er was alleen één probleem: mijn vakantie. Tien dagen Griekenland, de eerste keer op reis met mijn kleine man. Ik hoopte zó dat alles zo zou samenvallen dat ik erbij zou kunnen zijn. Tijdens mijn vakantie hadden we veel contact. Kleine berichtjes over en weer. Joris was nog jong en had een sterk hart, dus hij leefde langer dan verwacht. Aan het einde van de vakantie kwam dan toch het bericht dat hij was overleden. Vanuit Griekenland zette ik alles in gang. De verzorging van Joris, de mand, maar ook de locatie voor het afscheid en de rouwwagen. Op de dag van terugkomst, reed ik diezelfde avond nog naar de familie om ze bij te staan.
Een paar dagen later was de uitvaart. De weersvooruitzichten waren tot die tijd slecht geweest, maar de dag van de uitvaart werd een zonnige herfstdag. Met een oranje wagen getrokken door een paard, en de moeder van Joris op de bok, reden we door het bos. Samen met de vader, peetvader, broer, schoonzus en hun kindje liep ik ernaast. De zon straalde door de bomen. Met al die herfstkleuren zag het er magisch uit. Op de locatie was het al net zo spectaculair. Naast dat het op zichzelf al een prachtige locatie is, was het een fijne middag met sprekers en live-muziek. Voor Joris had iedereen een veertje meegenomen. Die werden allemaal in zijn mand gestoken. Ook weer zo’n mooi beeld.
De uitvaart van Danny (41): 'De kinderen kregen een prominente rol in het afscheid van hun vader en oom'
En terwijl we daar stonden, in het bos, met de herfstzon die zich onverwacht van haar beste kant liet zien, dacht ik: dit kun je niet organiseren. Je kunt bellen, plannen, regelen, schuiven, hopen, maar uiteindelijk laat de dood zich nooit plannen. Hij kiest zijn eigen moment. En toch zijn dit van die momenten waarop het lijkt alsof het leven toch zachtjes meebuigt. Al die losse elementen die precies als het moet in elkaar klikken. De zon die doorbreekt terwijl regen was voorspeld, ik die erbij kon zijn, de locatie die er precies nu nog staat, maar ook de sfeer gecreëerd door al die mensen samen. In dit werk leer je dat sommige dingen in het leven simpelweg onbegrijpelijk zijn. Onbegrijpelijk pijnlijk, soms. Maar ook onbegrijpelijk mooi. En precies dat was deze dag.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'Een uitvaart is stressen, één verkeerde druk op een knop en je maakt een blunder van formaat'
Iede Hoorn (38) is uitvaartverzorger, auteur van Leven met de dood en bekend van zijn Instagrampagina waar hij foto’s en verhalen van uitvaarten post. Op LINDA. deelt Iede twee keer per maand een bijzonder verhaal in de hoop de dood meer bespreekbaar te maken en ook te laten zien dat er meer is dan koffie met cake. Iede is getrouwd en woont samen met Chris in Amsterdam.
Lees hier nog meer columns.
