Een paar weken nadat ze was bevallen van haar eerste zoon, merkte Ianthe Mosselman dat ze ontzettend veel woede in haar lijf voelde – en die ging maar niet weg. Over haar ervaringen schreef ze het boek ‘Al die liefde en woede: moeder worden, een memoir’.
“Ik wilde gewoon een zelfstandig individu zijn, net als vóór mijn bevalling.”
Boos was ze. Niet zomaar boos – laaiend. Ziedend. Woedend. Waarop? Alles en iedereen, eigenlijk. En dat uitte zich op verschillende manieren, vertelt Ianthe: “Ik had veel ruzie met mijn vriend en op sommige momenten kon ik echt schreeuwen en met spullen gooien. Maar soms had ik ook gewoon een heel boos en ontevreden gevoel.”
Deels kwam het door de hormonen, deels door haar karakter. Maar er was ook de manier waarop ze zich ineens verhield tot de maatschappij, vertelt ze. “Ze zeggen altijd wel heel enthousiast: ‘It takes a village to raise a child.’ Maar dat je zó afhankelijk zou worden van mensen, had ik niet verwacht. Je hebt de hele dag hulp nodig en iedereen bemoeit zich met je. Ik wilde gewoon een zelfstandig individu zijn, net als vóór mijn bevalling.”
Spijt van het moederschap: ‘Nóg zo’n kind had ons huwelijk niet overleefd’
Toch was haar gebrek aan onafhankelijkheid en vrije tijd niet de enige reden voor de woede, vertelt ze. “Als mensen het hebben over de negatieve kanten van moederschap, gaat het vaak over de kleine dagelijkse dingen, zoals weinig slaap krijgen. Maar het zijn niet alleen de kleine worstelingen. Het ging voor mij ook over de angst die gepaard gaat met het verantwoordelijk zijn voor een nieuw leven, en dus de angst voor de dood – en over mijn positie in de samenleving die volledig veranderde met de komst van een kind.’
Ianthe was bijvoorbeeld ook boos over de ongelijkheid tussen haar vriend en haarzelf. “Ik gaf borstvoeding en had verlof, hij had een eigen bedrijf dus moest vrij snel weer aan het werk. Dan sluipt die ongelijkheid er snel in, zelfs als je dat niet wilt. Maar ik dacht: hallo, dit hebben we toch niet afgesproken?”
Diana (37) trouwde twee keer met een man voor ze uit de kast kwam: 'Ik voelde me schuldig naar mijn kinderen'
Dat ze zo onafhankelijk wilde blijven, strookte niet met haar (aangeleerde) ideeën van hoe een goede moeder hoeft te zijn. Ianthe: “Onze samenleving heeft nog best conservatieve ideeën over moederschap. Een goede moeder wordt niet boos, heeft geduld, zet haar carrière en ambities opzij voor haar kind. Het merendeel van de mensen vindt dat moeders niet meer dan drie dagen per week horen te werken; je hoort je kinderen niet op te laten voeden door iemand anders. Maar ik wilde juist werken en veel blijven doen.”
“Iemand zei eens tegen me: ‘Je bent net een Harley-Davidson op een fietspad. Daar word je zo boos van.’ Dat klopte wel. Ik voelde me soms schuldig dat ik fulltime door bleef werken. Ergens op de achtergrond was er toch een stem die zei dat ik mijn kind in de steek liet. Maar ik probeerde me daar niet door tegen te laten houden. Het is niet zo dat vrouwen stoppen met het hebben van ambities als ze kinderen krijgen, terwijl mensen dat soms wel verwachten.”
De grotere woede over de maatschappij “vertaalde zich naar buitenproportionele woede op mensen die onderdeel zijn van die maatschappij”, vertelt Ianthe. “Ik werd bijvoorbeeld vaak boos als ik in de knel kwam door andere mensen. Dat ik in een meeting zat en daar om vijf uur uit moest om mijn kind op te halen, maar het uitliep naar half zes omdat de rest dat blijkbaar prima vond. Het waren allemaal kleine dingen die op zich niet zo erg waren, maar samen spanden ze een web van dingen die me tegenhielden om te doen wat ik wilde.”
Het moederschap valt Emina (24) zwaar: 'Had ik niet beter kunnen wachten?'
Wat dat betreft heeft de woede haar ook dingen geleerd. “Ik weet nu dat ik moet zeggen: nee, ik moet écht om vijf uur weg. Anders word ik boos. Eerder was ik altijd heel behulpzaam, op het werk bijvoorbeeld. Maar je kunt niet je eigen werk doen, een kind hebben én ook nog degene zijn die altijd maar de shit van anderen opruimt. Daardoor moest ik eindelijk grenzen leren stellen. Daar hielp de woede bij.”
“Het is heel normaal om je zo te voelen, maar toch voelt het altijd alsof je moet genieten”, vertelt Ianthe. “Ik ben nu weer zwanger en iedereen zegt constant: ‘Geniet er nog even van.’ Maar ik sleep al wekenlang een kwart van mijn lichaamsgewicht extra met me mee. Dat genieten is er wel een beetje af. Dat op social media vooral de mooie kanten worden gedeeld, maakt het moeilijker om daarover te praten. Natuurlijk, moederschap kent veel mooie dingen – maar ook genoeg lelijke. In de beeldvorming is die balans een beetje zoek.”
Ianthe bevalt bijna voor de tweede keer, maar bang voor de woede is ze niet. “Een deel van de woede kan ik voorkomen door mijn grenzen aan te geven. En ja, ik zal vast nog weleens boos zijn, maar dat hoort er ook bij. Er ís ook genoeg om boos over te zijn.”
Ianthe is niet de enige die het moederschap helemaal niet als de beloofde roze wolk ervaart. In de LINDA.nl-rubriek ‘Zeg eens eerlijk’ lees je eerlijke verhalen over het moederschap.
Dit artikel verscheen eerder bij LINDA. op 1 augustus 2022.
Verloskundige Sylvia kan vak niet meer uitoefenen door eigen bevalling: 'Dacht dat die ontzettende pijn erbij hoorde'
