Hetty Beckers (44) gooit veertien jaar geleden het roer volledig om als iemand haar vraagt wat ze nu écht wil. Het antwoord leidt haar naar Oeganda, waar ze uiteindelijk nooit meer is vertrokken.
“Ik heb letterlijk mijn hart gevolgd”, vertelt ze aan LINDA.
Hetty is tegen de dertig als het begint te kriebelen. Haar relatie is net over en ze blijft met veel verdriet achter. “Hij was de liefde van mijn leven”, vertelt ze. “Toen hij de relatie verbrak, zat ik echt in zak en as.” Maar ze blijft niet bij de pakken neerzitten. Ze koopt een huis en verbouwt dit volledig. Ook heeft ze een goede baan in het onderwijs. “Eigenlijk wees niets erop dat ik zou vertrekken.”
Toch twijfelt ze. En met die twijfel stapt ze het kantoor van haar leidinggevende binnen. “Ik zei: ‘Ik weet niet wat ik wil en of dit het is’. En toen zei ze tegen me: ‘Wat zou je willen als alles mogelijk is?’ Nou, dat is simpel. Dan zou ik naar Afrika gaan en vrijwilligerswerk doen. En toen vroeg ze: ‘Maar waarom doe je dat dan niet?'” Haar leidinggevende geeft aan dat ze een sabbatical van zes maanden kan opnemen. Ze grijpt meteen haar kans.
Nu is er niets meer wat haar tegenhoudt. Na heel wat uren op Google stuit ze op een kleinschalig project in Oeganda, waar ze op zoek zijn naar een vrijwilliger die seksuele voorlichting zal geven aan meisjes op een school. Ze solliciteert, wordt aangenomen, verhuurt haar huis en ze boekt haar vlucht.
Compleet met afritsbroek en een grote backpack stapt ze op het vliegtuig naar Oeganda. Ze verblijft eerst een paar dagen in de hoofdstad van Oeganda, in Kampala. Maar eenmaal gearriveerd, moet ze erg wennen aan haar nieuwe omgeving. “Het was allemaal zo druk daar. De geuren, de kleuren, de drukte, de armoede, de dieren. Het kwam allemaal op me af. Ik sliep heel slecht. Ik vond het allemaal zo spannend.”
Na een paar dagen haalt de directeur van de stichting haar op, weliswaar veel te laat. Hij brengt haar naar een heel klein dorpje waar ze zal verblijven, ver buiten de stad. Na een rit van zeven uur komt ze in het donker aan. In een dorpje waar geen elektriciteit is, geen stromend water, maar wel water uit de bron.
Ook nu overrompelen de eerste indrukken haar. “Ik was helemaal moe. Ik kwam zijn huis binnen en onder het schijnsel van de olielamp staarden acht stralende gezichten mij aan. Ik kreeg meteen een uitgebreide maaltijd voor mijn neus met vers geslachte kip en Matooke (bananenstamppot). Het enige wat ik kon denken was: waar ben ik aan begonnen?”
Van dementie tot een kind met je zwager en broer: nog eens 5 x de meest gelezen artikelen van 2022
“Maar toen ik eenmaal op mijn kamer was, heb ik mezelf hard toegesproken. Ik zei: ‘Je bent moe, je gaat nu slapen en dan is alles morgen anders.’ En zo was het ook.” Al snel wordt ze verliefd op de mensen, de cultuur en geniet ze van het warme klimaat.
Hetty zit niet stil tijdens haar relatief korte verblijf. Ze wil iets bijdragen en merkt op dat het onderwijs niet voor alle kinderen even toegankelijk is. Daarom richt ze samen met de directeur van haar vrijwilligerswerk de stichting Be4all op. Ze koopt een stuk grond, bouwt een school en lanceert een sponsorprogramma voor wees- en kwetsbare kinderen. “We wilden een school voor kinderen in de dorpen om ze net zo’n eerlijke kans op onderwijs te geven als in de stad.”
De school die Hetty heeft opgericht met haar eigen stichting. Tekst gaat verder onder de foto.
Zo bouwt ze voor zichzelf een reden om weer terug te gaan naar Oeganda. En dat doet ze. Eenmaal terug in Nederland, zegt ze haar baan op en gaat weer naar Oeganda. In de jaren daarna zijn er soms een paar maanden dat ze even in Nederland is. Soms omdat ze haar familie en vrienden mist of omdat het geld op is.
Maar elke keer blijkt dat ze in Nederland niet meer kan wennen. “Ik miste Oeganda heel erg. De warmte, de zon, de mensen. Ik miste de gemeenschap. In Nederland zat ik alleen in mijn appartement. Daar leefde ik samen met de gemeenschap.”
In Oeganda vindt ze uiteindelijk een vaste baan als lerares op een internationale school in Kampala. Ze krijgt een vriend en gaat samenwonen. Maar helaas gaat de relatie na zeven jaar uit. Nu is Hetty single, maar ook dit is voor haar geen reden om terug naar Nederland te gaan. Het onderwijs is haar andere grote liefde. Nog steeds geeft ze les aan kinderen, maar dan online voor Meester Max. Ondertussen heeft ze zich ook geschoold tot zelfstandig coach en organiseert ze yoga retreats.
Het is voor haar onwaarschijnlijk dat ze ooit terug naar Nederland gaat. Toch is er ook altijd een stukje thuis dat achterblijft. Dat is soms moeilijk, vertelt ze. “Op het moment dat je besluit om voor langere tijd naar het buitenland te gaan, dan ben je nooit echt meer ergens thuis. Ik heb altijd een stuk hier en altijd een stuk in Nederland. Dat is heel mooi, maar soms doet het ook pijn.”
Hetty tijdens haar yoga in Oeganda. Tekst gaat verder onder de foto.
Ondanks de liefde die ze voor Oeganda heeft, heeft ze wel moeite met de armoede en de oneerlijke verdeling die het land kent. In Nederland heeft iedereen toegang tot de gezondheidszorg en dat is in Oeganda niet zo. “Toen een tante uit het dorp bij mij op de stoep stond met een heel ziek kind, kon ik haar niet weigeren om geld te geven. Het meisje had ernstige malaria. Zo kon ze toch nog naar het lokale ziekenhuis en geholpen worden. Daar is ze me nog altijd dankbaar voor.”
En ook al zijn de mensen arm, ze zijn enorm gastvrij. En dat heeft zo zijn voor- en nadelen. “Als je ergens langsgaat moet je er rekening mee houden dat je altijd blijft eten. In het eerste jaar ben ik wel tien kilo aangekomen.”
Het leven had heel anders kunnen lopen voor Hetty. “Ik weet niet wat er was gebeurd als mijn relatie niet was uitgegaan. Dan had ik waarschijnlijk met een gezin in Nederland gezeten en een heel ander leven gehad. Maar we zullen het nooit weten.
Ik kan het echt iedereen aanraden om eens naar het buitenland te gaan voor langere tijd. Ik begon natuurlijk heel laagdrempelig met zes maanden. Maar ik heb hier zulke fantastische en talentvolle mensen ontmoet. Ik ben echt verliefd geworden op het land. Het was het logische gevolg dat ik uiteindelijk langer ben gebleven.”
Topbestuurder gooide roer om en is nu basisschooljuf: 'Bij kinderen kom je niet weg met prietpraat'
