De bevalling van Femke Wesdijk (37) gaat niet vanzelf. Er is geen operatiekamer beschikbaar voor de spoedkeizersnede die ze moet ondergaan. En als de baby er eenmaal is, blijkt ze corona te hebben.
In de rubriek Bijzondere bevallingen horen we de bijzonderste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Ik had een fijne zwangerschap”, vertelt Femke. Ze kiest er bewust voor om alleenstaand moeder te worden. “Ik had weinig klachten, alleen de eerste veertien weken was ik misselijk.”
Maar als ze 26 weken zwanger is, krijgt ze last van buikpijn. “Ik was op mijn werk en ben naar huis gegaan. Daar belde ik de verloskundige. Zij adviseerde: ga douchen, misschien zijn het weeën, misschien is het niks.”
Een uur later staat de verloskundige voor de deur. “Volgens haar had ik een paar centimeter ontsluiting. Wat nu? Er was niemand die mij naar het ziekenhuis kon brengen, dus belden we een ambulance.”
Femke is er niet gerust op. “Ik maakte me ontzettend zorgen. Ik was nog maar zo kort zwanger. Het kindje was levensvatbaar, maar het had nog veel meer tijd nodig om te groeien en sterker te worden. Als de bevalling zou inzetten, was er een kans dat de baby het niet zou halen.”
Sophia was onder narcose toen haar zoon geboren werd: 'Ik wilde niet slapen'
Eenmaal in het ziekenhuis blijkt de aanstaande moeder helemaal geen ontsluiting te hebben. “Mijn baarmoeder lag anders dan gebruikelijk.” Toch hebben de artsen slecht nieuws. “De hartslag van mijn zoontje was niet goed. Ze maakten zich zorgen, dus werd ik klaargemaakt voor een keizersnede. Vijf uur later werd tóch besloten om de keizersnede niet door te laten gaan.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Ze mag naar huis, maar de buikpijn blijft. “Het zou kunnen dat het kwam doordat ik ooit een maagverkleining heb gehad. Misschien was het een maagzweer. Ik kreeg maagtabletten en heb het rustig aan gedaan. Na ongeveer twee weken was de buikpijn verdwenen.”
Vijf dagen voor de uitgerekende datum wordt Femke wakker en voelt ze haar kindje niet meer. “Ik heb gelijk het ziekenhuis gebeld. Tijdens de controle was zijn hartslag niet goed vast te stellen.” Na een paar uur mag ze weer naar huis. “Een dag later voelde ik hem weer niet. Ik was bang en ging weer naar het ziekenhuis.” Dat herhaalt zich de dag daarna nog een keer.
Driemaal is scheepsrecht, en in het ziekenhuis besluiten ze de bevalling in te leiden. “Er werd een ballonnetje geplaatst, dat er na een uur of twee uitviel. Ik deed die nacht geen oog dicht, omdat ik wist dat het kindje waarschijnlijk de volgende dag geboren zou worden.” De volgende ochtend wordt Femke opgehaald. “Het lukte weer niet om de hartslag van mijn zoon te meten. Ik kreeg weeënopwekkers en we werden goed in de gaten gehouden.”
Ashja's tweeling deelde de placenta: 'Of we de zwangerschap van de kleinste wilden afbreken'
Het duurt te lang, dus kiest de gynaecoloog voor een spoedkeizersnede. “Maar de operatiekamers waren vol. Iemand kwam met het idee om te bevallen in de brandwondenoperatiekamer. Dat was nog nooit gebeurd.”
Ze brengen Femke naar de ruimte. Veel krijgt ze niet mee van de bevalling. “Het enige dat ik me echt kan herinneren, was dat ik misselijk werd van de prikken die ik kreeg. In een mum van tijd was Joa geboren. Hij werd gecheckt en daarna op mijn borst gelegd. Dat was heel mooi.”
Femke moet in het ziekenhuis blijven om te herstellen. “Maar na een nacht slapen werd ik wakker met een droge en zere keel. Ik had het warm en had slecht geslapen.” Het verplegend personeel neemt geen risico en verzorgt moeder en zoon in speciale kleding. “Er werd een coronatest gedaan. Daaruit bleek inderdaad dat ik corona had. Mijn broer was net op weg naar mij, maar die moest ik afzeggen.”
De kersverse moeder maakt zich zorgen. “Wat als Joa niet bij mij mocht blijven? En ik zou vanuit het ziekenhuis doorgaan naar het kraamhotel, maar dat kon nu ook niet meer. Dat was, zeker als alleenstaande moeder, een flinke klap.” Maar Joa mag gewoon bij Femke blijven, 48 uur blijven de twee in het ziekenhuis. “Mijn vader heeft me opgehaald en is bij mij in huis gekomen om me te helpen, al probeerde hij wel afstand te houden.”
Inmiddels is Joa zeventien maanden oud. “Hij doet het fantastisch en groeit snel. Met een jaar begon hij al met lopen.” Hoe ze op het avontuur terugkijkt? “Het was heel pittig – ik heb EMDR gehad om de bevalling een plekje te geven – maar ik ben ook trots dat ik het doorstaan heb.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Roze wolk? Al Laura's bevallingen waren spannend: 'Ik voelde me vreselijk en eenzaam'
