In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Hieronder vind je de verhalen van drie moeders die hun eigen ervaringen delen.
3 x Zeg eens eerlijk: 'Na 6 maanden dumpte hij mij en de baby, we waren lastig'
Zeg eens eerlijkSophie
“Dit wordt geen heftig verhaal over iets ernstigs wat ik heb meegemaakt. Maar ik denk dat we nog van ver moeten komen als het gaat over écht praten over het moederschap. Want laten we eerlijk zijn: het na een bevalling zwaar hebben en niet alleen maar blij zijn met het feit dat het ‘je gelukt is’ een gezond kind te produceren, is nog altijd een taboe.
Ik ben ontzettend gelukkig met mijn zoontje, hij is echt het mooiste en belangrijkste onderdeel van mijn leven. Toch zou ik heel graag terug willen naar mijn eigen platte buik en niet-ingeknipte vagina. En vooral naar de bergen vrije tijd voor dingen buiten het moederschap om.”
Lees hier het hele verhaal van Sophie.
De kinderwens van Ariana: 'Ben na mijn dochter nooit meer zwanger geraakt'
Vera
“Toen ons gezin uitbreidde met een tweede dochter, merkte ik weer dat er iets niet goed zat bij mezelf. De manier waarop ik mijn dochters opvoedde, paste eigenlijk helemaal niet bij me. Ik beloonde en bestrafte hen op een manier die ik kende uit mijn eigen jeugd, waar ik eigenlijk heel verdrietig van werd. Mijn moeder gaf me altijd voorwaardelijke liefde, waar ik me altijd naar moest schikken. Dat had nu invloed op mijn eigen moederschap.
Ik besloot met mijn moeder naar een mediator te gaan, om te kijken of we dit konden oplossen. Het liep eigenlijk meteen spaak: zij kon niet in de spiegel kijken. Ze zei letterlijk: ‘Ik ben bijna 80 en heb geen zin in dit gezeik’.”
Lees hier hoe het afloopt tussen Vera en haar moeder.
Wendy
“Met zwangerschapsvergiftiging en twee operaties door achtergebleven placenta was de start van mijn moederschap niet echt soepel te noemen. Na de bevalling merkte ik dat ik een depressie in gleed, maar van mijn partner kreeg ik bijzonder weinig steun. Hij heeft één keer ’s nachts voor onze dochter gezorgd, puur omdat ik na de operatie niet op mijn benen kon staan. Verder lag alle zorg bij mij, omdat ‘ik vrij was en hij moest werken’.
Het liep tussen ons bijzonder stroef. We probeerden relatietherapie, maar dat liep op niets uit. Ik voelde me beter als hij niet in de buurt was, dat zegt natuurlijk eigenlijk al genoeg. Ik wilde vertrekken, maar er was in zo’n korte tijd zoveel gebeurd dat ik het overzicht niet had. Een breuk zat eraan te komen, maar de manier waarop was echt cru. Toen onze dochter zes maanden oud was, zei hij op een dag gewoon: ‘Dit is mijn koophuis. Ik vind jullie lastig, je gaat maar naar je ouders’.”
Lees hier Wendy’s hele verhaal.
Zeg eens eerlijk
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Zwanger met extreme bekkenklachten: 'Elke beweging doet pijn, soms schreeuw ik het uit'
