Marjolein had haar zoon de dag ervoor, op Moederdag, nog gezien. Marjolein: “Zondagavond ging hij terug naar Delft en maandagmiddag hadden we nog even geappt. Ik wist niet dat hij ging surfen. Een vriendin was die avond bij me en vertelde dat er iets was met surfers in Scheveningen. Toen de politie aan de deur kwam, wist ik dat het foute boel was.”

Tekst loopt door onder de foto.

Reddingswerkers proberen met man en macht de vermiste surfers te vinden.

Vermist

Twee jonge vrouwelijke politieagenten brachten Marjolein het nieuws. “Ze zeiden dat mijn zoon vermist was. Ik moest met de rechercheur van Scheveningen bellen en die vertelde me dat ik geen hoop meer hoefde te hebben. Dan heb je ook geen hoop meer. Toen was de grond onder mijn voeten weggeslagen. Dat is zo heftig. Dat is niet te bevatten. En dat midden in de nacht als je alleen thuis bent, dan ben je heel erg alleen.”

Die nacht probeerde ze haar vriendinnen te bellen. Maar ze kon niemand bereiken. “En toen was het wachten tot het ochtend was. Slapen zit er niet meer in. Vanaf 7 uur stond iedereen op de stoep. Maar tussen 2 en 7 uur was het stil.”

Dochter

Haar dochter Ivy is zeven jaar oud als Max overlijdt. Max werd na het ongeluk ’s avonds thuisgebracht. Ivy is vooral bezig met het ‘onderzoeken’ van Max. “Ze constateerde dingen. Er zit nog zand in z’n neus. Hij is koud. Zijn haar zit niet goed. Ze ging met haar vinger in zijn oor. Om vervolgens met een bakje chips bij haar opa en oma te zitten. Het dringt niet door. Ze is vooral onder de indruk van al het verdriet.”

Zes weken na het overlijden van Max, begint Marjolein met het schrijven van brieven aan Ivy. “Ik wilde dat ze wist wie haar broer was. Maar ik merkte dat het geen brief was, maar het was het beschrijven van gruwelijke pijn.” De brief werd een boek. Ze beschrijft haar leven en haar verdriet van dag tot dag, van maand tot maand. “Het is vooral rauwe emotie. En op een gegeven moment komt er meer rust.”

Boek

Met haar boek wil ze de rauwe kant van verdriet uit de taboesfeer halen. “Per jaar overlijden zo’n duizend kinderen. Dat is tweeduizend ouders per jaar plus broertjes, zusjes, opa’s en oma’s. Heel veel mensen treft dat. Het is een onderdeel van het leven. En daar mag je wel over nadenken.” Marjolein hoopt vooral aan mensen mee te geven dat ze niet moeten wegkijken als zoiets gebeurt. “Dat is geen optie. Je hebt dan niet genoeg aan drie of vier mensen om je heen.”

“Mensen hebben geen idee wat ze moeten doen. Ze tasten in het duister. En dat resulteert in: ‘Ik doe maar niks’. En ik zat zo diep, het lukte me niet om mensen om hulp te vragen. Als een buurvrouw dan een kaartje door de brievenbus doet, of eten voor de deur zet, dan geeft je dat weer kracht om door te gaan. Met mijn boek wil ik die bewustwording bijbrengen. Geef het een keer een gedachte.”

Max

Bovenal wil ze dat mensen die haar boek lezen haar zoon leren kennen, zoals zij hem gekend heeft. Een jongen die nog een jaar in Delft technische bouwkunde studeerde. Die naar Amsterdam zou gaan voor zijn master econometrie. “Hij had alles in zich. De wereld lag aan zijn voeten. Hij stond pas aan het begin. En hij stond midden in het leven. Iedereen kende Max, want hij was gewoon een fijne, lieve jongen. En daar zijn er niet genoeg van. Het is een gemis voor de mensheid.”

Tekst loopt door onder de foto.

Inmiddels kan Marjolein anderhalf jaar na het incident het verdriet beter dragen. “Het gaat niet beter, maar het wordt anders. Ik word ook sterker. Ik kan ook beter toneelspelen.” Zoals tegen haar dochter. Die een half jaar nadat haar zoon was overleden aan haar vroeg of ze ook mocht surfen. Alles in haar zei: ‘Jij gaat nooit surfen’. Maar in plaats daarvan zei ze: “Prima, als jij dat wilt”. Marjolein: “Gelukkig was het er toch de tijd van het jaar niet voor.”

Hulpverleners blikken terug op surfers-ongeluk Scheveningen: 'We hoorden Maarten roepen, ik zie meerdere lichamen drijven'Lees ook