In het ziekenhuis vertelt de arts haar dat ze een miskraam heeft gehad, maar gewoon naar huis kon gaan. “Een zwangerschap was niet in mijn hoofd opgekomen. Ik wist daarom niet zo goed wat ik op dat moment moest voelen. Ik was wel verdrietig, maar had nooit een kinderwens gehad.”

Buitenbaarmoederlijke zwangerschap

Twee dagen later meldt Shelly zich weer in het ziekenhuis voor een controle-echo. “Ik weet nog goed dat de gynaecoloog naar het scherm keek en zei: ‘Hè, het lijkt wel alsof je drie eileiders hebt.’” Het blijkt bij Shelly om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te gaan waar ze direct aan geopereerd moet worden.

De operatie slaagt, maar een van haar eileiders wordt daarbij verwijderd. Twee weken later blijkt ze ook een cyste op haar andere eileider te hebben. “De gynaecoloog vertelde me dat ik nog maar 0,3 procent kans had om zwanger te worden. Ik riep altijd dat ik geen kinderen wilde. Maar op het moment dat iemand anders jou vertelt dat je ze niet meer kán krijgen, is dat toch een enorme klap in je gezicht”, aldus Shelly.

Telefoontje

Anderhalf jaar later, in 2018, blijkt Shelly tot haar verbazing opnieuw zwanger te zijn. In het ziekenhuis krijgt ze te horen dat het om een mola-zwangerschap gaat. Daarbij heb je alle symptomen van een zwangerschap, maar is het embryo in de baarmoeder niet levensvatbaar en kan het uitgroeien tot een tumor. Shelly’s zwangerschap wordt daarom afgebroken. “Ze waren er in het ziekenhuis zo van overtuigd dat het een mola-zwangerschap was, dat ik ook niet om een second opinion heb gevraagd”, vertelt ze.

Twee weken daarna wordt Shelly gebeld door het ziekenhuis. “De arts begon het gesprek met: ‘Goed nieuws! Het was toch een normale zwangerschap. Je kunt dus gewoon zwanger worden.’ Ik heb toen meteen opgehangen en kon alleen maar schreeuwen en huilen. Ik begreep dat het goed nieuws was dat ik nog zwanger kon worden, maar er was een gezond kindje bij me weggehaald.”

Baarmoederhalskanker

In 2019 gaat Shelly naar de huisarts voor een uitstrijkje. Alles lijkt goed, maar vanwege haar verleden wordt ze toch doorgestuurd naar het ziekenhuis. Na dat onderzoek krijgt ze te horen dat ze CIN 3 heeft, een voorstadium van baarmoederhalskanker. Ze mag nog twee weken op vakantie, maar direct daarna moeten de cellen verwijderd worden. De cellen blijken dan al zo ver gegroeid te zijn, dat ze zo snel mogelijk weggehaald moeten worden.

“De arts stelde voor, omdat het plots een grotere ingreep was, om de behandeling later onder narcose te doen. Maar dat wilde ik niet. Aangezien de cellen in zo’n korte tijd al zo gegroeid waren, dacht ik: ‘Ze moeten er nú uit’. Dus onderging ik de behandeling meteen en die slaagde gelukkig”, vertelt Shelly.

Ruimte

Shelly kan tijdens het verwerken van deze gebeurtenissen bij haar familie terecht, maar heeft ook het gevoel dat er niet altijd ruimte is om verdrietig te zijn. Ze spreekt daarom met een psycholoog en hij adviseert haar om er juíst met mensen over te praten.

“Daar heb ik misschien nog wel het meest spijt van. Wanneer ik het met mensen deelde, kreeg ik wel eens reacties als: ‘Maar je bent toch niet écht een kindje verloren?’, ‘Maar je kan toch nog gewoon zwanger worden?’ of ‘Maar je hebt toch geen kanker?’”, vertelt ze. “Deze reacties deden zoveel pijn, dat ik het op een gegeven moment niet meer met veel mensen durfde te delen.”

Na alles wat Shelly heeft meegemaakt, heeft ze het gevoel dat zij en haar baarmoeder vijanden zijn. “Ik was op een gegeven moment bang om sex te hebben, uit angst om zwanger te worden. Ik deed meerdere zwangerschapstesten per week en laat nog steeds vijf keer per jaar een uitstrijkje doen. Het is eng om het gevoel te hebben dat je je eigen lichaam niet kent.”

Toch durft ze naar de toekomst te kijken. “Momenteel ben ik single en wil ik nog geen kinderen. Maar ik sluit het niet uit. Mochten er in de toekomst kinderen komen, dan zijn ze zeker welkom.”

Lees ookMelanie heeft geen baarmoeder meer door kanker: 'Uitstrijkje redde mijn leven'