In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we iemand die een ode brengt aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag herdenkt Milou (36) haar vrouw Denise (40).
Trigger warning: dit artikel gaat over suïcide.
“Ik had mezelf er mentaal op voorbereid dat er een moment zou komen waarop het mis was”, vertelt Milou in gesprek met LINDA.
“Denise kwam als journalist een item draaien in het Radboudumc, waar ik werk als physician assistant”, vertelt Milou over hun eerste ontmoeting. “Ze heeft me geïnterviewd en het was liefde op het eerste gezicht. We zagen elkaar en een soort vonk sloeg direct over.”
Kort daarna bevalt Denises zus prematuur van baby Thijs. Per toeval komt hij bij Milou op de afdeling neonatologie te liggen, waardoor Milou en Denise elkaar regelmatig spreken. “Ons contact werd daardoor snel intensief. De ontdekkingsfase was zo vanzelfsprekend en makkelijk. Denise klikte ook goed met mijn familie. Alsof ze er altijd al bij hoorde.”
Ze delen een passie voor hun werk. “Denise droomde ervan om zelf een documentaire te maken. Ik deed een project voor vroeggeboren en zieke baby’s in Tanzania. We zijn daar samen heengegaan om die droom te realiseren. Een mooi en bijzonder avontuur. We genoten allebei volop. Uiteindelijk is de documentaire Ieder kind verdient een naam in Nijmegen – waar wij vandaan komen – in de bioscoop in première gegaan. Dat was heel gaaf.”
Documentaire filmen in Tanzania. Tekst gaat verder onder de foto.
Twee jaar geleden stappen ze in het huwelijksbootje. “Ik wilde eigenlijk nooit trouwen: ik vond het onzin, zonde van het geld en hoefde niet in een witte jurk. Ook Denise had niet per se een trouwwens. Maar op een gegeven moment vonden we elkaar zo leuk dat we onze liefde toch wilden bezegelen. We kochten samen een verlovingsring. Die hadden we in huis gelegd en degene die hem als eerste pakte, moest een aanzoek bedenken. Uiteindelijk heb ik het aanzoek gedaan.”
Het idee voor de bruiloft begint kleinschalig: met een klein gezelschap en geen trouwjurken. “Op een zondagmiddag gingen we voor de grap toch naar een trouwwinkel. We trokken allebei één jurk aan, keken elkaar aan en vonden het toch wel leuk. We hebben dus ook de eerste beste jurk genomen.”
Denise en Milou. Tekst gaat verder onder de afbeelding.
Foto: Lindy van Rossum
Kort na de bruiloft slaat hun prille geluk om. Denise heeft last van burn-outklachten. Het probleem blijkt veel groter dan ze aanvankelijk denken. Wanneer Denise een acute paniekaanval krijgt, verandert alles. “Het is een uiting geweest van een onderliggende angststoornis die zich toen groot presenteerde. Daar is ze eigenlijk nooit meer goed van hersteld. Vanaf dat moment zaten we in een medisch traject waar Denise helaas niet meer uitkwam.”
Slechts een week na de paniekaanval zitten ze bij de crisisdienst en ondergaat Denise intensieve behandelingen. “Eigenlijk waren haar klachten al heel snel onhoudbaar. Ze was echt ondraaglijk aan het lijden.” De angstklachten zijn constant aanwezig. “Denise legde het wel eens uit aan de hand van een voorbeeld: stel je voor dat je op de bovenste etage van een flatgebouw staat en alles om je heen staat in brand. Je kunt nergens naartoe, behalve uit het raam springen. Die hevige spanning voelde zij de hele dag. Daarbij kreeg ze een obsessieve-compulsieve stoornis, waardoor ze bijna niet meer alleen naar buiten durfde.”
De intensieve behandelingen, inclusief een experimentele studie met veelbelovende resultaten uit Amerika, slaan niet aan. “De sprankelende, warme, nieuwsgierige Denise kroop steeds meer in haar schulp. Het ging zo slecht dat ze al snel suïcidale klachten kreeg, terwijl ik op dat moment eindelijk zwanger was na een ivf-traject. Denise wilde niet dood, maar ze wist niet meer hoe ze moest leven met de angst en zwaarte om haar heen.”
Op allerlei manieren proberen ze oplossingen te vinden, onder andere in de vorm van medicatie. Maar daardoor krijgt Denise veel fysieke klachten. “Ze was ontzettend vermagerd, extreem moe en activiteiten ondernemen ging steeds moeizamer. Op een gegeven moment gaf ze aan dat ze echt niet meer kon. Maar als ze zou overlijden, wilde ze wel een humaan einde waarbij ik haar kon vasthouden.”
Samen stappen ze naar de huisarts voor een verzoek tot euthanasie, maar die vindt het nog te vroeg. Ook Denises psychiater stelt dat ze nog niet uitbehandeld is. Ze onderzoeken zelfs mogelijkheden in Zwitserland. “Daar is een kliniek voor humane zelfdoding, maar ook dat proces was te lastig.”
Lianne's man koos na jaren vechten tegen parkinson voor euthanasie: 'Hij telde de nachten af'
Als laatste poging dienen ze een verzoek in bij het Expertisecentrum Euthanasie. “Ook zij wezen het verzoek af vanwege dezelfde redenen. En die kan ik me vanuit een medisch oogpunt voorstellen, maar ik zag mijn vrouw dag en nacht lijden. Inmiddels volgden ook de eerste pogingen om haar leven te beëindigen, en die waren niet humaan. Het enige wat Denise wilde, was in het bijzijn van haar geliefden overlijden.”
Milou vervolgt: “Wat het nog complexer maakte, is dat op het moment dat Denise zo ziek werd, de man van mijn zusje Romy ook suïcide pleegde. In eerste instantie was het voor Denise een eyeopener. Ze zag wat het met ons allemaal deed en dat wilde ze ons niet aandoen. Dat heeft haar levensstrijd iets verlengd, maar het bleek niet vol te houden.”
“Ik wist dat de dag dat Denise uit het leven stapte zou komen, maar toen het echt zo was, zakte de grond onder mijn voeten vandaan. Tegelijkertijd kwam ik ook in een adrenalinerush, omdat ik haar uitvaart goed wilde regelen.”
De week van Denises overlijden is voor Milou een waas. “Mijn huis stroomde vol met mensen op de dag dat zij overleed, maar ik had totaal geen besef van wat er gebeurde. Het enige wat ik wilde was bij haar zijn. In die eerste week is het moeilijk om verdrietig te zijn. Er is nog geen ruimte om te rouwen.”
Voor Milou is het geven van een waardig afscheid voor Denise het belangrijkst. “Ik wilde dat mensen zich de levendige, energieke en mooie Denise weer zouden herinneren, en niet het laatste jaar van ziekte. Dat is gelukt. Het was een hele mooie uitvaart.”
Het is inmiddels een half jaar verder. Milou krijgt ondersteuning bij het verwerken van haar grote verlies. “Er is zoveel gebeurd dat ik sinds kort pas aan rouwen toekom. Ook omdat ik alles van het jaar dat Denise nog leefde en ziek was moest verwerken; daar heb ik PTSS aan overgehouden. Mijn prille zwangerschap ben ik verloren door alle stress. De focus lag in het begin op overleven, nu pas kan ik rouwen.”
Het lukt Milou daardoor ook weer om aan de mooie momenten te denken. “Er komt nu pas ruimte voor verdriet en gemis. Het besef dat ze niet meer terugkomt, wordt steeds groter. Denise komt echt niet meer thuis. Dat is een moeilijk traject, maar ik probeer het leven weer aan te grijpen en het dubbel te doen. Ik probeer ook voor Denise te leven.”
Ter nagedachtenis aan Denise Eigenbrood: 21 mei 1984 – 21 april 2025 en aan Milou’s zwager Rik Diepeveen: 1 februari 1980 – 17 juli 2024.
Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 113 of ga naar www.113.nl. Stichting Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Sterre (24) kon niet meer leven: 'De dood was een onvermijdelijk gevolg van haar ziekte'
