In de rubriek ‘Monumentje‘ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week is dat Josina (45).
Een jaar geleden overleed haar partner Frank op 46-jarige leeftijd aan de gevolgen van een kwaadaardige hersentumor.
“Frank en ik zaten bij elkaar op de middelbare school”, vertelt Josina. “We hadden geen relatie, maar vonden elkaar reuze interessant. We hebben weleens gekust in het fietsenhok. Maar nadat we allebei slaagden, zagen we elkaar lang niet. Tot we elkaar weer tegenkwamen bij de Culemborg Blues. Ik liep door een feesttent en vroeg aan iemand of ik er even langs mocht. De man in kwestie draaide zich om. Het bleek Frank te zijn. Het was zo’n leuke en spontane ontmoeting, dat we samen de avond vervolgden. We gingen de kroeg in en eindigden die nacht bij een vriend van hem thuis waar we tot ’s ochtends vroeg hebben gepraat.”
Toch is het niet meteen dik aan. “We hebben lang om elkaar heen gedraaid. Hij ging veel uit en ik wilde hem niet claimen. Ik gaf hem de tijd en de ruimte om voor mij te kiezen. Na een jaar vroeg hij me ouderwets verkering, nadat hij een weekend met een vriend in Parijs geweest was en de situatie eens met hem had besproken. Vanaf dat moment gingen we er 100 procent voor.”
De man van Sharita overleed aan de gevolgen van longkanker: 'Ik belde 112 en ben begonnen met reanimeren'
Josina trekt niet veel later bij hem in. Het stel krijgt twee kinderen – zoon Jim en dochter Phiene – en als de jongste anderhalf is stappen ze in het huwelijksbootje. Het gezin is gelukkig en zorgeloos. “We hielden ontzettend veel van elkaar en van de kinderen. Frank was een echte knuffelvader.”
Maar in 2020 – corona heeft net zijn intrede gedaan – slaat het noodlot toe. “Frank was zelfstandig ondernemer. We leefden in een soort bubbel zodat hij niet ziek zou worden en door kon werken. Hij werkte veel en hard: zeven dagen in de week van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat.”
“Op 23 september belden we, hij zou die avond de boodschappen doen. Maar toen hij thuis kwam, had hij geen boodschappen bij zich. Toen hij zich omdraaide, zag ik dat de rechterzijde van zijn gezicht helemaal kapot was. Hij was in de war en zei een aantal keer dat hij geen idee had wat er was gebeurd. Jim haalde meteen een washandje en begon hem te verzorgen. Ik belde de huisarts en die stuurde onmiddellijk een ambulance. Ik bleef bij Frank, Jim wachtte de hulpdiensten op bij de voordeur.”
Frank wordt naar het ziekenhuis vervoerd, waar ook de politie hen opwacht. “We praatten met de politie en gingen daarna het ziekenhuis in. Ik dacht dat hij misschien was overvallen. Frank was van nature een bokser en had al eens louche figuren zijn zaak uitgewerkt, dus ik was bang voor wat er mogelijk was gebeurd. Maar de politie vond niks.”
“In het ziekenhuis vertelde de dokter ons dat het geen normale val was, aangezien er geen opvangschade was. Ik zei nog: ‘Je zal wel te hard hebben gewerkt en te weinig gegeten en daarom zijn flauwgevallen’. Toen kwam de neuroloog binnen en die vertelde ons dat Frank een kwaadaardige hersentumor had. De grond zakte onder mijn schoenen vandaan. Hij bleef maar herhalen: ‘Ach mijn kindjes, ach mijn kindjes’. We wisten niet waar we het moesten zoeken, waren volledig uit het veld geslagen.”
Frank start met een traject in het UMC. Artsen halen de tumor bijna volledig weg. “Maar met dit type tumor – glioblastoma vierde graad – heb je te maken met draden die door het gezonde hersenweefsel heen groeien. Die draden verspreidden de kankercellen door het gezonde weefsel.” Hij krijgt chemotherapie en bestraling. “Frank had zo veel doorzettingsvermogen. Hij wandelde er gewoon doorheen, bleef elke dag werken. Hij was geen patiënt, legde zich er niet bij neer. En hij was absoluut niet van plan om dood te gaan.”
Sandra werd na 30 weken overvallen door de bevalling: 'Wist niet wat me overkwam'
Ook in het ziekenhuis staan ze te kijken van zijn levenskracht. “Na zijn laatste bestraling vroeg hij: ‘Is het normaal dat ik zo moe ben?’ Waarop de arts zei: ‘Meneer, het is bijzonder dat u nog aan het werk bent’.” In juni krijgt hij goed nieuws. “De tumor was geslonken, alles zag er goed uit. We gingen op vakantie naar Italië, maar op de scan na de vakantie zagen we dat de tumor keihard doorgroeide. Frank was eigenwijs, maar de tumor eigenwijzer.”
Begin januari krijgt het stel te horen dat de artsen niks meer voor Frank kunnen doen. “De tumor was zó groot, dat het een kwestie van weken zou zijn. De arts zei: ‘Gezien de situatie in jouw hoofd is het een wonder dat je hier nog zelfstandig naartoe gelopen bent, zelf kunt praten en alles kunt begrijpen.'”
“We vierden zijn verjaardag begin februari. Ook hoopte hij de verjaardag van Jim nog mee te maken eind februari. Ook dat gebeurde. Op 1 maart overleed hij”, zegt Josina geëmotioneerd. “Een bijzondere datum. Op 1 maart zijn we gaan samenwonen, op 1 maart zijn we de zaak gestart, op 1 maart was zijn oma jarig. Mijn overgrootvader overleed die dag op 46-jarige leeftijd en liet zijn vrouw op 44-jarige leeftijd – net als bij ons – met de kinderen achter.”
Het is nu bijna een jaar geleden en Josina mist haar man verschrikkelijk. “Zijn liefde, de twinkeling in zijn ogen en positiviteit. We hadden zo’n sterke band. Frank was een bescheiden man, een harde werker. We hadden een soort onzichtbare verbinding. Ook als we op een feestje waren en allebei aan de andere kant van de kamer stonden. Dat zagen anderen ook. Ik ben ervan overtuigd dat die verbinding er nog steeds is.”
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
Karin verloor haar zoon Luke (18) aan kanker: 'Raar om de laatste uren van je kind door te maken'
