Wat voorafging…

Tweeling

“Mijn man Robbert (41) en ik hadden al een zoon, Ruben (13), toen Tim en zijn tweelingzusje Lisa geboren werden. Toen Tim drie was huilde hij veel. Ik zat uren aan zijn bed omdat hij niet uit kon leggen waarom hij verdrietig was. Rond zijn vierde begon hij opvallende vragen te stellen. Dan vroeg hij welk speelgoed ik leuk vond, om uiteindelijk zelf toe te geven dat hij niet van jongensspeelgoed hield. Op een gegeven moment vroeg hij: ‘Heeft jouw buik mij wel goed gemaakt?’ ‘Natuurlijk, je bent prachtig’, reageerde ik dan. Waarop hij toch vroeg: ‘Kun je mij niet opeten en opnieuw maken?'”

Lees ook
Megan vindt leven met een tweeling fantastisch: ‘Ik begrijp die horrorverhalen niet’

Jeuk

“Langzaam werd duidelijk wat hem dwarszat. Soms maakte hij met zijn handen gebaren alsof hij langs een jurk streek. Op Valentijnsdag schrijf ik altijd een kaartje voor iedereen en bij Tim schreef ik: ‘Of je nou in een broek, jurk of zak loopt: papa en mama houden sowieso van jou.’ Toen durfde Tim te vragen of hij de Elsa-jurk (uit Frozen) van Lisa aan mocht. Hij trok de jurk aan en er kwam er een glimlach op zijn gezicht die we nog nooit bij hem gezien hadden.”

Wat er gebeurde…

Meisjeskleren

“Thuis droeg Tim vanaf dat moment meisjeskleren, maar we durfden het niet meteen aan om hem daarin naar school te laten gaan. Dat was heel dubbel. ‘Papa en mama houden van jou, maar anderen houden niet van jou’, straalden we zo eigenlijk uit. Je moet je voorstellen dat je je niet prettig voelt in een bikini, maar daarin óveral naartoe moet. Zo voelde Tim zich denk ik. Daarom besloten we een filmpje te maken waarin Tim zei dat hij geen jongenskleren meer aan wilde ‘want dat is saai’. We stuurden het naar familie en later zetten we het ook openbaar op Facebook.”

School

“De volgende stap was school. Met behulp van een docent werd op een bijzondere manier in de klas verteld dat een klasgenootje niet zo gelukkig was, waarna Tim vertelde dat hij zich een meisje voelde. Ook hield hij een modeshow in zijn jurk. Ik zat doodzenuwachtig thuis, maar na afloop kwam hij gillend van geluk naar buiten. Er kwamen alleen maar positieve reacties op van kinderen en ouders. Dat was heel bijzonder en vooral fijn.”

Lieke

“Vanaf dat moment zeiden we ‘haar’ en ‘zij’ en werd Tim Lieke. Als iemand nu nog Tim zegt, voelt het voor Lieke alsof je haar uitscheldt. ‘Het hoort bij de tijd dat ik verdrietig was’, zei ze destijds. Ik hoefde niet te wennen: het plaatje klopte meteen. Je hoort vaak dat ouders moeten accepteren dat ze een zoon kwijt zijn, maar voor mij heeft dat nooit zo gevoeld. In haar ziel is Lieke altijd een meisje geweest.”

Genderdysforie

“We zagen Lieke groeien en bloeien, en toen ze vijf jaar was werd de diagnose genderdysforie gesteld. Vanaf dat moment accepteerde ze zichzelf. ‘Eerst begreep mijn hoofd niet wat mijn hart bedoelde’, legde ze uit. Ze had al erg volwassen gedachten voor haar leeftijd. Ook zei ze: ‘Ik hoef geen kindjes, dat kan toch niet bij mij. Ik blijf wel bij jou mama.'”

Lees ook
Buschauffeur Jan werd na 59 jaar Janny: ‘Als puber kreeg ik een pilletje tegen mijn gevoelens’

Weinig hulp

“Na de diagnose, moet je wachten tot je in de puberteit komt voor je weer geholpen wordt. We moesten dus een lange tijd zonder hulp en dat is wel eens lastig geweest. Toen Lieke een keer uitsprak dat het ‘handiger was als ze er niet meer zou zijn’, want ze had ook moeilijke momenten, heb ik haar bij een specialist in Amsterdam aangemeld. Daar bleek de wachttijd echter twee jaar te zijn.”

Hoe het verder gaat…

Lichaam

“Het gaat nu hartstikke goed met Lieke. Wel wordt ze steeds meer geconfronteerd met haar lichaam. Ze gaat zo kort mogelijk naar de wc en wil niet alleen douchen. Ik ga met haar mee, zodat ze kan praten en afleiding heeft. Ook is het confronterend dat Ruben in de puberteit zit en lichamelijk ontwikkelt. Als Lieke een dip heeft kan ze op school praten met een maatschappelijk werker en in mei hebben we eindelijk weer een afspraak met de specialisten in Amsterdam.”

Elke dag een keuze

“Bij kinderen die op jonge leeftijd de diagnose genderdysforie krijgen, is er vijftien procent kans dat ze er later toch anders over denken. Dat is heel weinig, maar omdat de kans er ís laten we de keus enorm open. Ze heeft echter nooit getwijfeld. Lieke is meer meisje dan haar zus. Haar haar kan niet lang genoeg zijn en met kleding is ze ook heel precies. We laten de toekomst op ons afkomen. Het is belangrijk dat Lieke even voelt hoe het is om ‘man’ te worden. Als dat prettig voelt, is dat prima. Zo niet, dan kan ze beginnen met hormoonremmers. Vanaf haar achttiende is een operatie mogelijk.”

Lees ook
Michael accepteert wegens zijn geloof niet dat zijn ‘broer’ Dewi nu een vrouw is

Andere ouders helpen

“Ik wil met mijn verhaal graag ouders helpen die dit herkennen. Er zijn vast mensen die destijds gedacht hebben: wat doen die nou? En waarom al op haar vierde? Maar in die tijd word je op school bewust gemaakt van een scheiding tussen jongens en meisjes. Ik vroeg laatst aan Lieke wat er was gebeurd als ik ‘nee’ had gezegd op de vraag of ze de Elsa-jurk aan mocht. Waarop zij antwoordde: ‘Ik denk niet dat je dan nog mama van mij was geweest.’ Zo’n uitspraak laat wel zien hoe belangrijk het is om naar je kind te luisteren, ook al zijn ze nog zo jong. En als het een fase is, soit, dan is het een fase. Het gaat er toch om dat je kind gelukkig is.”

Karin heeft dit interview in overleg met Lieke gegeven. Zij willen beiden dat er meer openheid komt rond genderdysforie, maar Lieke wil er niet haar hele leven aan herinnerd worden dat ze ooit Tim was. Daarom zijn de namen in dit stuk gefingeerd. Deze zijn wel bij de redactie bekend. De foto dient ter illustratie.

Oproep

Heb jij binnen jouw familie iets aangrijpends meegemaakt dat je graag (eventueel anoniem) zou willen delen? Mail dan jouw verhaal in het kort naar nieuws@lindanieuws.nl o.v.v. ‘Familieverdriet’.