In onze serie ‘Monumentje; brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag gedenkt Judith (23) haar opa Hendrik, die aan prostaatkanker overleed.
Geschreven door Judith Hagenauw, ter nagedachtenis aan Hendrik Voerman (27-01-1931 25-06-2018).
Mijn opa was en is in mijn ogen de allerliefste opa die ik me maar had kunnen wensen. Hij was zo’n opa die je ziet in een film, ontzettend lief. Iemand met een goed hart. Iemand die stapelgek was op zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen. Als klein meisje voelde ik zijn liefde op ieder moment. Van de spelletjes die we deden, het voorlezen in bed, tot aan de oneindige momenten die we hebben geknuffeld en hij mij altijd zijn ‘hartendiefje’ noemde.
Voordat er überhaupt kinderen en kleinkinderen waren, was mijn opa al lid van de plaatselijke ijsvereniging. Hij werkte hier met hart en ziel tot op het laatste moment. Zo’n tien jaar geleden is er bij hem prostaatkanker ontdekt. Dit hebben de artsen behoorlijk lang met medicatie kunnen onderdrukken en stabiel kunnen houden, maar de laatste twee jaar ging het steeds harder achteruit en was het ook uitgezaaid naar zijn botten.
Op een winterse dag in februari wilde ik een kopje koffie gaan drinken bij mijn opa en oma. Toen ik zijn auto niet thuis zag staan, stond ik nogal verbaasd te kijken. Normaal gesproken ging mijn oma met mijn opa mee, maar ik kon vanaf buiten zien dat ze in de stoel lag te slapen. Ik besloot mijn oma niet wakker te maken, maar even langs te fietsen bij de ijsbaan. In mijn achterhoofd had ik nog de gedachte: hij zal toch niet bij de ijsbaan zijn?. Eenmaal bij de ijsbaan kon ik mijn ogen niet geloven. Daar stond hij. Mijn lieve maar wel zieke opa die op dat moment (achteraf) nog maar vier maanden te leven had. Hij wilde nog even aan het werk met -2 graden, want de kans bestond dat er geschaatst kon worden. De foto hierboven is genomen op dit moment en is achteraf de allermooiste foto van mij en mijn opa.
Tot op zijn laatste dag heeft mijn opa nooit geklaagd en was hij altijd positief. Dat was zo bijzonder om te zien. Hij maakte van elke dag iets moois, ook al waren het maar de eendjes die in het water zaten. Van dit soort momenten leerde ik elke keer weer van hem: blijf positief. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet even aan hem denk. Ik moet er nog steeds aan wennen dat ik hem nooit meer kan zien of spreken. Ondanks dat ben ik ontzettend dankbaar dat ik deze bijzondere man in mijn leven mocht en mag hebben. Hij zit voor altijd in mijn hart.
Wil jij ook een monumentje schrijven? De herinnering levend houden aan je overleden geliefde, vriend of familielid? Mail dan jouw ode van rond de 400 woorden en een mooie foto naar rubrieken@lindanieuws.nl o.v.v. Monumentje.
