Eén op de drie Nederlanders krijgt kanker. Om aandacht te vragen voor deze vreselijke ziekte en om steun te bieden verlicht KWF Kankerbestrijding aanstaande vrijdag 28 december een hart van duizenden lampionnen bij paleis Soestdijk.
Op vrijdag 28 december om 19.00 uur kun je de verlichting van de duizenden lampionnen online live volgen. De livestream is te volgen via: https://www.facebook.com/KWFKankerbestrijding.
Eén van die duizenden lampionnen wordt gebrand voor Tom, die ook kanker had. Hij kreeg elf jaar geleden acute lymfatische leukemie (ALL), maar wist gelukkig te genezen. Zijn vader Hans Gringhuis (48) vertelt over deze moeilijke tijd.
“Tom werd ziek in 2008. Toen hij vijf jaar oud was kreeg hij acute lymfatische leukemie. We merkten dat-ie opeens dikke klieren achter zijn oren had. Daarom gingen we met hem naar de huisarts. Die zei dat het niet helemaal goed was, maar dacht in eerste instantie dat het een griepje was.” Maar een week later had Tom nog steeds last van die klieren. “Ik had meteen een slecht onderbuikgevoel en wist dat het niet goed zat. We zijn daarna naar de kinderarts gegaan, die een punctie nam uit de klier. De uitslag zouden we de donderdag erna pas krijgen. Maar ik werd die maandag al gebeld.” Hans wist meteen dat het niet goed was. “Ik weet nog precies wat de arts zei: ‘Meneer, we hebben de uitslag en we hebben slechte cellen gevonden. Ik heb al een afspraak gemaakt in het Universitair Medisch Centrum Groningen. Jullie worden vandaag verwacht.’ Dan staat je wereld stil.”
“De dag dat we de uitslagen kregen van de kinderarts, hebben mijn vrouw Nicole en ik Tom opgepikt van de kleuterspeelzaal. Ik dacht alleen maar aan de ergste scenario’s en voelde lichte paniek.” Het gezin moest naar het ziekenhuis in Groningen voor verder onderzoek. Wat volgde was een onzekere periode. “Tom werd voor een langere periode opgenomen in het ziekenhuis, waar hij een eigen kamer kreeg. Het onderzoek begon gelijk de eerste dag met het invullen van allerlei vragenlijsten en het afnemen van bloed, en later van beenmerg. De artsen vertelden ons dat het niet goed was, maar ook dat we geduld moesten hebben. Tot we de uitslag kregen en wisten dat hij acute lymfatische leukemie had: een levensbedreigende ziekte.” De arts vertelde ook meteen het goede nieuws: hij zei dat de meeste kinderen genezen van die kanker. “En toen begon het traject. De behandeling bestond uit een zware chemokuur. We moesten drie keer in de week naar Groningen, vanuit Geesteren, voor de chemo. Toms beenmerg werd ook regelmatig getest om te kijken of de behandeling aansloeg.” Het vijfjarige jochie kreeg daarnaast medicijnen toegediend. “Tom moest vooral veel medicatie slikken tegen de bijwerkingen van de chemo.”
“We zijn een gezin van vier. Een vader, moeder en twee kinderen. Mike, onze oudste zoon, was zeven toen zijn broertje ziek werd. Ons gezin werd opgesplitst in twee mini-gezinnen. Nicole was veel met Tom in Groningen en ik probeerde ook bij Mike te zijn. Dat heeft een mega impact op het gezin.” Het viertal leefde gesplitst, maar Hans probeerde zo vaak mogelijk bij Tom te zijn. “Het is belangrijk om voldoende tijd en aandacht aan elkaar te besteden, om nog een gezin te kunnen blijven. Ik heb een goede relatie met mijn vrouw, dus we konden veel met elkaar praten. Dat was fijn. Overdag was ik met Tom en Nicole in Groningen. ’s Avonds zorgde ik ervoor dat ik Mike naar bed kon brengen en dat ik met hem kon ontbijten de dag erna. In het weekend gingen Mike en ik naar het ziekenhuis en sliepen we daar, zodat we bij mijn zoon en vrouw konden blijven.”
Gelukkig bestonden de jaren erna niet alleen maar uit ellende. “We maakten ook veel mooie momenten mee. We zijn naar de Efteling geweest en mochten naar een voetbalwedstrijd van PSV. Ook mochten we, dankzij stichting Kans voor een Kind, naar Disneyland. We deden alles om Tom en ons gezin steun te bieden in die moeilijke tijd.” Die zware periode werd na twee jaar afgerond. “Toen werd hij schoon verklaard. Daarna moet je nog wel vijf jaar lang langskomen voor controle, pas waarna je honderd procent genezen wordt verklaard. Tom was na twee jaar schoon en na zeven jaar officieel genezen. Toen was hij twaalf.” Dat voelde onbeschrijflijk goed. “Ik voelde een mix van blijdschap en opluchting. We hadden het gewoon gered met z’n viertjes. Het voelde als een overwinningsroes.” Nu is Tom alweer zestien jaar. “Een kerngezonde, blonde puber van 1.92 meter.”
Lees ook
Maartjes dochter Lynn (5) heeft leukemie: ‘Ze is echt niet alleen maar zielig’
“Vrijdag steek ik een lampion aan voor Tom. De reden dat hij nog leeft, is omdat er heel veel onderzoek is gedaan naar deze ziekte. En daar is veel geld voor nodig. Daarom vind ik het belangrijk om aandacht te vragen en ons verhaal te vertellen.” Er zijn, naast Hans en Nicole, namelijk ook meer ouders die nu in dezelfde situatie zitten. “Weet dat ook als je het niet ziet zitten, het goed kan komen. Wij zijn er als gezin sterker uitgekomen. Als het leven later weer moeilijker wordt, weten we elkaar te vinden.”
