‘Mooie meid’

“Jolijn is 16 jaar, begin volgend jaar wordt ze 17. Ze staat vol in het leven en is een hele mooie meid”, zegt haar vader trots. “Ze doet het goed op school, maakt muziek en zit zowel in het Twents Jeugd Harmonie Orkest als in een big band, waarin ze saxofoon speelt. En ze is niet voor een kleintje vervaard. Misschien heeft dat wel te maken met het gevecht dat ze op jonge leeftijd is aangegaan.”

Diagnose

Op 11 oktober 2004 zitten Dennis en zijn vrouw Diane bij de huisarts. Hun dochter Jolijn (2) is ziek en de antibiotica die ze gekregen hebben tegen de oorontsteking helpt niet. Ze worden doorverwezen naar het ziekenhuis, waar bloed wordt geprikt. Nog diezelfde dag komt de dramatische diagnose van de kinderarts: acute lymfatische leukemie. Een nare ziekte, die ervoor zorgt dat je goede witte bloedcellen hun werk niet meer kunnen doen. Je hele afweer ligt plat. Hoe het komt, weet niemand.

Zoon verloren

De mededeling van de arts komt als een mokerslag aan bij Dennis en Diane. Twee jaar eerder hebben ze hun zoon Nout (3) verloren. Hij raakte zwaar gehandicapt na zuurstoftekort bij de geboorte. Nu wordt hen gevraagd welk academisch ziekenhuis ze willen kiezen voor Jolijn. Het wordt het Radboudumc in Nijmegen, waar ze zo vaak zijn geweest voor Nout. Dennis beschrijft hun aankomst in het ziekenhuis. “Je ziet kinderen met dikke gezichtjes en kale hoofden. En voor je het weet ligt je eigen dochter op een bed aan een infuus met allerlei vloeistoffen. Je weet niet wat je overkomt.”

Dik dossier

Nog diezelfde middag zit Dennis aan tafel tegenover een groepje artsen. “Ze schoven een dik dossier naar me toe en zeiden dat dit ons programma zou worden voor de komende jaren. Vanaf die dag zaten we er middenin.”

Klasgenootje met dezelfde ziekte

De tijd verstrijkt en Jolijn knapt op. Ze wordt beter. De leukemie is onder controle en Jolijn kan naar school in Borne. In de parallelklas zat Chiel, die net als zij acute lymfatische leukemie had. “De school vond het te heftig om twee kinderen met dezelfde ziekte bij elkaar in de klas te zetten, dus zaten ze in aparte klassen. Hij was al wat verder met zijn ziekte en moest binnenkort voor een beenmergtransplantatie naar het ziekenhuis.”

20 procent geneest niet

Dennis denkt nog vaak terug aan Chiel. “Hij ligt bij ons in het dorp op de begraafplaats, tegenover mijn oudste zoon. Chiel is 5 jaar geworden. Het is ontzettend dubbel. Chiel mocht niet door, Jolijn wel. Dat vind ik nog altijd enorm heftig. Inmiddels geneest 80 procent van de kinderen die acute lymfatische leukemie krijgen. Maar 20 procent geneest niet. Dat betekent dat één van de vijf kinderen het niet haalt. En ik wil naar 100 procent toe. Ook die laatste 20 procent moet het halen.”

Dankbaar

Dat Jolijn genezen is, is volgens haar vader deels een kwestie van geluk. “Maar het is ook te danken aan het werk van de artsen en KWF. En aan de mensen die geld bij elkaar brengen voor aanvullend onderzoek. Als ik denk aan het aantal kinderen dat is overleden aan leukemie in de tien tot vijftien jaar vóór Jolijn… Dat waren er veel meer. Dan ben ik dankbaar dat er in de periode van Jolijn meer bekend was over de ziekte. Ik probeer nu zelf te doen wat ik kan om een klein steentje bij te dragen. Want je weet pas hoe het is als je er middenin zit.”

Lees ook
Marjoleins dochter Emma (4) heeft leukemie: ‘Je ziet je kind afbrokkelen’

KWF

Nog steeds kijkt Dennis met andere ogen naar zijn dochter. Iedere dag is hij zich ervan bewust dat Jolijn op de nominatie stond om niet meer op deze wereld te zijn. Dennis doet zijn verhaal ook niet voor zichzelf, benadrukt hij. “Ik probeer mensen te laten zien waarom aanvullend onderzoek naar kanker zo belangrijk is. Dat het Jolijn gered heeft. Ik weet zelf hoe verlies voelt en ben daardoor misschien wel extra dankbaar dat we Jolijn nog hebben. Ik hoop dat ons verhaal mensen extra kracht geeft en bewust maakt van het goede werk van KWF. En ik hoop dat het mensen overtuigt iets extra’s te geven voor al het onderzoek dat nodig is.”