Van de week was ik in gesprek met een jongen op een niet nader te noemen datingapp. Ja, een datingapp inderdaad – oftewel dé manier om tegenwoordig mensen te leren kennen. Hij was een paar jaar jonger dan ik, en vroeg of ik dat een probleem vond. Nu was dat leeftijdsverschil niet enorm groot, dus dat vond ik niet. Of hij mijn ‘oudere’ leeftijd dat wel vond?
‘Nee’, schreef hij. ‘Ik hou wel van een vrouw die weet wat ze wil, en dat weten twintigers gewoon niet – en op jouw leeftijd wel.’
Nou, the joke is on him, want ik weet ábsoluut niet wat ik wil. Sterker nog, ik denk dat ik mijn twintiger jaren dat veel beter wist. Hoe kan dat ook anders? Begin twintig studeerde ik nog en had ik hele duidelijke richtlijnen in mijn leven; zoveel mogelijk op stap zijn maar wel nog je tentamens halen en natuurlijk de eeuwige strijd met te weinig geld hebben en niet teveel bij DUO willen bijlenen (maar het in mijn geval toch doen). Lekker overzichtelijk.
En tijdens mijn eerste ‘grote-mensen-baan’ bleef dat overzichtelijk: de hele wereld – en mijn toekomst – lag toch nog open voor me. Wat maakte het uit als ik nog niet precies wist wat ik wilde doen later? Of ik voor altijd in Amsterdam wilde wonen, of misschien wel wilde reizen. Wil ik kinderen later, of misschien wel niet? Is dit de branche waar ik voor altijd werkzaam in wilde zijn, of word ik toch nog advocaat? Álles kon nog, in mijn hoofd.
'Waarom schaam ik me om te zeggen dat het verliezen van een huisdier me zo zwaar valt?'
En ik weet niet precies hoe dit is gegaan, maar ineens ben ik 35 en zijn al die opties en kansen aan me voorbij gevlogen zonder dat ik het echt heb doorgehad – en ze allemaal niet heb benut. Terwijl ik me mentaal allesbehalve 35 voel. Geen idee hoe oud ik me wel voel, overigens – en daardoor hang ik soms een beetje in een niemandsland voor mijn gevoel. Op de tennisclub sprak ik met een competitiegenoot van 26, over haar kinderwens. Ze wist het nog niet, zei ze. Ik zei dat ik er ook nog niet helemaal over uit was.
“Maar op jouw leeftijd moet je daar wel snel in keuze in gaan maken, toch?” Shit. Dat is natuurlijk ook zo – op mijn 35e wordt de kans met de maand minder dat ik ooit moeder word. En dat terwijl ik nog totaal niet het idee heb in staat te zijn om zulke grote beslissingen te maken. Ik ben een volwassen vrouw die de Grote Keuzes des Levens het liefst beantwoordt met: “Dat beslis ik later als ik groot ben.” Dat dat ‘later’ nú is – dat vind ik een pijnlijke realisatie.
Een soort niemandsland, dus. Aan de ene kant wil ik het liefst ook nog uit in het weekend en naar de plekken waar ik vroeger geweldige avonden heb gehad, maar wanneer ik daar ben voel ik me de oma van de club. Maar als ik weekenden achter elkaar het over luiers, slaapjes, sprongetjes en potentiële basisscholen heb voel ik me alsof ik per ongeluk aan de Grote Mensen-tafel ben gezet – en eigenlijk bij de kindertafel hoor met een portie patat met appelmoes.
“Je bent zo oud als je je voelt”, zeggen ze wel eens – maar ik heb geen idee meer welke intrinsieke leeftijd ik heb. Bestaat dat vanaf een bepaalde leeftijd eigenlijk nog wel, of doen we allemaal maar alsof we volwassen en verstandig zijn terwijl het van binnen één groot vraagteken is? Of ben ik bij deze gediagnosticeerd met het Peter Pan-syndroom en is het een kwestie van it’s me, not you?
Ik weet dat ik niet teveel over mijn leeftijd moet nadenken en over wat ik vind dat in het perfecte plaatje van die leeftijd hoort, maar soms vliegt het me zó aan. Doe ik het wel goed, loop ik niet achter op mijn leeftijdsgenoten en zit ik ergens wel op het goede spoor, of ben ik überhaupt nooit vertrokken van het station?
Soms ben ik overtuigd van het eerste, maar verreweg het meest van het laatste. Geen idee of die trein van mij ooit nog gaat vertrekken, of dat ik uiteindelijk een pensionada ben die zich nog steeds afvraagt waar al die tijd ineens is gebleven.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'Ik ben een gelukkige vrijgezel, maar die vakanties - dat vind ik gewoon rúk in mijn eentje'
