Elke jaarwisseling voel ik me hetzelfde, melancholiek. Ik weet niet wat het is. Ik moet altijd huilen om twaalf uur. Net als bij trouwerijen. Het jawoord maakt me sentimenteel. Twee mensen die elkaar eeuwige trouw beloven. In voor- en tegenspoed.
Ach, het is zo goed bedoeld en zo vol hoop.
‘Gelukkig Nieuwjaar’ ook. Het verschil is alleen dat met de klap van de hamer het huwelijk een feit is, maar met de nieuwjaarswens moet je toch maar afwachten.
Terugblikken is makkelijker. Kijk maar naar de tv. Heerlijk al die programma’s, de grootste hits van het afgelopen jaar, natuurlijk de Top2000 met Matthijs, alle beroemdheden die ons zijn ontvallen en ga zo maar door. Ik vind het zalig.
Maar zo, net voor de geboorte van het nieuwe jaar, kijk ik zelf ook terug. Op alle avonturen van dit afgelopen jaar. Geen lockdown heeft me kunnen tegenhouden om te leven en vooral te lachen. Veel te lachen. Met mijn vriendinnen, om mijn vriendinnen. We hebben gegierd om het verhaal van vriendin B., die tijdens een weekje Parijs zin had in sex. Echter geen zin om de hand aan zichzelf te slaan. Ze zette op Tinder haar locatie aan en binnen het uur had ze een sexdate. Het was echter sex met de Franse slag, want nadat monsieur zijn hoogtepunt had gekregen, was zij nog ver weg van een happy end. Assertief sommeerde zij hem om voor vertrek nog even met het hoofd down under te gaan zodat de avond ook voor haar een gezellig einde had. A shout out voor B.!
Dirty talk, hebben we ook belicht. Een van ons die het woord ‘pik’ absoluut niet in haar mond neemt en de pik van haar man bij voorkeur ook niet. Terwijl felatio, dat operette-woord voor pijpen, zo’n feestelijke bezigheid is. Ook al is hij niet jarig!
En dan zijn er natuurlijk alle Tindermannen die voor de nodige hilariteit zorgden. Degene die vroeg of hij mijn (hoge) hakken mocht aflikken die ik op de foto droeg. Ik informeerde of het nodig was dat mijn voet erin zat, want ik had hem met liefde een paar oude schoenen opgestuurd. Maar nee, hij wilde graag mijn voet erin, zodat hij vanaf de hak naar boven kon likken. ‘Match opheffen’, was mijn respons op zoveel voortvarendheid.
Dan hadden we de man bij wie ik drie uur lang naar zijn padvindersverhalen moest luisteren. Het hield niet op, zijn gewauwel over zichzelf. Daar kon ik de humor niet van inzien, ik was verontwaardigd over deze onverbeterlijke ikkemans. Mijn hemel, je zal er per ongeluk mee getrouwd zijn.
Ik heb me al swipend door mondkapjes, barbecues, zelf gevangen vissen en racefietsen geworsteld. Door wervende teksten zoals: ‘Ik ben een betrouwbaar persoon’, ‘drankje doen’ en ‘gezellige rommelkont’. Allemaal nee, nee, nee.
Ik geef toe, ik ben niet snel enthousiast. ‘Aah joh, dat is toch een heel leuke man?!’ becommentariëren mijn vriendinnen als we gezamenlijk de Tinder-herencollectie keuren. Zij zien een gezellige, sportieve man. Ik zie een truttig bankstel, een onderkin, een sloddervos of een ijdeltuit. En mocht dat er allemaal niet zijn, dan hangt alles af van de chat.
Zo trof ik op het oog een leuke man, bij wie al vrij snel duidelijk werd waar zijn behoefte lag. Het begon dat ik zijn fantasyvrouw was, zo vertrouwde hij mij al snel toe. Nou, leuk toch? Denk je dan in eerste instantie. Maar al snel bleek wat dat inhield: hij snakte naar woeste seks in clubverband. Een parenclub wel te verstaan. Ik legde hem uit dat ik op een eerste date liever uit eten ging, bedankte hem voor de interesse en ontmatchte resoluut.
Je moet een hoop digitale kikkers kussen, voordat er een in een prins verandert.
Dat werd dit jaar voor mij Mehmet. Hij had niet eens een foto van zichzelf op zijn profiel, maar op de een of andere onverklaarbare wijze zwiepte ik toch naar rechts en viel voor hem. Lekker, leuk en a great lay. Wat wil een vrouw nog meer. Door hem werd ik vaste klant bij de speelgoedwinkel-voor-grote-mensen. Niet online, maar een ouderwetse fysieke winkel, nota bene bij mij in de buurt.
Er stond een hoogblonde mevrouw die de pensioengerechtigde leeftijd allang was gepasseerd en mij met veel enthousiasme meenam in de Wondere Wereld van sextoys en pakjes. Serveersterjurkjes inclusief wit schortje voor de servicegerichte minnares, latexpakjes voor brutale meisjes of een verpleegstersuniform waarvan de patiënt terstond een hartaanval zou krijgen. Uiteindelijk kocht ik mijn eerste outfit; een zwart glimpakje met een beetje fluf en waarin je boobs mooi op de fruitschaal liggen. Inmiddels heb ik een hele ‘slettenla’ met een compleet amusementsassortiment. Ik ben een connaisseur geworden.
We hebben het afgelopen jaar ook heel wat bubbels weggewerkt bij mij op de bank. Soms met zijn tweeën, soms met het hele vriendinnenelftal. Dat gelazer met wel of niet op het terras en met hoeveel. Wel of niet open, wel of geen QR-code, niks aan. Thuis is minstens zo fijn en er liggen altijd een paar flessen prosecco in de ijskast. Immers, bij liefdescalamiteiten moet gedronken worden.
Zoals toen een vriendin erachter kwam dat haar gulle minnaar getrouwd was. Dat ze zomaar een clandestiene relatie had waar ze, hoewel hij een jokkebrok was, geen afscheid van nam. ‘Ik heb sowieso geen vacature voor een fulltime echtgenoot’, zei ze nuchter. ‘Daarbij moet ik er niet aan denken, zo’n heel echtscheidingstraject. Alimentatie en een bezoekregeling. Stel je voor, om het weekend drie puberende kinderen in huis. Nee, dank je.’ En dat was dat.
We hebben gelachen en gehuild. Om de vriendin die we bijna kwijtraakten door complicaties na een operatie, om ons hondje waar we afscheid van moesten nemen en ons hart in duizend stukken brak. Nog een breuk en wel van mijn voet. Weken in het gips. Mijn dochter en ik kregen corona en als kers op de taart maakte Mehmet het na bijna een jaar ook nog uit. Wat dat betreft was het een annus horribles.
Maar het ligt achter ons en we nemen al onze ervaringen, misstappen, liefde en alles wat we geleerd hebben met ons mee naar een volgend hoofdstuk. Wat we niet meer nodig hebben, laten we achter ons. Want er is immers niets magischer dan een nieuw begin. Een nieuwe tijd. Hoewel ik het gevoel heb dat juist tijd als zand door mijn vingers glipt. Ik las daar laatst een prachtige en geruststellende quote over: ‘The bad news is time flies, the good news: you’re the pilot.’ En ik ben zeker van plan dit jaar (weer) te vliegen.
'Er zat weinig muziek in zijn trompet en ik had geen zin om daar leven in te blazen'
