“Je vindt niet alles in één vrouw…”, concludeert Jayden gelaten. Hij heeft zich er bij neergelegd dat de ideale vrouw niet bestaat. Hij dacht even dat hij haar had, maar dat liep stuk. Hij was er kapot van.
Jayden heeft maar één type, net als Rod Stewart. Slank en blond. Niet donkerblond of middelblond, maar echt blond. Op zich was ik bij onze eerste kennismaking helemaal zijn type, we vonden elkaar op Tinder en direct leuk. Enige vent. Van oorsprong Amerikaan, eigenaar van twee überhippe restaurants, maar seksuele aantrekkingskracht nul. Althans voor mij. Het was vice versa. Hij maakte aan het eind van de avond nog wel avances, maar dat was meer voor de vorm. We belandden al snel in de friendzone. Ik werd de Toffe Peer, one of the guys. Onze vriendschap is door de jaren heen een pareltje geworden. We kennen elkaars familie, volgen elkaars liefdesperikelen op de voet en nadat zijn ideale blondine hem had verlaten, kwam hij bij mij uithuilen. Voordeel van de Toffe Peer: je hoort alles vanuit het mannelijk perspectief. Niet alleen hoe zij hun liefdesverdriet beleven, maar ook de avonturen op vrijersvoeten.
Mannelijk liefdesverdriet ziet er anders uit dan de vrouwelijke versie. Wij huilen tranen met tuiten, onze vriendinnen horen ons geweeklaag weken aan en niemand kan tippen aan de verloren liefde. Solitair en celibatair proberen we de scherven van ons gebroken hart te lijmen. Mannen niet. Die troosten zich al snel met een ander. Zo ook Jay. Na de onfortuinlijke breuk versleet hij de ene vriendin na de andere. De eerste weken probeerde hij nog trouw te blijven, maar hij kon zijn piemel niet in de broek houden. Daarom had het tussen ons ook nooit wat kunnen worden. Ik hou van een man die een beetje controle heeft over waar zijn erectie naartoe wijst. Jay gebruikte hem als een kompas en rende er in volle vaart achteraan.
Uiteindelijk werd hij daar ook niet gelukkig van, besloot ‘aan zichzelf te werken’ en ging in therapie. Fantastisch! De meeste mannen vinden dat ze hard genoeg werken als ze je een orgasme bezorgen, maar aan zichzelf werken is er niet bij. Terwijl we daar vaak meer aan hebben. Jay is anders. Vatte de koe bij de horens en nu is hij weer volop aan het daten en dat doet hij met diverse vrouwen. Zonder ook maar enigszins concessies te doen. En hij is daar tegen iedereen volkomen eerlijk in. Het is zijn ‘me time’.
“Zit er bij al die vrouwen niet een hele leuke bij?”, vraag ik hem.
“Ja”, antwoordt Jay. “Vicky. Really nice, pretty… Maar als ik een dag met haar doorbreng is het niet supergezellig. Het is niet mijn maatje.”
“Oh jee, dit gaat ‘m dus niet worden”, concludeer ik. “Maatjes zijn is toch wel the bare minimum.”
Jay kijkt me verbaasd aan: “Hoe kom je daarbij? Dat is wat jíj wil en dat is ook wat ìk zou willen, maar in de praktijk werkt het niet zo. De meeste mensen settelen voor iets dat ‘leuk genoeg’ is. Niks meer. Kijk maar om je heen. Ik ken denk ik twee mannen die daar de uitzondering op zijn. Die nog steeds gek op hun vrouw zijn en ook echt best buddies, maar verder? Wanneer ik wat leuks ga doen, zoals bijvoorbeeld naar Rollende Keukens, zie ik mannen lachen en biertjes drinken met elkaar, verderop een groep vrouwen die de grootste lol hebben, en stellen ruziepotten. Wanneer ik op Schiphol loop, zie ik vriendinnen opgewonden blij met elkaar op reis, een vriendengroep idem dito en dan heb je de stellen die kibbelend door de douane gaan. In een restaurant herken je ze ook direct. Zwijgend prikken ze van hun bord en kijken af en toe ongeïnteresseerd om zich heen. Waarschijnlijk naar een tafel waar of een groep vrouwen of mannen lachen en kabaal maken. Mannen doen leuke dingen met hun vrienden en leuke dingen met hun vrouw voor hun vrouw.”
Ik moet even denken. Zie ik veel leuke relaties? Nee, weinig. Er wordt inderdaad vaak gesetteld genoegen genomen met ‘wel oké’. Uitgerekend met de enige mens met wie je zo close zal zijn en wie weet voor hoe lang. Immers een serieuze relatie is een lange termijn beslissing. Misschien is het zelfs wel degene met wie je oud wordt. En juist op die persoon zou je inleveren? Nee toch?! Er zijn al zoveel aspecten in het leven zijn waarop je inlevert, compromissen sluit. Zoals met een baan, of die villa die uiteindelijk een rijtjeshuis in Sapperkutterveen wordt en met die tien miljoen die je voor je veertigste wilde binnenharken en niet echt is gelukt. Waar je dan absoluut niet op moet inleveren is de liefde, lijkt mij.
Voor een partner mag je de lat hoog leggen. Je stelt toch ook eisen aan platonische vriendschappen? Mijn vriendinnen hebben allemaal een toegevoegde waarde en zijn fantastisch gezelschap. En dan zou ik bij een geliefde die zo’n belangrijke rol in mijn leven speelt, genoegen nemen met minder. In mijn ogen de grootste misser die je kunt maken omdat je dan dus nooit het èchte geluk zal proeven.
De grote vraag is natuurlijk waarom doen mensen dat? Is het de angst om alleen te zijn? Is dat het grote verschil tussen iemand zoals Jay en mij en al die gesettelde stellen? Hebben we daarom nog nooit een huwelijksjubileum gevierd? Omdat we nooit bang waren om (weer) alleen te zijn? Ik ben zelfs nooit bang geweest om mijn kind alleen op te voeden. Het enige waar ik bang van werd, was de eenzaamheid binnen een relatie. Daar werd ik toch zo ongelooflijk ongelukkig van. Dan is de scheiding naast het verdriet uiteindelijk een opluchting.
“Soms zou ik willen dat ik genoegen kon nemen met middelmatigheid”, vervolgt Jay, “maar ik kan het simpelweg niet.”
Ik pak zijn hand en zeg tegen zowel hem als tegen mezelf: “Don’t settle, you deserve the world.”
'Eindelijk geeft ze hem wat hij verdient, maar het kan pas wanneer de liefde verdwenen is'
