Toen de vrouwenbeweging voor stemrecht streed, waren heel veel vrouwen tegen. ‘Laat de mannen het maar beslissen, wat weten wij vrouwen er nu van’. Nadat in Marokko in 2004 de familiewetgeving werd veranderd en vrouwen meer rechten kregen, klaagde een hoogopgeleide vriendin, die van die veranderingen zou profiteren, aanvankelijk steen en been. Ik begreep er niks van.

Rebellie en tegen de stroom in durven gaan, is vaak heel ondankbaar werk. Maar wel belangrijk, want de strijd is nooit gestreden en net wanneer je denkt goede stappen te hebben gemaakt, gebeurt er iets waardoor alle verworvenheden weer in gevaar komen. Zoals nu met de groei van conservatief-rechts en het iedere keer weer oplaaiende debat over abortus. Je kunt niet ontspannen, je moet altijd alert blijven.

De onveiligheid is overal. Het gaat niet alleen over grote politieke kwesties, maar ook over de simpele vrijheid om veilig te zijn in je eigen kleine omgeving. Dat dat geen vanzelfsprekendheid is, blijkt weer uit een stuk dat ik in NRC las over de voormalige voorzitter van de politiebond. Die is vorig jaar ontslagen wegens klachten over ‘grensoverschrijdend gedrag’.

Daar hebben we die vage term weer. In zijn geval waren er seksueel getinte berichtjes die hij aan een vrouwelijke collega stuurde die daar niet van gediend was. Volgens de oud-voorzitter was zijn gedrag vóór #metoo ‘normaal’.

Hij bedoelt te zeggen dat er geen consequenties op volgden. Want in hetzelfde stuk lees ik dat hij in 2006 op ziekenbezoek ging bij een vrouwelijke collega thuis en toen seks met haar had. Hij moet vast gedacht hebben dat hij zelf de fruitmand was waar de zieke haar tanden in moest zetten.

Dat de politiebond dat destijds niet erg genoeg vond en de man jarenlang zijn gang kon gaan, vind ik nog wel het schokkendst aan dit verhaal.

Vrouwelijke rebellie. Graag. Maar de vrouwenstrijd heeft ook meer mannen nodig, dat lijkt me duidelijk.

PREMIUM | 'De grootste rijkdom kan je er niet toe brengen mensen met rust te laten'Lees ook