Het was me het jaartje wel. Waar ik aan het begin van 2022 vanwege dat kutvirus nog ‘opgesloten’ thuis zat, moest daten bij daglicht en naar feestjes gaan een ver-van-je-bedshow was, heb ik dat de rest van het jaar dubbel en dwars ingehaald. Het was geweldig en doodvermoeiend tegelijk, maar vooral leerzaam. Ik heb namelijk weer wat angsten overwonnen.
Mensen die me kennen weten dat ik extreem gebaat ben bij structuur. Ik eet iedere ochtend exact hetzelfde ontbijt. Als ik een afspraak heb, wil ik ruim van tevoren weten waar en hoe laat en spontane dingen proberen doe ik enkel als ik écht onderprikkeld ben. Voorspelbaarheid is fijn, al bestaat het eigenlijk niet in een wereld waar niks te voorspellen is.
Hoewel ik al honderd jaar op en af therapie volg om mezelf beter te leren kennen, om te leren en daardoor te groeien, was afwijken van mijn routine en het bekende iets waar ik nog altijd moeite mee had.
Zo ging ik zelden tot nooit op vakantie. Rust door tijdelijke verandering wilde ik niet. En niet omdat ik geen behoefte of zin had om op vakantie te gaan, maar omdat ik het eng vond. Op vakantie gaan betekende namelijk dat ik me ergens moest begeven waar ik niks ken en dát vind ik erg onprettig. Het is onderdeel van een angststoornis waar ik jaren al dan niet decennia last van heb. Voor de lockdowns vond ik het boeken van een reis al te stressvol. Wat als het hotel niet goed was, wat als ik niet wist waar te eten? En, straks word ik ontvoerd? Ik kon een miljoen redenen verzinnen om iets niet te doen. Het onbekende kon mij niets maken. Maar wat het eigenlijk was, was ‘schijnveiligheid’. Al die redenen om het land niet uit te gaan, waren onrealistisch. Natuurlijk kan er altijd iets gebeuren, maar de kans dát er wat gebeurt is erg klein ten opzichte van wat er wél goed kan gaan.
Dit jaar heb ik mezelf daarom onderworpen aan zelf-geïnitieerde exposure therapy. Om mijn angsten te overwinnen. Ik wilde niet meer stilstaan, ik wilde vooruit. Daarom boekte ik een ticket naar London. Alleen. Met enkel wat afspraken met vrienden die daar wonen, moest ik het verder vier dagen in mijn eentje rooien. Alleen slapen, alleen eten, alleen drinken. Het vliegtuig ging bijna niet en de expo-opening waar ik met een vriend naartoe zou gaan, miste ik net niet, maar… ik bleek het allemaal te overleven. De momenten dat ik alleen moest eten en/of drinken waren helemaal niet eng, sterker nog; ik had er plezier in. Het waren vier fantastische dagen die ik voor geen goud had willen missen omdat een stemmetje in mijn hoofd influisterde dat het wel eens mis kon gaan.
Ik ga binnenkort voor de vierde keer dit jaar naar Parijs. Ook nu weer alleen. Door mezelf bloot te stellen aan het onbekende heb ik het leukste jaar ooit gehad en ik heb zin om mijn vrienden te zien. Mensen die ik nooit had ontmoet als ik veilig thuis in mijn appartement was gebleven.
Ginny had een blind date: 'Een verkeerd antwoord kan al schluss betekenen'
