Cheryl Hartmeijer (32) werkt al vier jaar in de postmortale zorg, de laatste zorg voor een overledene. Op een normale werkdag haalt ze de lichamen op, maakt ze mooi met kleding en make-up, en legt ze in hun kist.
Cheryl geeft in een interview met LINDA.meiden een kijkje achter de schermen van een overledenen verzorger.
Ze verliet haar baan in de ouderenzorg voor de postmortale zorg. “Ik was eerst bang dat ik er misschien niet tegen zou kunnen, maar dat viel uiteindelijk mee. Het is het laatste wat je nog kunt doen voor iemand. Mensen denken dat het heel verdrietig werk is, maar het gaat met een lach en een traan.”
Op een normale werkdag moet Cheryl 24 uur beschikbaar zijn, want je weet maar nooit wanneer er iemand overlijdt. “Ik kom het lichaam ophalen, tenzij ze willen dat het thuis wordt opgebaard. Ook maak ik ze op en dat vind ik het mooiste om te doen. Soms komen families binnen die zeggen dat het echt op hun moeder lijkt en daar doe ik het voor.”
Eerst deed ze ook politiemeldingen. “Dan kom je bij het plaats delict en ben je ter plekke bij een moord, zelfdoding of ongeluk. Onder begeleiding van de politie haal ik het lichaam op en breng het naar het politiemortuarium. Er zijn veel spoormeldingen en dat ruimen wij ook op. De eerste keer kon ik gewoon niet beseffen dat het een echt mens was. Ik probeer er altijd zo min mogelijk over te weten en mijn gevoel uit te schakelen.”
Cheryl is ook degene die bepaalt of iemand nog toonbaar is voor zijn of haar familie. “Vaak spelen we met licht om een persoon er levendiger uit te laten zien, maar soms is dat heel lastig, bijvoorbeeld na een ongeluk. Blauwe plekken en sneeën kunnen we verbergen. Ik zou eventueel ook kunnen hechten, maar we hebben ook een keer alleen een hand opgebaard.”
Het lijkt misschien triest werk, maar volgens Cheryl is het dat niet. “Ik lach ook met mensen. Zo kwam ik een keer bij een familie aan en grapte ze dat ik rustig aan kon doen, omdat de persoon toch al was overleden. Dat breekt het ijs.
Vaak zijn het ouderen of mensen die zijn overleden aan een ernstige ziekte. Toch komt ze ook heftige, onverwachtse sterfgevallen tegen. “Het raakt mij heel erg als een moeder haar kind wegbrengt. Dat verdriet voel je. Ik kan mij er gelukkig ook vanaf zetten en inzien dat het mijn werk is, anders zou ik dit beroep niet kunnen doen.”
Met haar baan komt ze constant in aanraking met de dood en dat heeft haar visie veranderd. “Ik ben niet bang voor de dood, maar ben dingen wel anders gaan waarderen. Ik geniet meer van de kleine dingen in het leven. Het kan tegenzitten en een keer mopperen mag, maar blijf er niet in hangen, want voor je weet kan het voorbij zijn.”
Ambulanceverpleegkundige Sabine (26) deelt haar werk via TikTok: 'Ik had nooit gedacht dat de filmpjes viraal zouden gaan'
