Leonie van Tongeren (42) en haar vriend prijzen zich gelukkig met een zoon en hopen op een tweede liefdesbaby. Ze zijn ‘door het dolle’ als die droom – dankzij een ivf-traject – in vervulling gaat. Wat ze dan nog niet weten is dat de bevalling niet van een leien dakje zal gaan.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Ik was door het dolle, maar ook bang toen ik hoorde dat ik zwanger was”, vertelt Leonie. “Ik had eerder meegemaakt dat het niet goed was gegaan. De maandag na het goede nieuws begon ik hevig te bloeden. Ik ging er vanuit dat ik een miskraam had gehad.”
Tijdens een controle in het ziekenhuis blijkt dat echter niet het geval te zijn. “Er was een hartslag, maar zwak en mijn HCG-waarde verdubbelde niet met de juiste hoeveelheid. De kans op een miskraam was groot, hoorden we. Wat voor extra stress zorgde was dat dit onze laatste ivf-poging was. Hierna kwamen we niet meer voor een nieuwe ronde in aanmerking. We hoopten op het beste, maar hielden rekening met het ergste. Pas met ongeveer 18 weken zouden we meer duidelijkheid krijgen.”
De NIPT-test en controles zijn goed en het kindje ontwikkelt zich naar behoren. “Het begin was stressvol, maar daarna kon ik ontspannen.” Voorzichtig begint ze met de voorbereiding op haar bevalling in thuisland Noorwegen. “Ik zou in het ziekenhuis bevallen, omdat ik bij mijn eerste bevalling twee liter bloed was verloren. Ik hoopte op een keizersnede, maar daar zijn ze in Noorwegen huiverig voor.”
Leonies baby is groot. “De artsen wilden daarom dat hij een week eerder gehaald zou worden.” Dat brengt logistieke uitdagingen met zich mee. “We wonen in het buitenland en hebben geen van beiden familie in de buurt. Twee bevriende stellen zouden paraat staan om onze zoon op te vangen, maar zij waren vanwege de herfstvakantie allebei weg. Ik begon hem te knijpen. Ik vroeg mijn moeder om langs te komen. Het lukte haar gelukkig op tijd om bij ons te zijn.”
“Mijn vliezen braken twee weken voor de uitgerekende datum. Ik dacht: misschien beval ik toch nog spontaan, maar er gebeurde niks. De artsen besloten dat ik ingeleid moest worden, omdat de kans op een infectie anders te groot zou worden. In eerste instantie gebeurde er weinig, tot ik oxytocine toegediend kreeg. Toen ging het ineens reuze snel. Binnen een uur had ik mijn baby in mijn armen. Vrijwel meteen nadat hij geboren werd, begon ik te bloeden. Ik kreeg medicatie, maar dat hielp niet, dus werd ik naar de operatiekamer gereden.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Gerlienkes man mocht niet bij de keizersnede zijn: 'Hij zag onze baby ineens in een karretje voorbijkomen'
Haar ziekenhuisbed wordt met haast door de gangen van het ziekenhuis gereden. “We moesten met een speciale lift voor spoedgevallen, maar die deed het niet. De arts zat op mijn bed en duwde hard op de wond. Ik ben met een omweg alsnog naar de operatiekamer gereden. Eenmaal daar bleek de anesthesist er niet te zijn. De verpleegkundige had de verkeerde alarmcode ingetoetst waardoor de man niet was opgepiept. Kostbare tijd ging verloren, hoeveel weet ik niet precies, maar uiteindelijk kwam hij en kon ik geopereerd worden.” Leonie wordt onder narcose gebracht. Een deel van haar placenta is achtergebleven in haar baarmoeder en wordt verwijderd. Een paar uur later wordt ze herenigd met haar vriend en baby. “Mijn pasgeboren zoon werd aangelegd en ik kon meteen borstvoeding geven.”
De moeder is bij de geboorte van de placenta drie liter bloed verloren. “Het voelde alsof ik door een vrachtwagen was overreden. Ik kreeg twee keer een bloedtransfusie en een groot infuus met ijzer. Ik wilde de baby oppakken als hij huilde, maar dat kon niet. Was totaal afhankelijk van mijn vriend en het ziekenhuispersoneel. Eenmaal thuis duurde het lang voordat ik mijn energie weer terug kreeg. De borstvoeding kwam niet op gang en de hechtingen lieten los, waardoor ik lange tijd een open wond heb gehad. Over een paar maanden staat er een hersteloperatie gepland.”
Het is een heftige bevalling, niet alleen voor Leonie, maar ook voor het ziekenhuispersoneel. “De chirurg vertelde mij achteraf dat het ook voor haar traumatisch is geweest, doordat de lift het niet deed en de anesthesist per ongeluk niet was opgepiept. Er zijn stappen gezet om dergelijke fouten in te toekomst te voorkomen. Ook ben ik uitgenodigd om over een paar maanden langs te komen om over de ervaring te praten.”
Inmiddels is de bevalling van zoon Liam een half jaar geleden. “Ik ben blij dat de kleine man er is en dat deze pittige periode achter ons ligt. Ondanks dat het best een shitshow is geweest, kijk ik er positief op terug. Ik heb veel hulp en steun gehad van mijn familie, ik heb hier in Noorwegen bijna een jaar verlof dus ruim de tijd om goed te herstellen en de nazorg in het ziekenhuis was fantastisch. Bovendien hebben we nu – na heel ivf-behandelingen, drie miskramen, meerdere operaties en twee zware bevallingen, eindelijk waar we al die tijd op hoopten: twee prachtige kinderen. We kunnen de ellende achter ons laten en nu echt genieten van onze mannetjes.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Geboortecoach Linda had meerdere miskramen: 'Ik heb gevoeld hoe prachtig én hard de natuur kan zijn'
