Evi van Dijk – van Kooten (30) is ontzettend blij als ze, na een eerdere miskraam, opnieuw in verwachting blijkt te zijn. Haar zwangerschap verloopt voorspoedig en de controles zijn goed. Niets wijst op afwijkingen. Toch bevalt ze van een jongen met het syndroom van Down.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“We hadden een huis gekocht en zaten midden in een verbouwing”, blikt Evi terug. “Dat zorgde voor stress.” Toch heeft ze een prettige zwangerschap. “De NIPT-test mislukte en moest opnieuw. Maar alles was goed, ook tijdens de controles. Al bleek tijdens de 20 weken-echo dat de baby geen maagvulling had. Ik ben gaan googelen. Kwam van alles tegen, onder andere het syndroom van Down. Dat baarde me zorgen en ik vroeg me af wat er aan de hand was. Ik moest naar het ziekenhuis voor een vervolgonderzoek, maar daar kwam niks uit. Ik had geen reden om me zorgen te maken en liet het dus los.”
Last van gekke kwalen heeft ze niet. “Wel kwam ik veel aan: ruim 25 kilo. Mijn overtollige kilo’s zaten in de weg. Ik was uitgerekend op 21 december 2023 en zag mezelf al ontploft aan het kerstdiner zitten. Omdat de buik van de baby groot was, mocht ik gelukkig al met 38 weken ingeleid worden.”
De aanstaande moeder ziet enorm op tegen de bevalling. “Vriendinnen zeiden van tevoren dat er een rust over me heen zou komen op het moment dat ik zwanger zou raken, maar dat was niet het geval. Ik wilde in het ziekenhuis bevallen. Het enige dat me geruststelde, was het uitzicht op een ruggenprik. Ook vond ik het fijn dat ik wist wanneer het ging gebeuren. Ik zou een ballonnetje krijgen en daarna weer naar huis gaan, maar eenmaal in het ziekenhuis werd ik naar mijn kamer gebracht en moest ik meteen aan een CTG-scan. Huh, ik zou toch naar huis gaan? Niet dus. Ik had nog geen ontsluiting, dus kreeg ik pillen. Aan het einde van de dag begon het een beetje te rommelen.”
Maar het gaat allesbehalve snel. “Ik kreeg nog twee keer medicatie. Toen pas kreeg ik heftige weeën. Toch had ik aan het einde van de dag slechts één centimeter ontsluiting. Ik kreeg pijnstilling en slaapmedicatie, zodat ik een goede nacht zou kunnen maken. De volgende dag zouden we verder gaan.”
Evi slaapt diep en wordt wakker met goede hoop. “Maar de volgende ochtend had ik nog steeds maar één centimeter ontsluiting. Ik kreeg opnieuw medicatie. Om 12.00 uur kreeg ik heftige weeën en om 15.00 uur braken mijn vliezen. Inmiddels had ik drie centimeter ontsluiting. Ik heb een ruggenprik gevraagd, die kreeg ik een uur later. Om 22.00 uur zat ik eindelijk op 10 centimeter ontsluiting en mocht ik gaan persen. Mijn partner en schoonzus waren erbij, zij is verloskundige. Ook de verloskundige van het ziekenhuis was aanwezig, omdat ik medisch was. De sfeer was ontspannen. Om 00.28 uur is Mozes geboren. Hij werd op mijn borst gelegd, maar was zo slap als een lappenpop. De verloskundige drukte op de noodknop en hij werd meteen weggehaald.”
Toch maakt Evi zich niet meteen zorgen. “Ik zat in een roes. Vond zijn oogjes zó schattig en besefte niet dat hij te lang niet huilde. Ik dacht dat dat kwam doordat hij moest bijkomen van de bevalling, ik had tenslotte tweeënhalf uur geperst. Ik was bang dat ik uitgescheurd was. Toen ik hoorde dat mijn placenta vastzat en ik naar de operatiekamer moest dacht ik: prima, doe maar en breng mij maar onder zeil. Konden ze me meteen hechten.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Sanne kon in geen enkel ziekenhuis terecht en beviel in de auto: 'We zaten nog niet op de ring en ik kreeg al persdrang'
Evi wordt naar de operatiekamer gebracht en onder narcose gebracht, zodat de placenta operatief verwijderd kan worden. “Ruim een half uur later kwam ik bij in de uitslaapkamer. Ineens was mijn zus daar. Ik had geen idee hoe het met Mozes ging. Ik maakte me niet meteen zorgen, aangezien ik wist dat hij geen zuurstoftekort had gehad. Toen ik vroeg hoe het met hem ging, viel er een stilte. Ik wist meteen dat er iets aan de hand was. Daarom hadden mijn man en schoonzus mijn zus gebeld. Mijn man vertelde dat onze zoon het Downsyndroom heeft. Ik werd helemaal naar, wilde meteen naar hem toe. Hij lag in een couveuse met alle toeters en bellen.”
Ze ziet er enorm tegenop om haar ouders te bellen en vraagt haar zus om het nieuws te brengen. “Ik wilde blij zijn, maar ik wist niet wat ik voelde en wat ik dacht. Natuurlijk sloot ik hem meteen in mijn hart. Als we dit van tevoren hadden geweten hadden we geen andere keuze gemaakt, maar we waren door het nieuws overvallen en moesten schakelen. Je beeld van de toekomst verandert. Ik was niet in staat om iemand te bellen. De eerste dagen hebben we het nieuws alleen voor onszelf en onze families gehouden. Pas na twee dagen deelden we het met de buitenwereld.”
Evi en Mozes blijven vier dagen in het ziekenhuis. “Hij lag naast mij aan slangetjes, maar was zo mooi, zo perfect. Hoe kon het zijn dat hij een verstandelijke beperking had? Ik vond het lastig. De verpleegkundigen zorgden heel goed voor ons en er kwam veel familie langs. Het voelde als een liefdevolle bubbel. Met de kerstdagen waren we weer thuis. Onze kraamtijd was ontspannen. Omdat we een kindje hadden gekregen met het syndroom van Down durfden veel mensen niet te appen of langs te komen. Dat was voor ons eigenlijk heel relaxed, omdat we daardoor veel tijd met ons gezin konden doorbrengen.”
Maar na anderhalve week thuis gaat het mis. “Mozes trok zijn borstkas in bij het ademen. Voor de zekerheid heb ik de huisartsenpost gebeld. Middels een videogesprek werd ik te woord gestaan. ‘Blijf aan de lijn, houd hem rechtop, we bellen nú een ambulance’, werd er gezegd. Een dikke week lag hij in het ziekenhuis met een flinke verkoudheid, maar hij herstelde goed. Ik heb daarna echt van mijn kraamtijd genoten. Het was winter en ik bracht hele dagen knuffelend met hem door.”
Volgens Evi is het nooit eerder voorgekomen dat het syndroom van Down niet uit de NIPT-test kwam. “Er wordt twee keer gescreend. Bij de eerste keer kwam er uit de ene test het syndroom van Down en bij de andere niet. Dat zorgde voor een foutmelding, waardoor ik nog een keer bloed moest prikken. Toen gebeurde hetzelfde. Door een beslisboom (een overzicht van mogelijke uitkomsten van een reeks gerelateerde keuzes, red.) is besloten dat de test negatief was. Ook bij de 13 weken-echo en 20 weken-echo was niks te zien, omdat zijn nekplooi gemiddeld was. Achteraf realiseerden we ons dat we wel vaak hebben gezien dat hij zijn tongetje uit zijn mond had. Dat vonden we destijds schattig.”
Evi en haar man hebben er geen moeite mee dat Mozes Down heeft. “Je leest weleens dat mensen zeggen dat hun leven op hun kop staat, maar dat ervaar ik niet zo. Ons leven is niet drastisch veranderd. Mozes is nu 14 maanden oud. Hij is vrolijk, kruipt, staat en brabbelt. We zijn dol op hem. Hij gaat naar een regulier kinderdagverblijf en we hebben hem ingeschreven bij een reguliere basisschool. Mocht dat straks niet haalbaar zijn, zien we dat dan wel weer. En in juni gaan we een verre reis maken. We doen alles wat binnen onze mogelijkheden ligt en genieten met volle teugen.”
Dit artikel kwam op 1 april 2025 voor het eerst online op LINDA.nl.
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Verdoving werkte niet tijdens keizersnede van José (34): 'Mijn hartslag sloeg op hol'
