Door de klachten moest ik na 23 weken stoppen met werken en bij 27 weken zijn Wouter en ik, met toestemming van de verloskundige, naar Spanje gevlogen. Dat verliep gelukkig zonder problemen. Drie weken daarna kreeg ik dan ook toestemming om met mijn ouders en zus naar Frankrijk te rijden. Mijn zus en ik zouden vijf dagen blijven en op 26 juni om 15.00 uur terugvliegen.”

Frankrijk

“We hadden een paar fijne, rustige, dagen, maar op 26 juni ging het mis. Ik had die nacht buikpijn en belde in de ochtend met de verloskundige. Zij raadde aan om naar het ziekenhuis te gaan, maar ik wilde me niet aanstellen en de laatste dag niet verpesten. Na met pijn door een dorpje gelopen te hebben, trok ik het echter niet meer en zijn we rond 12.00 uur naar een ziekenhuis gereden.

‘This is not good’, was het eerste dat de verloskundige daar zei. Ik schrok me kapot. Gaat mijn kind dood? Ze sprak slecht Engels en ik werd totaal niet gerustgesteld. Rond 14.00 uur kreeg ik te horen dat ik 3 centimeter ontsluiting had en niet meer mocht vliegen. Die avond zou ik mijn zoontje op mijn buik hebben. Vanaf dat moment was ik in shock en dat heeft weken geduurd.”

Artikel gaat verder onder de foto.

Dewi 24 juni in Frankrijk.

Horrorziekenhuis

“Mijn moeder en ik werden met sirenes naar een ziekenhuis in Bordeaux gebracht. Vervolgens kwamen we aan in een kamer met kapotte kabels op de grond en scheuren in de muur… Echt een horrorziekenhuis. Wouter reed ondertussen met zijn broer zo snel mogelijk naar Schiphol terwijl zijn ouders vliegtickets boekten. Op het vliegveld werd nog omgeroepen dat hij moest haasten, maar gelukkig heeft hij kiele kiele zijn vlucht gehaald.”

Lees ook
Mireille was zwanger in dertien landen: ‘Ik had geen idee hoe, maar het zou goed komen’

De Bevalling: ★

Spoedbevalling

“In Bordeaux werd ik aan alle kanten geprikt en moest ik voor mij onbegrijpelijke Franse formulieren ondertekenen. Rond 21.20 uur was Wouter eindelijk bij me en om 21.40 uur kreeg ik een ruggenprik. Ook dit ging fout. De hartslag van ons zoontje daalde en het was te laat voor een keizersnede. De hele kamer stroomde vol met Frans schreeuwende mensen; ik moest met spoed bevallen.

Ze hebben onze zoon met middeleeuwse praktijken uit me moeten halen. Zo werd Mace op 26 juni 2019 om 21.50 uur geboren na precies 31 weken zwangerschap. Na hem 2 seconden gezien te hebben werd hij meegenomen ter controle. Ik was emotieloos, niet blij en niet verdrietig. Daar lig je dan, niet wetende wat er met je baby gebeurt.”

Lees ook
Marchella is bevallen in Zweden: ‘Je krijgt hier geen kraamzorg’

De Kraamweek: ★

Fragiel

“Pas na 4,5 uur mocht ik naar Mace op de IC Neonatologie. Wat er toen door me heen ging was verschrikkelijk. Ik heb heel hard gehuild toen ik hem aan alle apparatuur zag liggen. De volgende dag had ik hem op mijn borst en was ik zo bang om hem te breken. Zo fragiel was hij, onwerkelijk.

Mace heeft in totaal zestien dagen in het Franse ziekenhuis gelegen. De artsen waren gelukkig goed voor hem. Voor mij werd er echter totaal niet gezorgd en naar Wouter werd al helemaal niet omgekeken. We leefden die dagen in angst en deden er alles aan om zo snel mogelijk naar Nederland te kunnen.

Artikel gaat verder onder de foto.

Naar Nederland

Op 12 juli was Mace sterk genoeg om te reizen. We gingen per ambulance naar het vliegveld, per privévliegtuig naar Rotterdam en weer per ambulance naar het ziekenhuis in Gouda. Daar werden we eindelijk gerustgesteld. Het ging goed met Mace en we kregen antwoord op al onze vragen.”

Artikel gaat verder onder de foto.

Depressief

“Naast alle onzekerheid rond Mace hadden we ook te maken met andere gezondheidsproblemen bij familieleden. Mijn moeder kreeg een hartinfarct, mijn schoonmoeder werd geopereerd aan een hersentumor en Wouter heeft een nacht in het ziekenhuis gelegen wegens hartproblemen. Daarbij is mijn oma in deze periode overleden.

Als ik nu terugkijk, denk ik dat ik in die tijd depressief was. Ik was meer dan oververmoeid en viel veel af. Ik zat echt in overlevingsmodus en had weinig gevoel. Ook niet bij Mace. Het leek alsof ik voor andermans baby aan het zorgen was. Dat vond ik heel moeilijk, maar ik hield me groot.”

Artikel gaat verder onder de foto.

Nog niet naar huis

“Na een week in Gouda heeft Mace zeven weken in Capelle aan den Ijssel gelegen. Toen hij eindelijk naar huis mocht, hielden de artsen hem toch nog een week in het ziekenhuis omdat Wouter en ik niet stabiel genoeg waren. Dat vond ik toen heel erg, maar nu ben ik er alleen maar blij mee. De Nederlandse artsen zijn allemaal zo aardig geweest en hebben geweldig geholpen.”

Artikel gaat verder onder de foto.

Nu

“Op 2 september mocht Mace echt mee naar huis. Ik kon het me bijna niet voorstellen. Het was mooi en eng tegelijk, maar gelukkig ging alles goed. Ik heb nog wel lang in die overlevingsmodus gestaan. Pas toen Mace ongeveer vier maanden was kon ik genieten. Inmiddels gaat het een stuk beter met me. We hebben heel veel gehad aan de mensen om me heen die álles voor ons deden.

Mace heeft nog wat extra hulp, maar hij is over het algemeen gezond. Het is een heerlijk ventje. Echt een lachebekkie en heel sterk, een vechtertje. We zijn ontzettend dankbaar dat het allemaal goed is gekomen. Ik ben hartstikke trots, en ben nog nooit zo verliefd geweest op iemand. Waar ik in het begin moeite had om iets voor hem te voelen, is nu het tegenovergestelde aan de hand.”

Artikel gaat verder onder de foto.

Lees ook
Renée beviel op vakantie in Spanje van haar doodgeboren tweeling

Vakantie tijdens zwangerschap

“Ik zou zelf niet snel meer op vakantie gaan tijdens een zwangerschap, maar iedereen moet gewoon doen wat goed voelt. In Spanje waren er bij mij ook geen problemen. Wie verwacht nou dat-ie met 31 weken gaat bevallen? Het was een verschrikkelijke periode die ik nooit meer wil meemaken, maar ik heb er het allermooiste voor teruggekregen.”

Oproep

Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: verena.verhoeven@linda.nl.