Acht maanden geleden stond de politie voor de deur van Arlinda (60). Haar zoon Fabrizio, toen bijna 35 jaar, was dood aangetroffen in zijn appartement. Hij had een depressie en andere psychische klachten, ontdekte ze later.
Trigger warning: dit artikel gaat over psychische klachten en suïcidaliteit.
Al in zijn puberteit merkt Arlinda dat het niet helemaal goed gaat met haar zoon, vertelt ze. Fabrizio heeft veel woedeaanvallen en zegt dat hij ‘in deze nepwereld niet wil leven’. Arlinda belt de huisarts, maar die doet niks. “Ik heb de dokter vaak geconfronteerd, maar kreeg geen antwoord. Ik wist dat er iets mis was, maar niemand luisterde naar me.”
Er volgen zo’n twintig moeizame jaren, voor zowel Fabrizio als zijn moeder. “Tien jaar geleden had hij een psychose. Hij beweerde dat ik een pistool had en op hem wilde schieten, terwijl ik nog nooit in mijn leven een pistool heb gezien. Jaren later liet hij de politie mijn deur intrappen, omdat hij hen had verteld dat ik onder de drugs en alcohol zat.
Diezelfde politie stond in april aan mijn deur om te zeggen dat Fabrizio dood was aangetroffen in zijn appartement. Ik heb ontzettend moeilijke jaren gehad met die jongen, maar ik had liever vijftig moeilijke jaren gehad dan hem moeten begraven. Onze relatie was stormachtig, maar er was ook veel liefde. Als hij me een hartje stuurde, hield dat me op de been.”
Patricia verloor dochter Dalisay (15) aan anorexia: 'Grootste angst werd werkelijkheid'
“Als moeder had ik natuurlijk wel in de gaten dat het niet goed met hem ging. Een maand vóór zijn dood zei hij aan de telefoon: ‘Mama, mijn hoofd zegt dat ik er een einde aan moet maken.’ Maar ik had niet verwacht dat hij het zo vroeg zou doen. Ik dacht: als het ooit gebeurt, dan ben ik er al lang niet meer.”
Op papieren in Fabrizio’s huis vindt ze later dat haar zoon gediagnosticeerd is met een depressie en bipolaire stoornis. “Als ik dat had geweten, had ik er meer op aangedrongen dat hij hulp moest zoeken. Ik had hem kunnen helpen met het verzamelen van geld voor een behandeling. Het geld voor de begrafenis was ook genoeg geweest om hem te genezen van zijn depressie.”
Na zijn overlijden leeft Arlinda maandenlang in een waas. “Ik voelde me bevroren. Ik moest hem identificeren en de begrafenis regelen, maar alles ging op de automatische piloot. Ik had zo veel vragen. Waarom ik? En waarom had hij het me niet verteld?”
“Ik gun dit niemand, maar er zijn duizenden mensen zoals ik”, vertelt Arlinda. Ze maakt zich zorgen om het taboe op mentale gezondheid, dat extra groot is voor mannen (van kleur). “Fabrizio lijkt een beetje Marrokaans, dan heb je sowieso al een stempel. Ik ben bang dat hij daardoor minder serieus werd genomen. Het helpt niet dat het lastig is om uit te leggen hoe een depressie voelt. En als je het al vertelt, geven mensen meteen advies. De maatschappij moet beter leren luisteren.
Het is nu acht maanden geleden, maar iedere dag is nog steeds overleven. Alles is zwart, het voelt alsof er een lichaamsdeel geamputeerd is. Ik word nooit meer compleet. Het liefste wil ik mijn hoofd leegmaken van alle ellende, maar ik wil de herinneringen aan hem ook niet vergeten. Ik hoop dat ik mettertijd aan hem terugdenk met een glimlach in plaats van een pijnlijk hart. Ik gunde hem rust en geloof dat hij dat nu heeft.”
Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 0800-0113 (dit kan 24/7) of ga naar www.113.nl.
Antwan (46) verloor zijn echtgenote aan zelfdoding: 'Gevangen tussen liefde en wanhoop'
