Abortus

Anne heeft met haar partner twee zoontjes van 1 en 3 jaar oud. Ze was van plan een spiraal te nemen maar raakte zwanger terwijl ze op haar eerstvolgende menstruatie wachtte, het juiste moment om ‘m te laten zetten. Ze nam een morningafterpil, maar deze werkte niet. Wat nu? “We wisten al dat we geen derde wilden, daar hadden we al gesprekken over gevoerd. Toen bleek dat ik zwanger was hebben we er – los van elkaar – nog wel extra over nagedacht,” vertelt Anne.

“We hebben onszelf expres laten twijfelen,” vervolgt ze. “Ik vond dat we ook open moesten staan voor de optie om het wél te houden, maar onze mening veranderde niet. We zijn unaniem gelukkig met onze twee jongens, ons gezinnetje is compleet. Het leven komt eindelijk weer een beetje uit de wachtstand, dat willen we niet weer overhoop gooien.”

Oordeel

Haar keuze deelt Anne liever niet met vrienden en familie. “We kennen stellen die moeite hebben met zwanger worden en al jaren in zo’n traject zitten. Het voelt als een dolk in hun rug steken, als we dit vertellen. Ik houd het stil uit respect voor hen, maar misschien ook wel omdat ik geen zin heb in andermans oordeel.”

Voor haar gevoel begrijpen mensen het wel als je vindt dat een gezin compleet is, en je kiest voor een spiraaltje of sterilisatie. “Maar zodra abortus genoemd wordt, verdwijnt dat. Er ligt echt nog een taboe op. Maar ik sta achter mijn keuze en heb deze heel bewust gemaakt. Ik voel me er ook niet schuldig over.”

Normaliseren

Anne hoopt dat de keuze voor abortus nog verder genormaliseerd wordt. “Voordat ik de kliniek instapte wist ik ook niet dat vrouwen zoals ik het vaakst voor abortus kiezen. Er wordt weinig over gepraat, ook door de mensen die er geen spijt van hebben. Daarom deel ik mijn verhaal: ik vind het belangrijk dat mensen er meer op vertrouwen dat iedereen de juiste keuze maakt voor zichzelf.”

* Anne’s echte naam is bij de redactie bekend.

Lees ook
Ons beeld van abortus is gedateerd: ‘Niet zo veel tienermeisjes, wél dertigplus vrouwen’