In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week is dat Angelique Roos (48).
Haar man René maakte ruim een jaar geleden een einde aan zijn leven.
Trigger warning: dit artikel gaat over psychische klachten en suïcidaliteit.
“René was mijn grote liefde”, vertelt Angelique. “Ik was begin dertig toen ik hem leerde kennen bij het bedrijf waar ik kwam werken. Het was liefde op het eerste gezicht. We konden het goed vinden. Gingen vaak met een groepje wandelen tussen de middag. Heel toevallig waren wij soms nét iets eerder dan de rest en gingen we vervolgens samen op pad.”
Ze is dan ook dolblij als hij grapt dat ze wel een etentje heeft verdiend. “Er was alleen een probleem: ik was getrouwd. Thuis zei ik dat ik met collega’s ging eten, maar ik ging alleen met René dineren. René was leuk, gezellig, sportief én ontzettend charmant. Hij hielp mij uit mijn jas en hield de deur voor mij open. Toen ik op de terugweg mijn arm in die van hem wilde steken, sloeg hij zijn arm om mijn schouder. Toen wist ik het zeker: hij vindt mij ook leuk.”
Vanaf dan gaat het razendsnel. “Eind januari gingen we uiteten, eind februari was ik weg bij mijn toenmalige partner en trok ik bij René in. Hoewel ik rechtstreeks uit een relatie kwam en hij acht jaar alleen was geweest, ging het ontzettend goed. We dansten door het leven.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Maar het is niet alleen rozengeur en maneschijn. “René had een zware jeugd gehad. Hij was geestelijk en lichamelijk mishandeld en had geen contact meer met zijn ouders, broers en zussen. Ondanks zijn geschiedenis was hij zelf ontzettend liefdevol. Als ik ging werken, deed hij een briefje bij mijn broodtrommel, hij scheef rijmpjes en liet – als hij niks anders voor handen had – een boodschap voor mij achter op een koffiefilter.”
René is een harde werker. “Hij heeft het huis waarin wij woonden volledig verbouwd. Maar dat harde werken vergde zijn tol. In 2013 ging zijn beresterke lijf protesteren. Hij belandde in een burn-out. Het kostte hem al moeite om zijn koffiekopje in de vaatwasser te zetten.”
Daphna's zus overleed aan niet-natuurlijke hartstilstand: 'Vertrouwen in het leven deels verloren'
Angelique doet wat ze kan om hem te ondersteunen, maar niet iedereen heeft begrip voor zijn situatie. “Het leverde veel weerstand op bij zijn baas. Hij vond dat hij zijn uren weer moest opbouwen en dreigde met een loonstop. René heeft gestreden tot hij erbij neerviel, maar na twee jaar besloot hij weg te gaan. We hoopten dat er dan rust zou komen. Maar toen hij de tijd had om alles te laten bezinken, drong het pas écht tot hem door wat er allemaal was gebeurd en wat hij had meegemaakt. Hij was continu aan het piekeren. Zijn hoofd stond nooit stil.”
Ze blijven zoeken naar een oplossing. “Medicatie hielp niet goed genoeg en hij had therapie gehad, maar niet met het gewenste resultaat. Hij was snoeihard voor zichzelf. Hij dacht dat het zijn eigen schuld was en nam het zichzelf kwalijk.”
Hoe zwaar het leven hem ook valt, Angelique is zijn licht in de duisternis. “Hij zei heel vaak: ‘Alles is zwart en somber, maar jij niet’. Dat was mooi, maar gaf ook veel druk.”
Tekst gaat verder onder de foto.
“Het ging niet goed met hem”, vervolgt ze. “Hij was angstig en ging nauwelijks nog de deur nog uit. Hij twijfelde overal aan wist zeker dat ik bij hem weg zou gaan. Elke dag zei ik tegen hem: ‘Ik hou van jou, ik blijf bij jou, het komt goed’. Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat zijn depressie weer over zou gaan.”
Het is vrijdag 4 maart als Angelique boodschappen gaat doen. “Anderhalf uur later kwam ik thuis, maar hij kwam niet naar de voordeur. Dat vond ik vreemd, we zouden samen naar de markt gaan. Ik zette mijn tas neer en deed mijn jas uit. Toen ik naar boven liep, zag ik een stoel staan. Ik schrok. Toen ik verder liep zag ik dat René zichzelf op de overloop had opgehangen.”
Angelique raakt in paniek: “Ik begon te gillen. Mijn buurman haastte zich naar mij toe. ‘Bel 112, René heeft zich opgehangen’, riep ik. We maakten hem los, de buurman gaf hem hartmassage, ik heb hem beademd. ‘Laten we maar stoppen, het heeft geen zin meer’, zei ik, maar hij wilde doorgaan tot de hulpverleners er waren. De ambulance, politie en brandweer waren snel ter plaatse. Ze vertelden mij wat ik al wist: ze konden inderdaad niks meer doen. Het is het meest vreselijke wat ik ooit heb meegemaakt.”
Ineens is haar grote liefde er niet meer. “Hij had het huis opgeruimd, de telefoon hing aan de oplader en de kat had brokjes. Hij had zelfs muziek voor mij opgezet. Ik ben blij dat hij thuis was en niet voor de trein is gesprongen. Niemand anders had hem mogen vinden, hij was míjn man.”
Angeliques verloofde overleed voor de bruiloft: 'De grond zakte onder mijn voeten vandaan'
Boos is ze nooit geweest. “Ik heb zijn lijden van zo dichtbij meegemaakt. Het was ongelofelijk zwaar. Soms huilde hij als een wolf. Hij wilde niet dood, maar hij wilde dat die gekmakende gedachtes ophielden. Als hij dit moment niet had uitgekozen, was het op een ander moment gebeurd.”
Ze mist haar man verschrikkelijk. “Zijn liefde en warmte. René kende mij, hij vond mij goed zoals ik was. Ik doe het misschien best goed nu, maar zonder hem vind ik er niks aan. Ik zou zo graag nog een keer met hem knuffelen, met hem praten of samen een kop koffie drinken. Ik mis de vanzelfsprekendheid die je in een goede relatie hebt, het bij hem thuiskomen.”
Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 0800-0113 (dit kan 24/7) of ga naar www.113.nl.
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
Ingrids vader overleed aan alvleesklierkanker: 'Er was niks meer aan te doen'
