Als Amber Hollemans (22) eind augustus van werk naar huis rijdt wordt ze aangereden door een bestuurder die onder invloed is. Ze belandt in de vangrail waarna haar hond Guus kwijtraakt.
LINDA.meiden belt haar om te vragen hoe het nu met haar en Guus gaat.
“Ik reed ongeveer 90 kilometer per uur, toen ik ineens piepende banden hoorde en van links door een Mercedes van de weg werd gereden. Ik hoorde achteraf dat hij tussen de 130 en 150 kilometer per uur reed, had gedronken en helemaal geen rijbewijs had. De auto van de dader sloeg over de kop en ik draaide met mijn auto over de snelweg en belandde in de vangrail.”
“De eerste momenten voelde ik eigenlijk niks door de adrenaline, maar ik merkte dat er veel mensen op ons afkwamen rennen over de snelweg heen om te helpen. Doordat ik vastzat in de auto moest ik er door de brandweer uitgeknipt worden. De achterportier kon nog wel open, waardoor mensen mijn hond Guus wel uit de auto konden bevrijden.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Omstanders halen Guus uit de auto, maar doordat hij zo van alle commotie schrikt trekt hij zichzelf los uit zijn halsband. “Hij is gaan rennen en doordat mensen achter hem aan renden om hem te vangen, werd hij alleen maar banger. Ik zat op dat moment nog in vast in mijn auto. Guus was nergens meer te bekennen.”
Amber wordt met spoed naar het ziekenhuis gebracht, waar ze toevallig die ochtend nog aan het werk is geweest. “Ik had een hersenschudding, een flinke kneuzing in m’n bekken waardoor ik twee weken niet kon lopen en een forse whiplash.”
Cheryl (32) is postmortale verzorger: 'Ik ben soms ter plekke bij een moord of ongeluk'
Vanuit het ziekenhuis kan ze niets doen om Guus te vinden. “De ambulance verpleegkundige had direct al een oproepje op Facebook geplaatst. Toen ik zelf weer iets kon heb ik meteen een oproep geplaatst dat ontzettend vaak gedeeld werd. Inmiddels waren politie, Rijkswaterstaat en de dierenambulance ook al naar hem op zoek. Organisatie Dogsearch Nederland is, omdat ik nog opgenomen was, ’s nachts in mijn huis verbleven voor het geval Guus naar huis zou lopen.”
Er wordt door bekenden én onbekenden met man en macht gezocht naar de hond. “Heel het dorp wist er inmiddels van, dus ik heb alles vanuit mijn ziekenhuisbed gevolgd tot ik weg mocht. Aan het einde van de middag kon ik zelf op pad en ben ik met veel morfine in mijn systeem vanuit de auto gaan zoeken in de hoop dat hij misschien wel op mijn geur zou afkomen.”
Op dat moment is er ook een team met speurhonden op zoek vanaf de plek van het ongeluk. “Zij vonden wel wat aanknopingspunten, maar helaas vonden ze Guus niet. Ik had al die tijd zoveel zorgen over hem. Is hij gewond? Aangereden? Ik dacht ook: ook als hij niet meer leeft wil ik hem heel graag vinden. Al had ik goede hoop dat hij nog leefde.”
Uiteindelijk wordt Guus, twintig uur na het ongeluk, langs een drukke N-weg in de bosjes gevonden door een vrijwilliger. “Hij heeft zich al die tijd op een plekje schuilgehouden. Samen met mijn broertje ben ik naar hem toegegaan, omdat dat bekend voor hem zou zijn. Hij is direct op mijn schoot gaan zitten en er niet meer afgekomen.”
Tekst gaat verder onder foto.
Op dat moment denkt Amber dat Guus’ pootje gebroken is, omdat hij maar op drie poten kon lopen. “Bij de dierenarts bleek dat hij zo extreem hard over de weg had gerend dat zijn voetzolen helemaal ontveld waren en hij daardoor ontzettend veel pijn had. Toch is hij er gelukkig heel goed van afgekomen.”
In de weken daarna kan Amber zelf niet voor hem zorgen, dus verblijft Guus bij haar vader. “Ik heb weken in het donker gelegen vanwege de extreme migraine door de hersenschudding. Op dit moment zit ik nog steeds vrij veel thuis en mijn opleiding ligt stil. Wel werk ik nog twee keer drie uur per week in het ziekenhuis, al is dat vooral voor sociale activiteit. De dagelijkse gevolgen van het ongeluk voel ik nog steeds en dat gaat naar verwachting ook nog wel even duren.”
De daders zijn nog niet vervolgd, maar dat onderzoek is nog niet afgerond. “Ik ben zelf al op verhoor geweest bij de recherche, maar toen moesten de daders nog verhoord worden. De rechtszaak zal ergens volgend jaar plaatsvinden. Wel hoorde ik dat er bij het ongeluk getuigen aanwezig waren die heel boos op hem zijn geworden en zeiden dat er eigenlijk geen gesprek met hem te voeren was. Ik hoorde achteraf ook dat hij in hetzelfde ziekenhuis lag, met politiebewaking voor de deur. Een excuus heb ik nooit gehad en dat vind ik misschien nog wel het lastigste. Hij heeft nooit iets laten horen.”
Yannick werd doodgereden: 'Er zaten 97 seconden tussen laatste appje bestuurder en bellen 112'
