In de laatste aflevering van Redding na de ramp staat het verhaal van Ton (91) centraal. Een bezoekje aan de Westfriese Flora kost hem in 1999 bijna zijn leven. Door verneveld water uit een bubbelbad worden honderden mensen ziek na een gezellig dagje uit.
Minstens 32 van hen overlijden aan de veteranenziekte, vele anderen houden er fysieke en mentale klachten aan over.
In 1993 begint de Westfriese Flora als een bloembollententoonstelling. Het groeit in de jaren daarna uit tot een groots evenement dat in zijn hoogtijdagen meer dan honderdduizend bezoekers naar de veilinghallen in Bovenkarspel weet te lokken. Ton is één van die bezoekers. “Wij gingen er altijd heen. Als je daar binnenkwam, dan kwam je gelijk langs alle bloemen. Elk jaar geniet je weer opnieuw, want er is steeds een andere thema”, vertelt hij voor de camera’s van Redding na de ramp.
“In het tweede gedeelte stonden er ook andere bedrijven. Mijn zus, zwager en vrouw zeiden tegen mij: ‘We hebben het hier wel gezien, we wachten op jou in de hal.’ Toen ben ik vervolgens zelf bij een bedrijfje gaan kijken dat gespecialiseerd was in sauna’s en bubbelbaden. Daar was een verneveling, daar ben ik gaan staan. Dat voelde lekker. Het was warm die dag, dus die verkoeling was heerlijk.”
Wat Ton op dat moment echter niet weet, is dat er in het bubbelbad dat daar staat een dodelijke bacterie zit. Deze bacterie kan de veteranenziekte veroorzaken, een zeldzame longontsteking die ontstaat door toedoen van de legionella-bacterie. “Een paar dagen later ben ik heel ziek geworden. Hoofdpijn, koud en rillerig. Die nacht heeft het bed twee keer verschoond moeten worden. Het kussensloop, het dekbed… alles was nat. Ik was drijfnat.”
De dochter van Ton besluit in te grijpen. “Mijn dochter heeft mij in haar autootje naar het ziekenhuis gebracht. Daar ben ik op de eerste hulp terechtgekomen. Toen hebben ze gelijk gezegd: ‘Je moet worden opgenomen.’ De longarts kwam elke dag om te horen hoe het was. Later die week kwam de dokter weer eens langs, hij zei: ‘De medicijnen zijn aangeslagen, de crisis is voorbij en je zal hier niet meer lang hoeven te blijven.'” Uit de urinetesten blijkt dat Ton de legionella-bacterie heeft opgelopen, maar door de diagnose van de arts heeft hij vertrouwen in een goede afloop.
Eenmaal weer thuis blijkt dat hij vrijwel niks meer kan. “Ik ging naar huis en ik dacht: het zal wel weer lukken. Maar het lukte helemaal niet meer. Ik voelde me een Michelin-mannetje. Ik dacht dat ik een dik hoofd had en dikke armen. Dat was niet zo, maar zo voelde ik me. Ik leek wel een zombie.” Hij gaat in die periode door een diep dal. “Ik werd er heel down van. Ik kwam nog net de trap op, maar de trap af, dat lukte niet meer: ik moest zittend naar beneden gaan.”
Ton wordt in contact gebracht met een medewerker van de gemeente, Frans Kemerink. Volgens zijn vrienden zou deze man hem kunnen helpen om zijn levenslust weer terug te vinden. Ton besluit hem te bellen. “Ik heb hem alles verteld over hoe ik me voelde, dat ik geen toekomst meer zag. Hij heeft heel goed geluisterd. Ik heb aan één stuk door gerateld. Hij zei: ‘Volg de echtheid waarin je gelooft.’ Die kernzin heeft indruk op mij gemaakt.” Ton besluit naar de wijze woorden van Frans te luisteren en pakt langzaamaan de draad van zijn leven weer op. “Ik ben weer gaan wandelen van hier naar het winkelcentrum. En iedere keer heb ik die wandelingen uitgebreid.”
Ton is Frans eeuwig dankbaar voor zijn bemoedigende woorden: “Hij gaf me het zetje om door te gaan en niet de moed te verliezen.” In het programma ontmoeten de twee elkaar, ruim 25 jaar na het telefoontje, in levenden lijve. De heren zijn dankbaar om elkaar te zien. “Echt geweldig”, zegt Frans geëmotioneerd.
De laatste aflevering van Redding na de Ramp kun je terugkijken op NPO Start.
Koos blikt in 'Redding na de Ramp' terug op vliegtuigcrash: 'Ik dacht levend te gaan verbranden'
