Joris Linssen is weer op Schiphol te vinden voor Hello, Goodbye en ook deze keer spreekt hij weer bijzondere mensen, die hun dierbaren aan het opwachten zijn in de aankomsthal.
Zo ook een vader die op zijn zoon Jesse wacht. Die komt terug uit Lombok; hij gaat elk jaar twee à drie maanden naar Indonesië omdat Jesses moeder daar tijdelijk woont.
Jesses moeder en hij zijn niet meer samen, vertelt hij. Het is niet zijn enige zoon; “Ik heb nog twee kinderen. Ik heb een tweeling nog, maar die zijn overleden in de zwangerschap na 39 weken. Dus dat is mijn verleden. Het is 29 jaar geleden, maar het zit nog steeds in mijn lichaam.” Hij heeft het goed verwerkt, dit verlies. Door zijn omgeving, door veel te praten, en veel te lezen. Maar toch blijft het verdriet vers aanvoelen.
“De periode dat zij overleden, dat is volgende maand”, vertelt hij. “Dus dat zit dan weer heel dichtbij. Max en Alex – allebei meisjes.” Het was heel plots, de hele zwangerschap ging goed. Tot 37 weken: “Mijn vrouw voelde weinig meer, dus we zijn naar het ziekenhuis gegaan. En dat is het ergste moment dat je mee kan maken; dat je een echo hebt maar geen geluid hoort.”
Nora (30) ontmoet de donor van haar toekomstige baby in ‘Hello Goodbye’: 'Dit komt gewoon goed'
De dagen erna waren verschrikkelijk, ook omdat zijn vrouw nog zwanger was. “Die kinderen moeten dan gehaald worden. We hebben toen op een begraafplaats in Rotterdam rondgelopen om een plek uit te zoeken, terwijl mijn vrouw nog zwanger was.” Het moment van de bevalling weet hij nog goed: “Dat is het ergste wat er is – dat is onbeschrijfelijk.”
Hij heeft zijn kinderen niet vastgehouden, maar wel gefotografeerd – hij is fotograaf van beroep. In deze tijd ging alles nog analoog, maar daarna geeft hij zijn voorlopig vak op. “Ik moest weg”, zegt hij over zijn verhuizing naar Curaçao, vlak na het overlijden van zijn tweeling. Inmiddels woont hij weer in Nederland, en denkt hij nog elke dag aan ze. “Ik rij elke dag langs het ziekenhuis waar het gebeurd is. Het is 29 jaar geleden. Ik kom er niet los van – en dat hoeft ook helemaal niet. Ik kan er nog steeds tranen om laten, en dat is goed zo. Als je het niet meer voelt, dan is er iets mis met je – in ieder geval met mij.”
Ondanks dat zijn zoon Jesse zijn zusjes niet heeft gekend, voelt dat anders zo. Hij is ermee opgegroeid en heeft zelfs matchende tatoeages met zijn ouders, die zij hebben gezet voor hun tweeling. “Oneindige liefde” voelt hij voor Jesse, vertelt hij trots.
Zijn zoon gaat ook mee naar de begraafplaats, waar ze altijd met z’n drieën heengaan als gezin. Jesse is rondom hun sterfdatum jarig, dus ze vieren ook het leven op de begraafplaats.
En dan is het moment daar dat Jesse door de deuren komt met zijn koffers, en vader en zoon elkaar voor het eerst in maanden weer omhelzen.
Kijk ‘Hello, Goodbye’ terug op NPO Start.
Stel praat over het verlies van hun twee kinderen in 'Hello, Goodbye': 'Je verliest het vertrouwen in de wereld een beetje'
