Begin dit jaar werd Emma op 23-jarige leeftijd getroffen door een herseninfarct. De gevolgen zijn voor haarzelf én de mensen om haar heen soms moeilijk te begrijpen.
Door haar verhaal te delen hoopt ze een steun te zijn voor anderen voor wie ‘niet alles meer vanzelfsprekend is’.
Emma: “Ik was op een borrel van het reclamebureau waar ik werk en ineens voelde ik het duizelen. Het gebeurde vaker in die tijd. Eens per week of misschien zelfs wel om de dag kreeg ik een waas voor mijn ogen, alsof ik scheel keek. Meestal werd na een minuutje alles weer normaal, maar dit keer trok het niet weg.”
“Een collega zag dat ik me niet goed voelde en stelde voor naar buiten te gaan. Ik probeerde haar te volgen, maar voelde m’n benen niet meer. Buiten kon ik opeens nog maar naar een kant hangen en begon ik over te geven. Ik schaamde me dood. Ik dacht alleen maar: iedereen denkt natuurlijk dat ik dronken ben. Dat was op dat moment het enige waar ik mee bezig was.”
“Toen ik zei dat mijn mond begon te prikkelen sloeg mijn collega alarm. De ambulance kwam, maar de situatie werd compleet verkeerd ingeschat. De artsen dachten ook: we zijn op een feestje, dus dit meisje is gewoon dronken. Uiteindelijk werd ik naar huis gestuurd. Toen de situatie de volgende dag onveranderd was, ben ik alsnog naar de huisarts gegaan. Die stuurde me direct door naar het ziekenhuis en daar bleek dat ik een herseninfarct had. In eerste instantie dacht ik: gelukkig, het is ‘maar’ een infarct. Ik was vooral blij dat het geen tumor was. Pas later drong tot me door hoeveel impact deze gebeurtenis zou hebben op mijn leven.”
“Ik heb een week in het ziekenhuis gelegen en kon toen mijn hele rechterkant niet meer gebruiken; niet schrijven, niet lopen, niet zelfstandig naar de wc. Dat mijn moeder mij daarbij moest helpen, terwijl ik mentaal helemaal oké was, voelde heel naar. Een medische oorzaak voor mijn infarct werd niet gevonden. Volgens mijn arts heeft het mogelijk met stress of met het gebruik van de anticonceptiepil te maken. Dat is best bizar, omdat het alledaagse dingen zijn. Het was natuurlijk ook gewoon pech, want dit overkomt lang niet alle jonge vrouwen met stress die de pil slikken.”
Lees ook
Arts: ‘De anticonceptiepil verdubbelt kans op herseninfarct, maar risico blijft heel laag’
“Na zes maanden intensief revalideren gaat het lichamelijk nu een stuk beter, al voelt iedere stap die ik zet nog steeds een beetje gek. Mentaal is het lastiger. Doordat ik veel vermoeidheidsklachten heb overgehouden aan het infarct, leid ik nu een heel ander leven dan voorheen en daar voel ik me vaak schuldig over. Vooral tegenover de mensen om mij heen, wiens leven ook veranderd is door mijn infarct. Ik heb veel minder energie voor bijvoorbeeld het huishouden of spontane uitstapjes, en toch staan mijn familie en mijn vriend echt dag en nacht voor me klaar. Ook op mijn werk reageerden ze heel attent. Ondanks dat ik uitviel en het onduidelijk was hoe lang het ging duren, boden ze direct een contractverlenging aan.”
“Door het infarct is mijn leven erg veranderd. Op sommige dagen ben ik optimistisch. Ik geloof echt dat alles met een reden gebeurt en dat ik ook van deze situatie iets positiefs kan maken. Andere dagen zijn confronterend: leeftijdsgenoten kunnen doen wat ze willen en ik ben al blij als ik weer een uurtje naar een feestje kan – terwijl iedereen weet dat het daarna vaak pas écht gezellig wordt. Ik moet continu kiezen waar ik wel of niet heen kan, en daardoor mis ik veel. Het is moeilijk te accepteren dat spontane uitjes en dagjes winkelen er voor mij waarschijnlijk nooit meer inzitten. Maar ik houd hoop, want klaar met revalideren ben ik nooit.”
Naar aanleiding van dit interview belden we ook met neuroloog De Kort, Emma’s arts. We vroegen hem in hoeverre het gebruik van de anticonceptiepil de kans op een herseninfarct beïnvloedt. Lees het hier.
Lees ook
Schrijver Ernst-Jan Pfauth deelt vier simpele manieren om stress te bestrijden
