Ann de Craemer

Al een aantal weken lang gaat schrijver en columnist Ann de Craemer iedere dag om 21.00 uur ’s avonds naar bed. Niet omdat ze moe is, maar omdat ze zich eenzaam voelt. “Als ik naar bed ga, dan ben ik die verdrietige gevoelens tenminste kwijt”, vertelt De Craemer daarover. Vaak ligt ze ’s avonds in bed te huilen en hoopt ze dat het snel weer de volgende dag is. “De dagen duren voor mij nu gewoon te lang en ik weet niet meer hoe ik ze moet invullen.”

Waar De Creamer normaal gesproken een rijk sociaal leven heeft en ’s avonds op pad gaat met vrienden, zit ze nu als vrijgezelle vrouw in haar eentje op de bank thuis. Iedere avond weer. “Dan voel ik me moedeloos en alleen”, laat ze weten. “Ik heb geen zin meer om ’s avonds na het eten nog m’n dag te vervolgen. Ik ben het beu om een boek te lezen of te wandelen en vraag me vooral af: hoe lang duurt dit nog?”

Herkenning

Afgelopen week voelde De Craemer zich zó eenzaam, dat ze besloot er een tweet aan te wijden. In het kader van ‘gedeelde smart, halve smart’ schreef ze op Twitter hoe ze zich voelde. “Ik dacht: wat is het belachelijk dat ik uit verdriet iedere avond om 21.00 uur ga slapen, maar tegelijkertijd vond ik ook dat ik het moest delen met de rest van de wereld. Omdat ik weet dat ik niet de enige ben die zich zo voelt.”

Dat ze niet de enige is die door de coronacrisis kampt met mentale problemen, blijkt wel uit de tientallen reacties die ze kreeg op haar verhaal. “Ik kreeg veel berichten van mensen die lieten weten dat ze zich herkennen in mijn verhaal”, vertelt De Craemer. Zo was er een man die haar schreef: ‘Vroeger keek ik uit naar het weekend, nu zie ik er tegenop.’ “Die herkenning is fijn.”

https://twitter.com/AnnDeCraemer/status/1361400160392249344

Lees ook
Treurig en passief door de coronacrisis? Dan zou je zomaar onderprikkeld kunnen zijn

Steun

Geen moment spijt heeft De Craemer gehad van haar openhartigheid op Twitter. “Juist door de vele berichten van herkenning, voel ik me ook weer een stukje minder alleen”, vertelt ze. “Er zijn zelfs mensen die me uitnodigen voor een gesprek of een wandeling.” Inmiddels heeft De Craemer een datum geprikt om samen met iemand te gaan wandelen.

Dat De Craemer open is over haar eenzame gevoelens en negatieve gedachtes, heeft ook te maken met een schreeuw voor meer openheid. “Ik denk dat er veel te veel een taboe ligt op nare gevoelens”, aldus De Craemer. En dus hoopt ze met haar verhaal mensen te inspireren om te praten over hun gevoel. “Ik hoop dat ze inzien dat het niet gek is om je ongelukkig te voelen. Het delen van je gevoel en het daarover hebben, is juist prettig.”

De toekomst

De steun op Twitter heeft De Craemer goed gedaan. Sinds ze haar verhaal de wereld in heeft gegooid probeert ze – en dat lukt niet altijd – wat bewuster te genieten van kleine dingen. “Ik doe een poging om de bedtijd te verlaten naar 22.00 uur, door nog een rondje te lopen of nog even iets te doen waar ik vrolijk van word.”

Maar het blijft bij proberen en dus voelt De Craemer zich nog lang niet zoals ze zich voor de coronacrisis voelde. “De gedachte dat ik niet weet hoe lang het nog gaat duren, maakt me verdrietig en moedeloos.” En dus hoopt ze dat – wanneer alles weer terug naar ‘normaal’ is – mensen zich meer bewustzijn van hoe fijn het leven kan zijn. “Dat we de trein pakken, of een avondje in de kroeg niet meer als vanzelfsprekend zullen ervaren.”