Roos Moggré (39) is presentatrice en journalist, getrouwd en heeft twee kinderen. Elke maand schrijft ze in LINDA. magazine een column, deze keer over de ruggenprik.
In de verloskamer van de 52-jarige verloskundige Gea Vije mogen barende vrouwen geen ‘sorry’ zeggen. Doen ze dat toch, dan moeten ze na afloop voor iedere spijtbetuiging 2 euro in een fooienpot stoppen. Zo wil Gea ervoor zorgen dat vrouwen tijdens het baren loslaten wat andere mensen vinden. Schelden, krijsen, knijpen, niks is Gea te gek. Zolang ze zich dus maar niet verexcuseren. Ik las het in de krant en vond Gea direct sympathiek. Ze heeft natuurlijk gelijk. Een barende vrouw mag alles.
Ik had persoonlijk weinig moeite met dat loslaten. Tijdens mijn bevallingen veranderde ik tot twee keer toe in een ‘baarzilla’ en schreeuwde alsof mijn leven ervan afhing. Vooral tijdens mijn laatste bevalling, die van mijn zoon, ging ik helemaal los. Ik ben bang dat Onze-Lieve-Heer er niet zo goed van afkwam die nacht. En ook mijn man was de klos. Die was immers de veroorzaker van dit probleem geweest.
Op het moment dat de pijn echt niet meer te harden was, vroeg ik om dé prik. “Eh, nee mevrouw, dat kan niet”, reageerde de verloskundige. “De anesthesisten zijn op dit moment bezig met de overdracht. De komende uren zijn ze alleen beschikbaar voor spoedgevallen.” “Wat?!”, riep, schreeuwde en huilde ik tegelijk. “Ben ik dan geen spoedgeval? En de komende uren? Welke gek heeft dat bedacht? Dat moet een man geweest zijn. Waar is de dienstdoende anesthesist? Haal hem uit zijn bed! Ik trek dit niet.”
Maar er kwam helemaal niemand uit z’n bed. Ik daarentegen lag er ondertussen steeds langer in. De ontsluiting schoot voor geen centimeter op. Ik schreeuwde tot mijn keel schor was, ik kneep de verpleegkundige heel hard in haar arm en ik beledigde alles en iedereen om mij heen. Gea had het vast allemaal niet erg gevonden, maar Gea was er niet. Wel kreeg ik er die nacht een trauma bij.
Uren later, bij het ochtendgloren, toen die vermaledijde overdracht blijkbaar klaar was, werd er eindelijk een anesthesist bij gehaald. Ook de verloskundige vond het inmiddels iets te lang duren. Toen de deur openging riep ik: “Is die lul eindelijk uit z’n bed gekomen?” Waarop een vrouwenstem antwoordde: “Goedemorgen mevrouw, ik kom uw epiduraal zetten.” Ahum, de ‘lul’ in kwestie was dus een vrouw. Van schrik was ik zowaar even stil. En jawel, daar was ook mijn ‘sorry’.
Maar dat neem ik terug. Lieve anesthesisten in het OLVG West in Amsterdam, bij dezen geen sorry van mij. Wél een pleidooi voor alle vrouwen die na mij komen. Houd op met dat middeleeuwse beleid en geef alle vrouwen op elk tijdstip een ruggenprik. Het is 2021, zelfs bij de tandarts krijg je verdoving. Ik had bizar veel pijn, dus ik was spoed. Regel het. Waarvan akte, een baarzilla.
Lees ook
Dossier Pijnstilling: waarom krijgen vrouwen niet altijd de ruggenprik op verzoek?
