Columnist en journalist Carol Rock (47) schrijft over wat haar opvalt in het nieuws. Deze week schrijft ze over het nieuwe seizoen van ‘Boer Zoekt Vrouw’ en hoe ze – na alle protesten – denkt over boeren.

Boer Zoekt Vrouw gaat weer beginnen. Ik heb geen idee in welk seizoen we inmiddels zijn beland, maar ik weet wel dat ik ook deze editie heel hard aan me voorbij laat gaan.

Het was één van de eerste schoolreisjes die we maakten, met de kleuterklas naar een echte boerderij. Dagen had ik me verheugd op dit uiterst vermakelijke en leerzame uitje. Vooral het koeien melken is me altijd bijgebleven. Hoe zacht die uiers voelden. En hoe trots we waren dat er echt melk uitkwam als je het goed deed. De pret was al gauw voorbij voor kleine Carol, toen alle kleuters na het melken geacht werden een slokje lauwwarme echte melk te proeven.

Lees ook
Blok je agenda, startdatum nieuwe seizoen ‘Boer Zoekt Vrouw’ bekend

Jaren later namen mijn ouders me vaak mee naar een boerderij om daar een grote emmer verse melk en eieren te halen. Mijn vader groeide op op een boerderij in Suriname, dus hij voelde zich daar ongetwijfeld meer thuis dan ik. Lauwwarme melk bracht hem terug naar zijn mooie, zorgeloze jeugd. Ik daarentegen zag, met dichtgeknepen neus tegen de stank, hoe de jurk van de stevige boerin omhoog kroop, terwijl ze op haar tenen stond om de melk uit de hoge container te scheppen.

Ik weet dat zij en haar man raar opkeken, toen ze die veel te fancy Surinaamse stadsmensen het erf op zagen komen, maar wat waren ze altijd lief voor ons. Of ik toen van het boerenbedrijf ben gaan houden? Nou nee. Ik was vooral erg opgelucht als ik, terug in de auto, weer door mijn neus kon ademen. Wel leerde ik het harde werk van de beroepsgroep waarderen.

De afgelopen maanden stonden weer volop in het teken van het boerenleven. Het thema is nu Boze Boeren. Boze Boeren leggen met hun tractoren de ochtendspits stil, geven het Malieveld een ploegbeurt, bestormen provinciehuizen of rammen hekken. En als je goed luistert, hoor je op de achtergrond politici eindeloos herhalen dat boeren dag en nacht zwoegen om ons van eten te voorzien. Maar dat wist ik natuurlijk allang.

Wat ik niet wist, is dat bijna de helft van het stikstofprobleem, dat andere terugkerende thema, voor een aanzienlijk deel uit de achterkant van het vee van die keihard werkende boeren komt. En wat ik ook heb geleerd, is dat we die veestapel met geen mogelijkheid zelf kunnen wegwerken. De Nederlandse boeren zijn namelijk zo ijverig, dat ze samen met Amerika de rest van ‘s werelds carnivoren kunnen voeden.

Lees ook
‘Ik begrijp de bejubelde blotebillen-jurk van Lizzo niet helemaal’

Daar mogen wij Nederlanders natuurlijk heel trots op zijn, maar het voelt tegelijkertijd zo ontzettend fout als je weet dat ze met iets minder ijver een positieve bijdrage kunnen leveren om ons stikstofprobleem te verminderen. Maar dat willen de boeren helemaal niet, ze vinden de maatregelen… onmenselijk. Dit werk gaat immers al eeuwen van generatie op generatie, waarom zou je dat dan ineens moeten aanpassen aan de moderne behoeftes? En toen gingen mijn oren vreselijk suizen, want van een probleem dat met een beetje innovatie en hetzelfde arbeidsethos opgelost kan worden, waren we ineens in de holocaust beland, moesten er politici dood of zelfs verkracht en werd de Confederatie-vlag er ook nog bijgehaald.

Ik heb toen de deur maar achter me dichtgetrokken. Ze vechten het maar uit daar op de A1 en het Malieveld. Maar zonder mij. Ik ben echt even helemaal klaar met boeren. Ik stel voor dat Yvon Jaspers dit jaar uitsluitend veganisten uitnodigt een liefdesbrief in te zenden. Past sowieso veel beter bij 2020.