Er wordt nog volop gezocht door het Urban Search and Rescue team (USAR.nl) naar overlevenden van de aardbeving in Turkije en Syrië. Het team heeft al elf levende mensen gered in Turkije.
Johan den Hertog is brandweerman en lid van USAR.nl. Hij weet maar al te goed wat zijn collega’s nu meemaken en volgt de updates rondom de reddingsactie op de voet.
Tijdens deze reddingsmissie staat Johan op reserve, maar eerder hielp hij bij de aardbeving in Haïti, orkaan Irma op Sint-Maarten en de explosie in de haven van Beiroet.
De aardbevingen in Turkije en Syrië lijken qua omvang op de aardbeving van Haïti, geeft Johan aan. Tijdens die missie haalde hij een moeder met haar vierjarige dochter onder het puin vandaan. “De moeder zat vast met haar been, maar haar dochter kon nog vrij bewegen. Door een klein spleetje konden de medebewoners hen eten en drinken geven. Daardoor overleefden ze dagen onder het puin; het was een wonder. Dat zijn de enigen die ik ooit heb gered en zij blijven daarom mijn hele leven bij.”
Nederlands reddingsteam haalt zes mensen levend onder puin vandaan in Turkije
Contact met de lokale bevolking is het belangrijkste tijdens een reddingsactie, vertelt Johan. Dankzij hen weten de reddingswerkers hoe een gebouw er oorspronkelijk uit zag, of er mensen onder het puin kunnen liggen en wie er vermist wordt. “Zij zijn al uren, misschien wel dagen, aan het zoeken in het puin naar hun dierbaren.” De aardbevingen waren in de nacht. Dat betekent dat veel mensen thuis waren en op bed lagen. Reddingsploegen leggen dan ook hun focus op woongebouwen. “De supermarkt is dan al gesloten, dus waarschijnlijk liggen daar geen mensen onder het puin.”
Reddingsteams zoeken levende mensen. Dat lijkt logisch, maar dit zorgt er ook voor dat ze prioriteiten moeten stellen en soms voor moeilijke keuzes staan. “De mensen die je daar spreekt, hopen dat je hun dierbaren gaat zoeken, ook al zijn ze misschien al overleden. Dat doen we alleen als we zeker weten dat iemand levend onder het puin ligt.” De speurhonden slaan namelijk alleen aan op de geur van ademlucht, oftewel levende mensen. Zodra een tweede hond datzelfde doet, weten de hulpverleners zeker dat er iemand onder het puin ligt en leeft. “Dan maakt je hart een sprongetje,” vertelt Johan.
Esther speurt met 5 zoekhonden naar vermiste mensen: 'We doen het voor de achterblijvers'
Overlevenden zitten vaak in een holle ruimte, tussen omgevallen betonplaten. “Het is aan ons om die te vinden”, vertelt Johan. “Vervolgens stellen we een plan op om de overlevende veilig onder het puin weg te halen. Via een camera zoeken we contact met diegene. We willen weten wat de situatie van deze persoon is en hoe de ruimte eruitziet, zodat we het puin gericht weg kunnen halen zonder dat het instort.”
Een reddingsactie kan soms wel acht tot tien uur duren, maar één ding is zeker: de hulpverleners gaan niet weg totdat diegene is gered. “We gaan er met de volle honderd procent voor. Je weet dat je het verschil maakt tussen leven en dood.”
Johan is ontzettend trots op het werk van USAR.nl. Het gebeurt niet vaak dat er nog een overlevende onder het puin ligt. Johan vertelt over een missie in Nepal, waar het team te laat kwam. “De lokale bevolking had contact met degenen die in het puin lagen, maar kon zelf niet helpen. Toen we aankwamen, waren ze al overleden.”
Zoiets slaat wel als een bom in, geeft Johan aan. “Maar, we hebben geen tijd om daarbij stil te staan, want we moeten meteen op zoek naar wie we wél kunnen redden.” Tijdens iedere ramp zijn duizenden reddingswerkers aanwezig. Ieder team heeft een eigen gebied waar ze zoeken naar overlevenden. “Als reddingswerker wil je nooit stoppen, maar na ongeveer tien dagen heeft ieder team zijn gebied wel doorzocht en kun je geen verandering meer maken.”
“Tijdens een missie zet je je emoties even uit”, zegt Johan. “Bij thuiskomst besef je pas wat je hebt gezien en meegemaakt. Daardoor heb ik geleerd om dankbaarder te zijn in het leven en te relativeren. In vergelijking met zo’n ramp, mogen wij niet klagen.”
Na de missie gaat het team naar een rustige plek om bij te komen. Dat geeft de ruimte om met elkaar verhalen te delen en de gebeurtenis te verwerken. Bij thuiskomst blijven ze met elkaar in gesprek. “In de tussentijd blijven wij de reddingswerkers en de slachtoffers een hart onder de riem steken.”
Zo help jij de slachtoffers van de aardbeving in Turkije en Syrië
