De carrièreladder beklimmen on your own terms: in ‘MEIDEN aan de macht’ spreken we mensen met de leukste, spannendste en bijzonderste banen. Deze keer: Laura Dekker (29).
Laura Dekker – aka ‘het zeilmeisje’ – was in de jaren ’10 non-stop in het nieuws. Inmiddels heeft ze een eigen stichting, waarmee ze met groepen tieners de zee op gaat.
In 2009 werd Laura Dekker wereldnieuws, omdat ze als jongste zeiler ooit een rondje aardbol wilde doen. Haar ouders hielden haar niet tegen, maar daar dacht de Nederlandse staat anders over. Na jaren aan rechtszaken, begint Laura in 2010 aan haar wereldreis. “Toen ik in 2012 mijn reis afrondde, zeilde ik door naar Nieuw-Zeeland. Daar werkte ik als outdoor-helpjuf op een highschool. Als negentienjarige gaf ik zeillessen en hielp ik op hikes en camps.”
Tijdens dit soort tripjes valt het Laura op dat haar studenten snel opgeven als iets niet lukt. “Het leven op zee leek me daarom leerzaam voor de tieners. Als je op een boot zit en het stormt, kun je niet opgeven. Je leert doorzetten, ontdekt dat je grenzen breder zijn dan dat je denkt én krijgt een overwinningsgevoel als iets lukt.”
Zo komt Laura op het idee voor haar stichting, de Laura Dekker World Sailing Foundation. “Ik wilde groepen tieners voor meerdere maanden meenemen – zodat ze leerden doorzetten, maar ook communiceren en samenwerken. Daar heb je voor de rest van je leven iets aan.”
Halverwege het opzetten van haar stichting leert Laura haar vriend Sander kennen. “Hij maakte zijn eigen boten en ik mocht er een van hem lenen. Toen we elkaar ontmoetten, sloeg de vonk over. Hij is ook Nederlands, gek op zeilen en werd enthousiast van mijn plan om tieners mee de zee op te nemen.”
Marie is vormgever bij LINDA.meiden: 'Ik leerde mezelf met Adobe-programma's werken'
Samen maken ze van Laura’s plannen realiteit. “Inmiddels organiseren we al vijf jaar reizen voor tieners. We hebben een eigen schip van 24 meter lang, waar we samen met onze kinderen van twee en zes jaar op wonen. Ieder jaar zijn we drie tot zes maanden op reis met ons gezin en tien tieners. De rest van de tijd werken Sander en ik. Daarnaast renoveren we het schip en bereiden we ons voor op de volgende trip.”
Tijdens de reizen krijgen de tieners maanden aan schoolwerk mee. “Daar zijn ze iedere ochtend druk mee op het schip. ’s Middags organiseer ik een activiteit of doen we een excursie op het land.”
Tekst gaat verder na de foto.
Het schip van Laura en Sander.
“Daarnaast heeft iedere tiener een eigen taak aan boord”, vertelt Laura. “We vinden het belangrijk dat de groep samen de verantwoordelijkheid draagt voor het schip en de bemanning. Taken als schoonmaken, opruimen en koken worden afgewisseld. Daarnaast leren de tieners van alles over zeilen; van het voorspellen van regen tot uitkijken voor andere schepen.”
Laura zegt lachend dat dat niet altijd vlekkeloos verloopt. “Als iemand bijvoorbeeld vergeet te koken, is de rest van het schip daar de dupe van. Dat geeft de tieners een verantwoordelijkheidsgevoel.”
Tekst gaat verder na de foto.
Gedurende de reis is Laura zelf druk met papierwerk, de route uitstippelen en het weer checken zodat ze veilig kunnen varen. “Sander houdt alle systemen op het schip draaiende. Daarnaast hebben we natuurlijk twee kleintjes die ook onze aandacht vragen.”
Daarnaast stelt Laura de ouders van de tieners gerust. “Ik houd iedereen via de mail op de hoogte en zorg ervoor dat de tieners regelmatig videobellen met hun ouders. Zelf lijken ze vaak minder contact te zoeken met het thuisfront. Voor ouders zijn onze reizen daarom ook vaak een uitdaging. Ze leren loslaten – iets wat heel belangrijk is nu hun kinderen ouder worden.”
Elke reis ontwikkelen tieners zich voor Laura’s neus. “Op een van de reizen ging een verlegen Duits meisje mee. De eerste maand op zee zei ze niets. Deels omdat ze weinig Engels sprak, maar ook omdat ze met zichzelf in de knoop zat.” Langzaam komt het meisje los en begint te praten met andere Duitse tieners; met Laura en Sander spreekt ze Engels. “Toen we maanden later in de Cariben aanmeerden voor een evenement, gaf ze zich vrijwillig op om te presenteren in het Engels. Toen heb ik met tranen van trots toegekeken.”
Het moment dat ze het schip verlaten is voor Laura altijd zwaar. “Je bouwt zo’n sterke band op met iedere tiener. Ik ervaar dan echt dat legenestsyndroom. Alsof ieder jaar opnieuw mijn kinderen uit huis gaan. We houden met iedereen contact, maar dat is toch anders dan elke dag samen op een schip wonen.”
Tekst gaat verder na de foto.
Laura met de tieners en haar gezin.
Celine (28) is trambestuurder: 'Dat het makkelijk is, is een van de grootste misvattingen'
Laura’s schip moet een safe space zijn voor de tieners – ook al is de zee onbekend terrein. “Dat maakt het niet automatisch gevaarlijk”, vertelt Laura. “Tuurlijk heeft de zee gevaren, maar met goed plannen en jezelf blijven controleren kan dat gelimiteerd worden.”
Laura’s vader gebruikte tijdens de rechtszaken altijd als voorbeeld dat ze ook dertien kilometer alleen naar school fietste over een donkere weg met nog half slapende autobestuurders. “‘Mijn kind is veiliger op zee dan in de stad’, vond hij. En daar ben ik het nog steeds mee eens – zolang je met voldoende kennis het water opgaat.”
Laura en Sander blijven voorlopig tieners meenemen op hun schip. “We hebben plannen om langere reizen te maken richting Zuid-Amerika, Alaska en Nieuw-Zeeland. Voor nu vinden onze eigen kinderen het fantastisch om aan boord te wonen, dus zolang dat zo blijft, blijven we doorgaan.”
Willen Laura’s kinderen zich op een gegeven moment toch settelen? “Dan passen wij ons daar natuurlijk aan aan. Uiteindelijk kijken we wel wat het leven brengt.”
Dit artikel verscheen eerder op de website van LINDA.meiden.
Sanne is wereldkampioen wakeboarden: 'Ik bak stroopwafels om rond te komen'
